Για την Γερόντισσα Γαλακτία έχω δημοσιεύσει και πιο παλιά στο αξιολογότατο σάϊτ του κυρίου Καψαλάκη. Την έζησα από έφηβος σχεδόν. Όσα αποκομίσαμε δεν μετρούνται και δεν περιγράφονται. Είναι ανεξάντλητα… Δεν έχει σημασία που κάποιοι «προοδευτικοί» μας ειρωνεύονται. Δουλειά τους και δουλειά μας. Δεν μπορούμε όσα ζήσαμε, όσα ακούσαμε, όσα αποτελούν βιώματα χειροπιαστά για μας να τα αποσιωπήσουμε. Φυσικά δεν απευθυνόμαστε σ’ αυτούς. Σκοπός μας είναι να ενθαρρύνουμε τους συναγωνιζόμενους μ’ εμάς αδελφούς και να δείξουμε το μεγαλείο και την δύναμη της πίστης μας. Φυσικά, αποβλέπουμε με τα δημοσιεύματα αυτά, στη δημόσια ομολογία της παντοτινής αγάπης, ευγνωμοσύνης και αφοσίωσης στο πρόσωπο της Αγίας Γερόντισσάς μας. Της γιαγιάς μας όπως την λέγαμε και την αποκαλούμε ακόμη…
Ονομάζομαι Μαρίνος Καρυπίδης. Γεννήθηκα στο χωριό Λιγόρτυνος Μονοφατσίου. Είμαι έγγαμος και έχω δύο μικρά παιδιά. Μένω με τη σύζυγό μου Ελευθερία και τα παιδιά μας στο Ηράκλειο όπου και εργάζομαι. Το δεύτερο παιδάκι μας ο Νικόλαος, παρουσίασε ένα οξύτατο πρόβλημα ενώ ήταν λίγων μηνών. Δεν άνοιγαν καθόλου τα χέρια και τα πόδια του. Δεν τα κινούσε καθόλου. Παρουσίασε 50% διαγνωσμένη αναπηρία. Είχε «υπερτονία» όπως μας είπε ο παιδονευρολόγος. Καταφύγαμε με πόνο στη Γερόντισσά μας. Κατέβηκα στον τάφο της και προσευχήθηκα με δάκρυα. Πήρα λίγο λαδάκι από το καντήλι της και γύρισα στο σπίτι μου. Μόλις άλειψα το παιδί στα χεράκια, παρατήρησα έκπληκτος την ίδια στιγμή, να σηκώνει για πρώτη φορά τα χεράκια του και γελώντας να στρέφεται προς την εικόνα της Γερόντισσας Γαλακτίας που ήταν δίπλα του και να προσπαθεί να την ακουμπήσει!
Δεν πίστευα στα μάτια μου… Την ίδια ακριβώς στιγμή, μας τηλεφώνησε η πεθερά μου που εργάζεται στο παιδιατρικό τμήμα του ΠΑΓΝΗ Ηρακλείου και μας είπε, ότι ένα οχτάχρονο αγοράκι από Μεσσαρά που η Γερόντισσα θεράπευσε οφθαλμοφανώς από οξύτατο πρόβλημα, της είπε: «Να πεις στην κόρη σου, ότι η γιαγιούλα μου έκανε καλά το μωρό τους! Μου το είπε! Αύριο που θα πάνε στο γιατρό θα τους πει: <δεν βρίσκω τίποτα! Όλα καλά>»! Ακριβώς, ακριβώς αυτό έγινε! «Δεν βρίσκω τίποτα! θα τα σχίσω τα πτυχία μου» είπε η γιατρός!
Έκτοτε χαιρόμαστε ένα υγιέστατο παιδί χάρη στη γιαγιά μας! Μετά απ’ αυτό τί λέτε; Να διστάσω να ομολογήσω; Να μην την αγαπώ; Εύχομαι τα αισθήματά μου αυτά, να με αξιώσει ο Θεός να τα κάνω πιο εμφανή στο μέλλον, με μια Εκκλησία που θέλω να κτίσω αφιερωμένη στο όνομά της…
Την ευχή της να έχουμε…
