Δεν μπήκα σε ιδιαίτερο συλλογισμό προκειμένου να κάνω την δημοσίευση που θα ακολουθήσει. Με προβλημάτισε λίγο ότι θα με χαρακτηρίσουν «τρελλή» και «ονειροπαρμένη» τα γνωστά κοράκια των υλιστών …ριζαίων, των επιθετικών πραγματιστών… Έπειτα σκέφτηκα: «ας τα γράψω για να γελάσουν πιο τρανταχτά και κεφάτα όλοι αυτοί οι ακόλουθοι του Επίκουρου, αλλά και για να προβληματισθούν πιο ουσιαστικά και πιο γόνιμα οι μαθητές του Εσταυρωμένου…». Άλλωστε, πριν από μένα ο κ. Καψαλάκης ομολόγησε με θάρρος την ζωντανή παρουσία της Γερόντισσας Γαλακτίας μπροστά του, όταν έκανε δύσκολη εγχείρηση στο Ωνάσειο. Όποιος είναι σίγουρος για τον εαυτό του, καταθέτει την εμπειρία του ευγενικά, διαλέγεται ήρεμα και εμπνέει. Ο ανασφαλής πάντα επιτίθεται, χάνει την ψυχραιμία του, ταράζεται και υβρίζει… Φανερά λένε αυτοί τα δικά τους, φανερά και εμείς τα δικά μας που τουλάχιστον είναι σοβαρά, είναι και σωτήρια…
Ονομάζομαι Ειρήνη Διομήδους. Κατάγομαι από την Πάφο της Κύπρου όπου και κατοικώ. Ο άνδρας μου είναι Ηρακλειώτης με καταγωγή από Μεσσαρά. Σπούδασα στο Ηράκλειο. Τα χρόνια των φοιτητικών μου σπουδών, οδήγησε η πρόνοια του Θεού τα βήματά μου κοντά σε μία μεγάλη σύγχρονη Αγία! Την Οσία Γαλακτία της Πόμπιας! Η Πόμπια, όπως μου λένε οι συγγενείς του άνδρα μου, ήταν γνωστή πανελληνίως, λόγω που είναι το χωριό του καπετάν Μιχάλη Κόρακα που απελευθέρωσε την Κρήτη από τους Τούρκους με το επαναστατικό επιτελείο του, λόγω του ιστορικού της Γυμνασίου και της καλής αριστοκρατίας των κατοίκων της. Τώρα, έγινε γνωστή η Πόμπια και σαν χωριό που γέννησε Αγία με παγκόσμια φήμη και εμβέλεια… Μέχρι να την γνωρίσω, νόμιζα ότι ο άγιος είναι κάτι εξωπραγματικό, κάτι απρόσιτο… Θεωρούσα ότι μόνο κάποτε υπήρχαν άγιοι και τώρα, ακόμη και αν υπάρχουν, βρίσκονται μακριά από την ανθρώπινη θέα, κάπου στα όρη, στις σπηλιές, στα μοναστήρια έστω, και ποτέ στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Η γνωριμία μου με την Γερόντισσα, με έπεισε ότι η αγιότητα δεν έχει τοπικές ιδιαιτερότητες, καλλιεργείται παντού, αλλά αθόρυβα, απλά, απαλά, μακριά όχι από την καθημερινή συνύπαρξη αλλά από την έντεχνη προβολή… Δεν ανάβει γύρω της τεχνητά φώτα, δεν ελκύει δημοσιογραφικά ενδιαφέροντα, δεν έχει σχέση με διαφημιστικές καμπάνιες… Είναι άγιος όποιος αναπαύει τον Θεό. Είναι, να το πω στην απλή γλώσσα, αυτός που δεν του έχει παράπονο ο Θεός, είναι αυτός που Τον εκφράζει με την ζωή του…
Δίπλα σε ένα τέτοιο άνθρωπο καταργείται το ερώτημα αν υπάρχει Θεός, γιατί στο πρόσωπο του αγίου, Τον έχεις αισθητά μπροστά σου. Δεν είναι ένας παράξενος τύπος που έχει μερικά χαρίσματα και ασυνήθιστες θαυμαστές ιδιότητες… Είναι ο χαριτωμένος άνθρωπος, που ενώ μοιάζει με μικρό παιδί και δεν προσπαθεί με συγκεκριμένους τρόπους, με επιτηδευμένες συμπεριφορές να σε κερδίσει, όμως τελικά σε «καταπίνει» ολόκληρο, γιατί αναβλύζει από μέσα του η ψηλαφητή αίσθηση μιας άλλης βιοτής, που ενώ υπάρχει μέσα στον κόσμο χωρίς εντυπωσιασμό και καρυκεύματα, είναι ταυτόχρονα μεγαλειώδης και υπερκόσμια! Ξεχνιούνται αυτά τα μάτια, αυτό το χαμόγελο, αυτή η αταραξία, αυτό το εκχύλισμα της εσωτερικής ειρήνης που ημέρευε και τον φανατικότερο εγκληματία, αυτά τα λόγια, αυτή η ακτινοβολία, αυτό το ουράνιο Φως, αυτή η νηπιακή τρυφερότητα του προσώπου, αυτή η σωματική ευωδία, αυτή η μητρότητα, αυτή η αγάπη, η στοργή, η εκπληκτική συμμετρία στις κινήσεις και στα λόγια, αυτό, αν θέλετε, το θεόφτιαχτο σύνολο;;; Όποιος δεν το έζησε, δεν θα με καταλάβει, αλλά εύχομαι να το ζήσει σε άλλη περίπτωση… Άλλωστε η αγιότητα δεν είναι κάτι στατικό, είναι το συνεχές έργο της Εκκλησίας, δεν τελειώνει ποτέ…
Φοιτήτρια κοντά της… Πολλά τα περιστατικά… Θα σταθώ στο 2019. Πήγαμε με τον πενηνταπεντάχρονο τότε πεθερό μου. Έπασχε από καρκίνο τετάρτου βαθμού στον οισοφάγο… Θα αντιλαμβάνεσθε τί εννοώ… Ήταν ιατρικά ξοφλημένος ο άνθρωπος… Μια επισκέπτρια έφερε μελομακάρονα. Ήταν Χριστουγεννιάτικες μέρες. Δεν μπορούσε να ξέρει η Γερόντισσα τί έφερε η γυναίκα εκείνη. Όμως είπε: «Ριρίκα, φέρε να μας κεράσεις από τα μελομακάρονα που έφερε αυτή η γυναίκα τώρα…». Η κυρία που τα έφερε αποσβολώθηκε. Τα ‘χασε. Πώς ξέρει η Γερόντισσα τί έφερα εγώ; Εν πάση περιπτώσει κεραστήκαμε όλοι… Η Γερόντισσα έφαγε το μισό από το δικό της. Το άλλο μισό φώναξε τον πεθερό μου και του το έδωσε, μαζί με την χαρτοπετσέτα που το κρατούσε… «Φάτο» του είπε. Έπειτα του έδωσε να πιεί νερό από το ποτήρι της. Και αυτοστιγμεί κάνει μια αστραπιαία κίνηση. Του τράβηξε κάτι με δύναμη από την περιοχή του οισοφάγου! «Εντάξει είσαι τώρα» του είπε. «Έφυγε το κακό»! ΌΝΤΩΣ ! ! ! Ο αδυσώπητος όγκος έφυγε! ΤΕΛΕΙΑ ΙΑΣΗ!!! Η κατοπινή ιατρική εξέταση, πιστοποίησε την αδύνατη επιστημονικά, πλήρη αποκατάσταση!!! Εντόπισε μόνη της το πρόβλημα και επενέβη με την θεϊκή δύναμη που της χορηγούσε ο Χριστός! Η χαρτοπετσέτα παραμένει στο πατρικό σπίτι του άνδρα μου, ως ευλογία και διαρκής ανάμνηση της μεγίστης εκείνης ευεργεσίας της… Θυμάμαι ότι τότε αγκάλιασε στοργικά τον πεθερό μου και του είπε: «μαυριδερός είσαι απ’ έξω, αλλά η ψυχή σου είναι άσπρη»! Το είπε αυτό επειδή είναι ηλιοκαμένος από την δουλειά του…
