Γράφει η Όλγα Μπελιβάνη – Τσιτσάκη*
Μέρες από την ημέρα που έφυγε για το φως η συνταξιούχος καθηγήτρια Όλγα Λουκογιαννάκη, προϊσταμένη του ορφανοτροφείου θηλέων ” η στοργή της Παναγίας” ψάχνω να βρω πως θα σας μιλήσω για το μεγαλείο της προσωπικότητας της.
Δεσποινίς Όλγα έτσι την προσφωνούσαν όλοι! Πίσω από κείνο το δεσποινίς κρύβεται μια μεγάλη κυρία.
Όμως οι λέξεις μου φαίνονται λίγες και φτωχές και πώς να συγκρατήσω τον χείμαρρο από μέσα μου να μην κλάψω;
Εκείνη κρατούσε τη λύρα και κάθε παιδί έπαιζε το δικό του σκοπό με το δικό του δοξάρι.. Θα σας μιλήσω για το δικό μου τραγούδι.
Σπάνια θα την βρείτε να εικονίζεται σε κάποια φωτογραφία καθώς η ίδια ήταν ερασιτέχνης φωτογράφος και συνεχώς ήταν με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι.. Άφησε πίσω της μεγάλο φωτογραφικό ιστορικό αρχείο για τα πεπραγμένα κατά καιρούς και το διάστημα παραμονής της στο μοναστήρι 1985 – 2016 αλλά άφησε και αρχείο για τα παιδιά που πέρασαν από το ίδρυμα καθώς και τις διάφορες εκδηλώσεις που κατα καιρούς διοργάνωνε.
Όμως ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.. Θα σας μιλήσω για μένα σε συνάρτηση με το χρόνο παραμονής μου και επειδή φοβάμαι μην ξεχάσω τίποτα θα περμαζέψω τις αισθήσεις να τις αμολήσω στο φωτογραφικό άλμπουμ που ξεφυλλίζω και που η ίδια φρόντισε να έχει το κάθε παιδί το δικό του. Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν κινητά και είχαν αξία οι στιγμές μας.
Στάθηκα τυχερή πάνω στην ατυχία μου , αφού το να βρεθείς σε ένα ίδρυμα πολύς κόσμος νομίζει δεν είναι ότι καλύτερο! Έτσι βρέθηκα στο ορφανοτροφείο ακριβώς την χρονιά που ανέλαβε την διεύθυνση του. Ήταν ένας γερός δοκός στο σάπιο σύστημα και ότι χρειάζεται ένα ίδρυμα, έναν άνθρωπο με ενσυναίσθηση να νιώσει τον κάθε πονεμένο που διαβαίνει το κατώφλι του και να του φερθεί ανάλογα.
Πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη και η δεσποινίς Όλγα σε συνεργασία με την αδ. Ξένη, αδ. Καλλίνικη Μαριώ ( δασκάλα των παιδιών) και το Ξενιώ ανοίγει τις ιματιοθήκες και την βιβλιοθήκη να βρει παπούτσια φόρμες , σχολική σάκα τετράδια μολύβια και ότι χρειάζεται η κάθε μια. Κάνει μια λίστα με τις ελλείψεις για να τους τα αγοράσει. Φτιάχνει την λίστα με τις υπηρεσίες ..Τότε μου φαινόταν άδικο και σκληρό αλλά τώρα που έγινα η ίδια μάνα μπορώ να την καταλάβω. Της δεσποινίς της αρέσει η καθαριότητα, θέλει τα πάντα να λάμπουν .. Και δεν αρκείται στο όσα βλέπει η πεθερά.
