Γράφει ο Εκπαιδευτικός Δημήτρης Σταματάκης
Αποφασίζω να μοιραστώ κάποιες σκόρπιες σκέψεις εδώ μέσα, γιατί με κόφτει η κατάσταση που βλέπω γύρω μου και παντού, όχι μόνο μέσα στις σχολικές τάξεις.
Σήμερα και κάθε χρόνο πλέον στις σχολικές εορτές για το μεγαλείο του ΟΧΙ του ’40 και όλα τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν σε χρονικό, βίντεο, διαφάνειες και τραγούδια, παρακολουθώ τις αντιδράσεις των μαθητών αλλά και των ενηλίκων…
Ο παιάνας της Βέμπο ”Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά” δεν συγκινεί εδώ και χρόνια. Το νιώθω, το αισθάνομαι…Ακόμα και συνάδελφοι, 30 και 40 ετών δεν έχουν ακούσει διηγήσεις από γονείς, δεν έχουν δει τα δάκρυα του πατέρα ή της μάνας τους για την πείνα και την δυστυχία της Κατοχής…
Εκείνο το συγκλονιστικό και υπέροχο διάγγελμα του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών για τις ”ημέτερες δυνάμεις που αμύνονται του πατρίου εδάφους” με κάνει και ανατριχιάζω γλυκά, με διαπερνάει ένα ρίγος απίστευτης περηφάνιας και δύναμης! Όμως, έχω την αλάθητη αίσθηση ότι οι περισσότεροι πλέον το ακούνε με αίσθημα δυσφορίας για μια ”ξενέρωτη καθαρεύουσα”….
Ο Εθνικός μας Ύμνος δεν θεωρείται πλέον ”απαραίτητος” να ανακρούεται στα σχολεία, τα παιδιά ΔΕΝ τον γνωρίζουν σε μεγάλο ποσοστό και όταν ψάλλεται όπως – όπως, τότε σταυροχεριάζονται ή τα βάζουν στις τσέπες μασώντας τσίχλες με τις κουκούλες στα κεφάλια και χασκογελάνε με απάθεια…
Από ποιούς θα πάρουν παράδειγμα; Αναζητείται εναγωνίως ΚΟΙΝΩΝΙΑ!
** Α και κάτι πολύ κομβικό άλλωστε: Δεν πολέμησαν στην Πίνδο «αντιφασίστες» και «αντιρατσιστές», ούτε είχαν «ξενοφοβία» οι ατρόμητοι υπερασπιστές της Ελλάδας, ώ πρώην και νυν πονηρούληδες υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι του α-παιδείας…
Αντίσταση έκαναν στον εισβολέα και επίδοξο κατακτητή που επιβουλευόταν την Πατρίδα τους, ώ άθλιοι υβριστές!
Δόξα και τιμή στους νεκρούς μας! Δόξα και τιμή στους ήρωες που αμύνθηκαν του πατρίου εδάφους μας!
Χρόνια πολλά, ψηλά το κεφάλι Έλληνες!