Όταν έμεινα έγκυος την μικρή κορούλα μας, με διακατείχε ένας φόβος όσο πλησίαζε η γέννα. Είχε ανέβει το σάκχαρο και γενικά πλανιόταν στο νου μου η δυσκολία της διαδικασίας που δεν είχα και σχετική εμπειρία. Παρακαλούσα καρδιακά την Γερόντισσα να με ειρηνεύσει και να μου συμπαρασταθεί. Ήρθε ένα βράδυ ολοζώντανα στον ύπνο μου. Μου είπε να ζητήσω ολική νάρκωση και ότι θα γεννούσα με καισαρική τομή! «Αν σου κάνουν επισκληρίδιο νάρκωση θα πάθεις κρίση πανικού» μου τόνισε. Με οδήγησε και είδα το χειρουργείο. Μου έδειξε όλη την διαδικασία όπως θα γινόταν. Είδα τα πάντα όπως ακριβώς εξελίχθηκαν στη μετέπειτα διαδικασία του τοκετού. Είδα και ένα ρολόι στον τοίχο που έδειχνε 10:38 π.μ. Στο όνειρο εκείνο, την είδα να αγκαλιάζει τον υπεύθυνο γιατρό και να του λέει: «Εγώ παιδί μου θα σε κατευθύνω στις κινήσεις σου»! Είπα το όνειρο τηλεφωνικά στον π. Αντώνιο και μου απάντησε: «Δεν πιστεύουμε σε όνειρα, αν δεν επιβεβαιωθούν από την ακριβή έκβαση των πραγμάτων! Μάλλον, όμως, το δικό σου είναι αυθεντικό, γιατί σου άφησε έντονη ηρεμία, κατάνυξη και σιγουριά».
Όταν ήρθε η ώρα να γεννήσω, την ώρα που με έβαζαν στο χειρουργείο με το ειδικό φορείο, διαπίστωσα ότι δεν κρατούσα μαζί μου το εικονάκι της Γερόντισσας. Άρχισα απεγνωσμένα να φωνάζω την μητέρα μου για να μου το δώσει. Όμως οι συνοδοί μου από το νοσηλευτικό προσωπικό μου είπαν ότι απαγορεύεται να έχω κάτι μαζί μου. Τότε, ώ τότε, αυτομάτως εμφανίσθηκε μπροστά μου και με καθησύχαζε! Γεμάτη δύναμη και σιγουριά μπήκα στο χειρουργείο. Έκπληκτη διαπίστωσα ότι ο χώρος ήταν όπως τον είδα στον ύπνο μου! Ακόμη και το ρολόι ήταν ίδιο, στη θέση που το είχα δει! Μου είπαν ότι προτιμούσαν ολική νάρκωση και εγώ συμφώνησα. Άλλωστε το γνώριζα από την γιαγιά. Είδα κάποια στιγμή το γιατρό μου να κοιτάζει αμήχανα δεξιά και αριστερά. Τον ρώτησα αν του συμβαίνει κάτι και απάντησε: «σαν κάποιος να είναι δίπλα μου! Με αγγίζει, με αγκαλιάζει και δεν τον βλέπω»! Του εξήγησα ότι είναι παρούσα μια σύγχρονη Αγία και ότι είχα δει την σκηνή στον ύπνο μου. Έμεινε ο γιατρός άφωνος για λίγο και εμφανώς συγκινημένος. Εγώ καθυστερούσα τον αναισθησιολόγο μέχρι να δω τους δείχτες του ρολογιού στο 10:38, όπως το είχα δει. Όταν πήγαν οι δείχτες σ’ αυτή ακριβώς την θέση, είδα πάλι αστραπιαία την Γερόντισσα να μου νεύει να προχωρήσουμε! Είπα στον αναισθησιολόγο να προχωρήσει… Όλα πήγαν τέλεια! Δόξα τω Θεώ! Χάρη στη Γερόντισσά μας! Όταν ήρθε η ώρα να ξυπνήσω, ένα λεπτό χάδι στο πρόσωπο με ξύπνησε! Άνοιξα τα μάτια και την είδα να μου λέει: «Φεύγω τώρα, δεν με χρειάζεσαι άλλο δίπλα σου! Πηγαίνω και αλλού που με έχουν ανάγκη»! Άνοιξε μια μεγάλη κατάλευκη πόρτα και χάθηκε από μπροστά μου!