Λίγο πριν την παρέλαση ετοιμάζει τα παιδιά με τις στολές τους για να παρελάσουν και η ίδια σκηνοθετεί τις θεατρικές παραστάσεις. Τα Χριστούγεννα – Πάσχα στολίζει τα πάντα και φροντίζει τα παιδιά να φεύγουν για να πάνε στους δικούς τους και όσα δεν έχουν συγγενείς να πάνε σε φίλους του μοναστηριού. Εδώ είναι που δέθηκα μαζί της γιατί για μένα δεν ήρθε κανείς να με πάρει τα πρώτα Χριστούγεννα και εκείνη μου είπε κατά λέξη ” Μην στεναχωριέσαι πήγαινε πάνω στο γραφείο μου”. Πάω και τι να δω , δύο εισιτήρια. Με πήρε μαζί της στην Αθήνα στο πατρικό της σπίτι στον προφήτη Ηλία όπου γνώρισα τους γονείς της, τον Ζαχαρία και την Μαρία. Και σαν γνήσιος κρητικός άρχοντας ο κος Ζαχάρης με καταγωγή από το Ρέθεμνος και την Αγία Βαρβάρα με καλοδέκτηκε και με έκανε να νιώσω εγγόνα του.
Πήγα στην Δροσιά και γνώρισα τον αδελφό της το Μάρκο και την Μυρσίνη, την ανιψιά της την Μαρία .. Ήταν από τα πιο όμορφα Χριστούγεννα μου. Φανταστείτε τους έκανε τόση εντύπωση η αγάπη μου για το Λασήθι που με την πρώτη ευκαιρία κατέβηκαν και πήγαν να βρουν τον πατέρα μου.
Το Πάσχα που ακολούθησε με πήρε μαζί της στους κουμπάρους της στον Ωρωπό. Και κάθε φορά που είχε να πάει κάπου μου έλεγε άντε να ετοιμαστείς. Βέβαια το ζωηρό μου πνεύμα δεν το χωρούσαν οι κανόνες του μοναστηριού. Της λέω θέλω να μάθω κιθάρα αύριο το πρωί την είχε αγοράσει την κιθάρα, της λέω δεν θέλω να μάθω κιθάρα θέλω ακορντεόν , την άλλη μέρα είχε αγοράσει το ακορντεόν χωρίς να μου φωνάξει.. Το ίδιο έκανε στο κάθε παιδί που ζητούσε κάτι.. Καλύτερα από γονιο.
Της λέω θέλω να μάθω αργαλειό, με δικά της χρήματα μου πήρε ένα αργαλειό γιατί δεν έφταναν τα πόδια μου στα πετάλια του αργαλειού της σχολής. Συνέχεια μου έλεγε πήγαινε να φέρεις το πορτοφόλι μου από την τσάντα μου να σε κεράσω παγωτό ή έλεγε πάρε λεφτά από την τσάντα μου όπως έκανε η μάνα μου. Εντύπωση μου έκανε η πίστη της στην Παναγία, η αγάπη της για την Γερόντισσα Νεκταρία, γι’ αυτό θέλησε να πάρει και το όνομα της η αγάπη της για τον γέροντα Νεκτάριο, για την αδελφή Καλλινίκη για την αδελφή Ξένη αδελφή Μαρκέλλα ,την αδελφή Μελάνη, όλες τις αδελφές φοβάμαι μην ξεχάσω καμία , την Λέλα το Μαριώ το Ξενιώ , την Κούλα , τις δίδυμες την Κατερίνα στο μουσείο.. Αγαπούσε και μόνο έδινε.. έδινε υλικά αγαθά.. έδινε άυλα αγαθά. Ίδια πως ένα ηφαίστειο καλοσύνης και αγάπης ξεπήδησε μέσα στη μονή της Καλυβιανής, στην Μεσσαρά της Κρήτης. Θυμάμαι έκοψα το δάκτυλο και η ασφάλεια του ΟΓΑ δεν κάλυπτε τα έξοδα για πλαστική επέμβαση και φρόντισε η ίδια σε συνεργασία με τον αρχιεπίσκοπο Κρήτης Τιμόθεο να γίνει πλαστική σε ιδιωτική κλινική..
Τι να πρωτοθυμηθώ τα ατελείωτα γέλια μας στην κατασκήνωση του κόκκινου πύργου.. Πηγαίναμε μαζί της να την καθαρίσουμε και κοιμόμασταν στρωματσάδα ..
