Αποβραδίς έπιασε το προζύμι η μάνα.
Να πάρει τ απάνω του, να γίνει…να’ ναι έτοιμο τα χαράματα.
Να σηκωθεί πριν λαλήσουν τα κοκόρια..
Να ζυμώσει για την φαμίλια.
Σάββατο κι είχε πολλές δουλειές.
Δεν είχε ώρα για χασομέρι.
Ώσπου ν ανέβει ο ήλιος μια οργιά έπρεπε να το φουρνίσει.
Είχε κι άλλα να κάνει…
Πρέπει να τα προλάβεις μονολογούσε.
Θα’ ρθει η φαμίλια να τα βρει έτοιμα όλα.
Και ζύμωνε η δόλια. Δέκα κιλά αλεύρι για όλη την βδομάδα κι αν θα φτάσει…πολλά τα στόματα.
Να δώσει και στις γειτόνισσες. Και κείνες δεν την ξεχνούσαν…
Μεγάλη η φαμίλια.
Μεγάλη κούραση, μεγάλη έγνοια.
Αλλά και χαρά μεγαλύτερη όταν όλοι μαζί κάθονταν γύρω από την τάβλα.
Είχε κόπο να ζυμωθεί το ψωμί.
Τόσα στόματα θέλανε μισό καρβέλι την ημέρα ο καθένας τους.
Γεροί να’ ναι μα σαν δεν φτάκει εγώ θα κάμω κι άλλο μεσοβδόμαδα έλεγε κι ας θέλει κόπο.
Και ποια δουλειά είναι ακόπιαστη μονολογούσε…
Για να γίνει αλεύρι τούτο να ζυμωθεί ιδρώσανε πολλοί από τα πριν. Απ το τίποτα, από ένα σπυρί καλαμπόκι να σου δίνει ίσα με πέντε στάχυα..
Γύρευε που θέλει σκάψιμο η γη κι όλη μέρα στα χωράφια οι άντρες να τοιμάζουν το χώμα να ρίξουν τον σπόρο.
Να έρθει η ώρα να κόψουν τα στάχυα να τα κουβαλήσουν με τα ζώα να τα ξεφλλίσουν, να τα στεγνώσουν να τα ξεσπυρίσουν…
Κόπος. Κόπος και φροντίδα όλα τούτα για να φτάσει στο μύλο να γένει αλεύρι. Λάδι κι αλεύρι είναι χρυσός έλεγε και δώστου να ζυμώνει..
Αμ ο ξέφλος? Σωρός τα στάχυα σιάδι και γύρω γύρω όλη η φαμίλια μικροί μεγάλοι κι οι γείτονες κι οι συγγενείς.
Να ξεφλλάν και να λεν ιστορίες και χωρατά και να’χουν και κάνα δυο σκουλήκια απ τα στάχυα βγαλμένα πάνω στα ρούχα.
Και να γελάνε…Και να λένε αν δεν φάμε τον σωρό δεν φεύγουμε.
Και δώστου να ζυμώνει…
Έχει κόπο μα κι ευλογία έχει τούτη η δουλειά.
Να σε λίγο θα τελέψω θα τ αφήκω να ματαγίνει να το φουρνίσω.
Αχ κι όταν τελείωνε…και το φούρνιζε αφού είχε κάψει το φούρνο
πρώτα πόση ανακούφιση. Έφευγε με μιας η κούραση.
Έχει κόπο το βλοημένο…Αλλά και ποιος δεν κουράζεται?
Και τι δεν κουράζει?
Αγάπη, μόχθος και θυσία είναι όλα έλεγε και σκεφτόταν την χαρά της κουρασμένης φαμίλιας όταν θα κάτσουν να φάνε φρέσκο ψωμάκι!!
Κι όλη η χαρά ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό της!!
Χαρά και ικανοποίηση!!
Έτοιμα τα καρβέλια.
Θα γιομίσει η τάβλα φρέσκιες χαψιές..
Θα γιομίσει το σπίτι ευλογία κι αντρικές κουβέντες.
Ποιος λογαριάζει την κούραση…
Πηγή: Ομφαλός της γης – Ελευθερία Λάππα