Η όλη όμως παρουσία της δεν τελειώνει εδώ. Χρειάσθηκε το κοριτσάκι μας, η Ανδριάννα – Γαλακτία μας, μια λεπτή χειρουργική επέμβαση. Είχαμε να επιλέξουμε μεταξύ δύο ιατρικών ομάδων στο «Μακάρειο» Νοσοκομείο της Λευκωσίας. Ξανά θερμή προσευχή στη Γερόντισσα. Παραδόξως ήρθε και πάλι. Μου είπε να επιλέξουμε την πρώτη και ότι θα μας έστελνε ένα πολύ καλό γιατρό από την Αθήνα, τον Λαζάρου! Και εμείς προσανατολιζόμασταν στην πρώτη ομάδα και είχαμε έγκριση του κράτους. Απορρίψαμε την δεύτερη για λόγους οικονομικούς. Συνέχισε η Γερόντισσα και μου είπε: «Η επέμβαση θα κρατήσει μιάμιση ώρα! Θα πάρω τον Άγιο Πορφύριο που είμαστε μαζί και θα πάμε μέσα στο χειρουργείο! Εσύ θα είσαι έξω και θα κλαις και εμείς θα είμαστε χαρούμενοι μέσα! Κάποια στιγμή θα σου πουν πως όλα πήγαν καλά στην επέμβαση, αλλά το παιδί δεν ξυπνάει. Εσύ δεν θα πανικοβληθείς. Θα επιμένεις να τους λες δώστε το σ’ εμένα και θα το ξυπνήσω εγώ! Με το που θα το πάρεις, το παιδί θα ξυπνήσει! Θα σας ακολουθήσουμε μέχρι έξω. Θα σου ανοιγοκλείσω τρεις φορές το μάτι και θα φύγω…».
Περιττό να τονίσω πως όλα έγιναν όπως ακριβώς μου είχε πει! Η εγχείρηση έγινε πέρυσι 6 Οκτωβρίου, αυτά μου τα είπε 6 Σεπτεμβρίου! Ένα μήνα ακριβώς πριν! Όταν βγήκαμε από τον χειρουργικό προθάλαμο έξω, θυμήθηκα ότι μου είχε πει ότι θα με ακολουθήσει κι εκείνη και θα μου ανοιγοκλείσει το μάτι. Δεν πρόλαβα να το σκεφθώ και ένα λαμπάκι στον τοίχο ανοιγόκλεισε τρεις φορές! Τακ τακ! Αυτομάτως! Κατάλαβα… Μία απεριόριστη ειρήνη διαχύθηκε στον χώρο και στις καρδιές μας. Και μια ευγνωμοσύνη που δεν νοείται και δεν περιγράφεται… Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη γιαγιά μας, που είναι πιο άμεση, πιο ζωντανή και πιο αποτελεσματική τώρα, από τότε που ζούσε μέσα στο σώμα της! Γι’ αυτό όσοι δεν προλάβατε να την γνωρίσετε, επιδιώξετέ το τώρα! Είναι ταχύτατη! Θα το διαπιστώσετε! Αρκεί να μπείτε στη δική της συχνότητα. Με πίστη και προσευχή. Άξιος δεν είναι κανένας μας! Ο Θεός μας ευεργετεί μέσω αυτής, για να φιλοτιμηθούμε να προσπαθήσουμε… Τότε και στο πρόσωπο της Γερόντισσάς μας, θα επικυρώσουμε την πάγια εμπειρία της Εκκλησίας του Χριστού. Ότι δηλαδή είναι «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῑς ἁγίοις Αὐτοῦ». Η ευχή της σε όλους μας. Αμήν!