Η Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Πύργου προσπαθεί από τον Νοέμβριο να εξασφαλίσει έναν σχολικό νοσηλευτή για μαθητή που πάσχει από μεταβολικό νόσημα και, ενώ έχει εμπλακεί σε όλα τα γρανάζια της γραφειοκρατίας για την σχετική γνωμάτευση κι έχει γίνει “μπαλάκι” μεταξύ ΠΑΓΝΗ και Βενιζελείου, δεν τα έχει ακόμη καταφέρει. Ωστόσο, η προθεσμία λήγει αύριο κι εκείνη ακόμη προσπαθεί να βρει τον αρμόδιο.
Η Μεσαρίτισα κ. Μαρία Μελεσσανάκη (με καταγωγή από το Μεσοχωριό και παντρεμένη από τα Πιτσίδια), η οποία διευθύνει το σχολείο, εξήγησε στην “Π” τι προσπαθεί να καταφέρει τόσον καιρό χωρίς αποτέλεσμα:
«Όταν κάποιος έχει να κάνει με παιδιά, βρίσκεται πολλές φορές αντιμέτωπος με καταστάσεις που νιώθει ανήμπορος να αντιμετωπίσει. Όπως αρκετές από τις καταστάσεις υγείας των μαθητών του.
Και δεν μιλάμε μόνο για τυχόν ατυχήματα που συμβαίνουν καθημερινά για τον έναν ή τον άλλον λόγο στη σχολική αυλή. Μιλάμε για σοβαρά χρόνια νοσήματα που έχουν ανάγκη παρακολούθησης από κάποιον με πιο εξειδικευμένες γνώσεις. Δηλαδή έναν σχολικό νοσηλευτή.
Τι γίνεται όμως όταν στη συγκεκριμένη περίπτωση το κράτος δεν φταίει; Όταν οι υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας σου ζητάνε ως διευθύντρια να εξασφαλίσεις την ανάλογη γνωμάτευση από τον θεράποντα ιατρό και την επόμενη μέρα θα βρίσκεται η σχολική νοσηλεύτρια στο σχολείο ;
Όταν το οικογενειακό πλαίσιο του μαθητή είναι βοηθητικό, αυτό λύνεται με μοναδική ευκολία. Όταν όμως δεν είναι; Πρέπει όλη την διαδικασία να την κάνεις εσύ.
Και δεν εννοώ μόνο την αίτηση. Αλλά να ξεκινάς τη έρευνα ακόμη και για να βρεις το νοσοκομείο και την αρμόδια κλινική του, να μάθεις ποιος ήταν ο θεράπων γιατρός συγκεκριμένα κ.λπ.
Μετά χρειάζεται εξουσιοδότηση από τους γονείς. Εμείς ως δημόσιος φορέας δεν νομιμοποιούμαστε να ζητήσουμε κάτι τέτοιο. Ανούσια γραφειοκρατικά εμπόδια που καθυστερούν τη διαδικασία χωρίς λόγο από την αρχή!
Πριν από έναν περίπου μήνα έχοντας με κόπο εξασφαλίσει μια εξουσιοδότηση από γονέα μαθητή του σχολείου μας με μεταβολικό νόσημα, έκανα αίτηση για να πάρω τη γνωμάτευση που θα αναφέρει την ανάγκη ύπαρξης σχολικής νοσηλεύτριας στο σχολείο.
Αφού δέχτηκαν την αίτησή μου στο Τμήμα Πρωτοκόλλου του Βενιζελείου (όπου τον προηγούμενο μήνα μάθαμε πως είχε νοσηλευτεί το παιδί), έλαβα τη διαβεβαίωση πως θα ειδοποιηθώ τηλεφωνικώς για την έκδοση του πιστοποιητικού σε 5-6 εργάσιμες ημέρες.
Πραγματικά σάς το λέω: Το πίστεψα! Και σχεδόν βούρκωσα από τη συγκίνηση και την υπερηφάνεια που μια Ελληνική υπηρεσία τόσο ζωτικής σημασίας λειτουργεί σωστά!
Απίστευτη ταλαιπωρία και γραφειοκρατία για μια γνωμάτευση! Οι αρμόδιοι που είναι αναρμόδιοι…
Η κ. Μαρία Μελεσσανάκη
Οι 6 εργάσιμες πέρασαν αλλά εγώ δεν έλαβα καμία απάντηση. Άφησα να περάσει μια βδομάδα ακόμα. Πήρα τηλέφωνο και μου είπαν πως πρέπει να κάνω υπομονή και πως μάλλον καθυστερεί λόγω φόρτου εργασίας. Με διαβεβαίωσαν πως αφού το παιδί είχε νοσηλευτεί εκεί, γνωρίζουν οι γιατροί το περιστατικό και θα μου έδιναν τη γνωμάτευση.
Άφησα να περάσει και άλλο πολύτιμο διάστημα για να πάρω και πάλι τηλέφωνο προχθές. Σταμάτησα να μιλώ με τον γραμματέα και απαίτησα να μιλήσω με κάποιον γιατρό πιο υπεύθυνο για το θέμα. Η πρώτη φωνή που μου μίλησε με ρώτησε με απότομο ύφος ποιος μου έδωσε το τηλέφωνο και γιατί ενοχλώ την ίδια.
Της είπα εν τάχει τι ζητάω για να μου κάνει και πάλι την ερώτηση αυτή τη φορά με φωνή όλο νεύρα: «Κι από μένα τι ακριβώς θέλετε δηλαδή; Ξέρετε ποια είμαι εγώ;». Της είπα πως δεν ζήτησα την ίδια προσωπικά αλλά πως με συνέδεσαν από το τηλεφωνικό κέντρο. Βρίζοντας μέσα από τα δόντια της, μου είπε έναν αριθμό άλλον να τηλεφωνήσω.
Σε λίγο μιλούσα με έναν γιατρό της αρμόδιας κλινικής, ο οποίος (πιο ευγενικός ομολογώ) και πάλι δήλωνε αναρμόδιος, λέγοντάς μου πως θα έπρεπε να το γνωρίζω, ότι αυτοί, αν και νοσήλευσαν το παιδί, δεν μπορούν να μου δώσουν την γνωμάτευση διότι, όπως είπε, για μεταβολικά νοσήματα παιδιών εξειδικεύεται μόνο η αρμόδια κλινική στο ΠΑΓΝΗ.
Το ύφος και των δυο γιατρών ήταν τύπου: «Καλά είναι δυνατόν; Ολόκληρη διευθύντρια σχολείου να μην το ξέρετε αυτό;».
Η ίδια καταλήγει: “Ο τελευταίος γιατρός μού έδωσε κάποια πιο συγκεκριμένα ονόματα για να μιλήσω μαζί τους στο ΠΑΓΝΗ. Εννοείται πως έχω αφιερώσει τα δυο τελευταία 24ωρα για να ψάχνω μια λύση στο θέμα. Δυστυχώς δεν έχω ακόμη καταφέρει να βρω έναν αρμόδιο και η προθεσμία για να καταθέσουμε την αίτηση-γνωμάτευση για τη σχολική νοσηλεύτρια λήγει 11/1/2019.
Οι μέρες περνούν κι εμείς ανήμποροι προσπαθούμε να βρούμε έναν αρμόδιο. Να μας δώσει το αυτονόητο… Το παιδί μας κινδυνεύει να μείνει χωρίς σχολική νοσηλεύτρια και το υπόλοιπο διάστημα.
Όμως εμείς ως εκπαιδευτικοί νιώθουμε έντονα την ευθύνη. Και δεν είναι ευθύνη υπηρεσιακή. Αλλά ανθρώπινη, ουσιαστική. Οι μαθητές μας είναι παιδιά μας. Δεν τα ξεχωρίζουμε από τα βιολογικά μας παιδιά. Κι αν κάποιο πάθει κάτι από αμέλεια ή καθυστέρηση γραφειοκρατική, νιώθουμε συνυπεύθυνοι και δεν θα το ξεπεράσουμε ποτέ.
Το ανθρώπινο ενδιαφέρον (και όχι το υπηρεσιακό) είναι αυτό που επιβάλει στα δυο αυτά νοσοκομεία να συνεργάζονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Εφόσον και τα δυο έχουν νοσηλεύσει τον ίδιο ασθενή, είναι θέμα μόνο λίγων κλικ σε έναν υπολογιστή να εκδοθεί μια τέτοια γνωμάτευση που είναι ζωτικής σημασίας για έναν μαθητή. Μόνο έτσι οι ημερομηνίες λήξεως θα είχαν κάποιο νόημα… Αλλιώς κι αυτές αποτελούν με το δικό τους τρόπο εμπόδιο”.
Πηγή: patris.gr – ‘Αννα Κωσταντουλάκη
