Το αγαπημένο μου καφενείο Χαμένο ψηλά στα Λασιθιώτικα βουνά στο Σελάκανο, ένα μικρό εγκαταλειμμένο χωριό που παλιά αποτελούσε παραθεριστικό τόπο των κατοίκων του Χριστού.
Η αγέρωχη Στέλλα Φανουράκη, 80 ετών τώρα, άνοιξε αυτό το καφενείο το 1977 για να εξυπηρετεί τους χωριανούς που μετακόμιζαν εκεί τα καλοκαίρια για τη δροσιά και για να βάλουν τα μποστάνια τους χωρίς να κινδυνεύουν να τα καταστρέψει η κάψα της νότιας Κρήτης.
Δυο-τρία τραπεζάκια εντός, στους τοίχους φωτογραφίες του Ελευθέριου Βενιζέλου, του Νίκου Ξυλούρη (είχε και του Α. Παπανδρέου αλλά την έβγαλε για να μην ερεθίζει τους «από εκεί» και την έβαλε πάνω από το κρεβάτι της) και της οικογένειάς και μια μαγική αυλή γεμάτη γλάστρες κάτω από την πυκνή κληματαριά.
Στο κουζινάκι ετοιμάζει τη διάσημη ομελέτα της με δώδεκα αβγά και πατάτες, που βγάζει τέσσερις μερίδες και κάνα δυο φαγητά κάθε ημέρα από αρνί ή ρίφι τσιγαριαστό με κρέας από ντόπιους βοσκούς και φασολάκια συμιακά από τον κήπο της μέχρι γεμιστούς ανθούς και χοχλιούς μπουμπουριστούς και σπιτική ρακή του Παχάκη από την περιοχή.
Photo By: @fotisvallatos
Πηγή: Ομφαλός της γης