Γράφει ο π. Αρσένιος Προκοπάκης
Οι γιορτές τελείωσαν..
Τα λαμπάκια θα σβήσουν και ο φωτισμός στους δρόμους δεν θα είναι αρκετός για να μας φωτίσει.
Τι κρατάμε από την αλλαγή του χρόνου;
Τα ξέφρενα γλέντια;
Αυτά γίνονται και σε περιόδους που δεν έχουμε γιορτές, κυρίως σε μη προγραμματισμένες καταστάσεις.
Όταν προγραμματίζουμε κάτι, φορούμε τα καλά μας ή μάλλον τα ψεύτικά μας και συμπεριφερόμαστε όπως πρέπει να συμπεριφερθούμε.
Τι άλλο κρατάμε από τις γιορτές;
Τις φιλανθρωπίες αυτές που γίνονται κάθε πρωτοχρονιά γιατί τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου κανείς δεν χρειάζεται την ανθρώπινη βοήθεια…
Αν και έχω αρχίσει να αμφιβάλω για τον ορισμό «ανθρώπινη».
Η μελαγχολία των γιορτών είναι ένα φαινόμενο που συναντάται σε πολλούς ανθρώπους.
Οι προσδοκίες καταρρέουν με το που συνειδητοποιείς πως η πρωτοχρονιά δεν θα σου αλλάξει τη ζωή σε τίποτα!
Δε θα σου αλλάξει τίποτα αν εσύ πρώτα δεν αλλάξεις!
Από μόνο του τίποτα δε γίνεται!
Η νέα χρονιά σηματοδοτεί κάτι καινούργιο, το τέλος του παλαιού χρόνου και την αρχή των καινούργιου.
Σου δίνει την αφορμή, στο χέρι σου είναι να αναλάβεις από κει και πέρα…
Είναι μια ευκαιρία να κάνουμε σκέψεις γύρω από τον εαυτό μας, τι έγινε, πώς ζήσαμε, πώς αλλάξαμε, τι κάναμε και τι δεν κάναμε καλά, να προγραμματίσουμε τα επόμενα βήματά μας, να κάνουμε πάλι σχέδια κι όνειρα.
Τέτοιες ημέρες δεν γιορτάζουμε τις ψεύτικες υποσχέσεις για αλλαγή.
Γιορτάζουμε την ελπίδα για αλλαγή και την πίστη πως κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν επειδή το θέλουμε εμείς!
Οι γιορτές σημαίνουν να έχουμε την καρδιά καλά σφιγμένη, να την κρατάμε όσο πιο παγωμένη μπορούμε για να μην αισθανθεί την κακομοιριά που υπάρχει ολόγυρα.
Να μην χρειαστεί να δει πιο πέρα από το εγώ της και την αυτοπροβολή της γιατί τα στολίδια στο μπαλκόνι είναι το μόνο φως που μοιάζει να βγάζει.
Αυτός είναι ο λόγος που όταν έρχεται η ώρα να βγουν τα λαμπάκια από την πρίζα την τσακίζει την καρδιά ένα σφίξιμο δυνατό, γιατί με το που θα σβήσουν η καρδιά νεκρώνει, μελαγχολεί.
Όχι γιατί οι γιορτές τελείωσαν, οι γιορτές πότε δεν τελειώνουν, μέσα μας ζουν. Μελαγχολεί, γιατί δεν έχει εδώ και καιρό δικό της φως να βγάλει…
Κι όταν τελειώσουν οι γιορτές να κρατά ο καθένας μέσα του την γιορτή για όλη τη ζωή του, και το νόημα της να το γυρεύει στα έργα τα δικά του κι όχι στα αποφθέγματα διδάγματα τρίτων που θα γεμίσει στον τοίχο σου στο facebook στις αρχές και το τέλος των ημερολογιακών εορτών.
Ούτε και στα λόγια τα περίτεχνα ανθρώπων που μένουν μόνο στα λόγια μα να κοιτά κάθε λεπτό και κάθε ώρα του χρόνου τι φως βγάζει η δική του καρδιά… συνέχισε λοιπόν να ζεις τις γιορτές στην καρδιά σου, εκεί που δεν σβήνουν ποτέ… κράτα την φλόγα αναμμένη.
