Του Μανώλη Χριστάκη
Στις 11 Οκτωβρίου τού 1944 αποχώρησαν από τόν νομό Ηρακλείου τά Γερμανικά Στρατεύματα κατοχής!
Τό Τυμπάκι ήταν σχεδόν ισοπεδωμένο και οι κάτοικοι του εκτοπισμένοι στα γύρω χωριά!
Άφησαν πίσω τους ερείπια, καταστροφές, νεκρούς καί ανάπηρους!
Στήν δική μας οικογένεια έχουμε δύο εκτελεσθέντες, τόν Αντώνιο Εμμανουήλ Χριστάκη αδελφό του πατέρα μου καί τόν Θεόφιλο Θεμιστοκλή Χριστάκη ξάδελφο τού πατέρα μου!
Πέραν των άλλων μάς άφησαν καί τό παρατσούκλι Μποσης τό οποίο έδωσε στόν παππού μας ο Σούμπερτ ο τρομερός βασανιστής καί σφαγέας,ο οποίος περιφερόταν στούς χώρους τών καταναγκαστικών έργων καβάλα σέ ένα άλογο κρατώντας ένα μαστίγιο με τό οποίο χτυπούσε τούς ανθρώπους πού δούλευαν στά έργα τους!
Τόν παππού τόν Χατζηδάκη Νικόλαο τόν είχαν καί τραβούσε κάρο φορτωμένο με πέτρες!
Ο Σούμπερτ τόν έδερνε με τό μαστίγιο, βουρδουλα τόν έλεγε η μάνα μου!
Κάθε βράδυ πού επέστρεφε στο χωριό Κλήμα όπου ήταν εκτοπισμένοι, καί ξάπλωνε μπρούμυτα για νά περιποιηθεί με κομπρεσες τίς πληγές η γιαγιά μου.
Η πλάτη του ήταν μία πληγή μού περιέγραφε η μάνα μου για τά βασανιστήρια του καί αποκαλούσε σκύλο τόν Σούμπερη έτσι τον έλεγε αυτή.
Αυτά δεν τά ξεχνώ ποτέ!
Θέλω να ετοιμάσω μικρά βίντεο με ηλικιωμένους συγγενείς μου οι οποίοι μού μιλούν γιά πολύ σημαντικά άγνωστα μέχρι σήμερα γεγονότα από τήν εποχή εκείνη!