Όμως από τα δεκάδες μνμ που διαβάζω με την ανακοίνωση του θανάτου της.. διαπιστώνω πως εγώ είμαι απλά μια από τους δεκάδες ανθρώπους που έζησα δίπλα της..H Maria Charalampaki λέει σε ανάρτηση της που με εκφράζει απόλυτα “Ταξίδεψε προς το φως η γυναίκα που σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια . Εκείνη που με γαλούχησε . Εκείνη που ήταν βράχος δίπλα μου στη δύσκολη περίοδο της εφηβείας . Εκείνη που με δίδαξε ποσο σημαντικό είναι να δέχεσαι τη ζωή όπως είναι ,να εξελίσσεσαι και να μη σταματάς να ελπίζεις ! Εκείνη που μου έδειξε πόσο όμορφο είναι να δείχνεις την αγάπη σου. Εκείνη , η τόσο σημαντική . Αισθάνομαι τυχερή που στη πιο κρίσιμη περίοδο της ζωής μου , μεγάλωνα δίπλα της . Καλό σου ταξίδι Ολγάκι μου
Η Βασω Καλιαφεντακη λέει”Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιον διπλά τους όταν θα έρθουν στην ζωή κάποιοι είναι τυχερή κάποιο δεν είναι εμείς ήμασταν από τα ποιο τυχερά παιδιά που μπορώ να σκεφτώ γτ είχαμε την τύχη να την έχουμε δίπλα μας να μας μαθαινει να μας δείχνει να μας καταλαβαίνει να μας αγαπάει με τον δικό της
τρόπο τον μοναδικό ποτέ δεν ήταν κουρασμένη για εμάς είχε πάντα λίγο χώρο στην αγκαλιά της και ας ήταν πάντα γεμάτη μόνο αγάπη είχε μέσα της για όλα τα κορίτσια που είχαν την τιμή να μεγαλώνουν δίπλα της . . Καλό ταξίδι να έχεις να μας προσέχεις από εκεί ψηλά. . Καλό παράδεισο στον φύλακα άγγελο μας ”
Όμως εκτός από προϊσταμένη μου στο σχολείο ήταν και φιλόλογος μου στο λύκειο.. μέντορας μου. Ένας συμμαθητής μου έγραψε, ο Nikos Koundourakis “Δεσποινίς Όλγα, Κυρία Λουκογιαννάκη.
Λαμπερά μάτια, φωτεινό πρόσωπο, χαμογελαστή ψυχή.
Κοντά σας, αναγνώρισα την αξιοπρέπεια.
Αλησμόνητα τα “εκτός” ύλης μαθήματά σας.
Αξέχαστη θα μείνετε στον νου, μα και στην καρδιά μας.
Σας ευχαριστούμε.”
Πριν πεθάνει μου είπε:
“Η αγία γραφή γράφει “τίμα τον πατέρα σου” μα δεν είναι αυτή η πιο σημαντική εντολή ” ου ψευδομαρτυρήσεις” μα ούτε αυτή είναι, ούτε καμιά από τις δέκα. Όμως αναφέρει 365 φορές να μην φοβάσαι , μια για κάθε μέρα .. αυτή είναι η πιο σημαντική εντολή και εσύ θα μάθεις να νικάς το φόβο γιατί έχεις το Χριστό μέσα σου..
Αυτό είναι το τελευταίο της μνμ στο viber μου.
Καλό ταξίδι στο φως σου ευχόμαστε όλα τα παιδιά σου..Και όλες μας έχει στεναχωρήσει που δεν σε είδαμε για μια ακόμη φορά.. νομίζω μιλώ για όλες μας..
Υπογραφή “ο Κομήτης σου”( έτσι εισέβαλα λέει στη ζωή της..)
* Η κ. Όλγα Μπελιβάνη – Τσιτσάκη είναι συγγραφέας
