Πραγματική ιστορία από μαθητή τάξης ΖΕΠ.
” Κύριε αν ήξεραν τα παιδιά τι έχουν δει τα μάτια μου δεν θα με κορόιδευαν… ”
Τα δάκρυά του έτρεχαν με παγωμένη ματιά, σαν να ταξίδευαν στον εφιάλτη που έζησε στη Συρία…
” Έβλεπα τηλεόραση και μια βόμβα έπεσε στο σπίτι μου, το πόδι μου κόπηκε στα 2…”
Σηκώνει το μπατζάκι από το παντελόνι και μου δείχνει μια τεράστια τομή… Η καρδιά μου σφίχτηκε, η ανάσα μου σταμάτησε για λίγο.. .
” 5 ώρες έκλαιγα είχα χάσει 3 λίτρα αίμα.. Στο δρόμο είδα μια μάνα με το μωρό της να τους τρυπάει μια σφαίρα… Πήγαμε Τουρκία, μετά Μόρια και τώρα Αθήνα… Ήρθαμε εδώ γιατί δεν έχει πόλεμο, μια μέρα θα σταματήσει ο πόλεμος και θα γυρίσω πίσω στη Συρία. Εδώ λίγοι με αγαπάνε και παίζουν μαζί μου… ” Του έσφιξα το χέρι και του είπα πως τον αγαπώ εγώ…
Το 6ωρο μου τελείωσε. Πάλι στη γειτονιά θα λένε οι δάσκαλοι δεν κάνουν τίποτα… 13:30 είναι σπίτι τους…
Όμως εγώ ξέρω…
Υ. Γ. Ανοίξτε την αγκαλιά σας και ευαισθητοποιήστε τα υπόλοιπα παιδάκια για το δράμα του πολέμου!
Αλιευμένο από το Facebook κείμενο του Ηλία Δημητρίου
Σελίδα ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΔΑΣΚΑΛΟΙ
