Του Αντώνη Νουκάκη – Πολιτιστικός Σύλλογος Κουρουτιανών
ΣΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΗ (Στεφανής Αντωνίου Στεφανάκης ετών 100)
Αποχωρούν με ραγδαίο πλέον ρυθμό τα ιστορικά πρόσωπα του χωριού, πρόσωπα που μας συνέδεαν με το παρελθόν του, που χαρακτήριζαν τη φυσιογνωμία του, που αλλάζει και αυτή δραματικά. Ο εκατόχρονος βίος του Στεφανή συνδέεται με σημαντικά ιστορικά γεγονότα όχι μόνο τοπικής σημασίας. Ήταν από τους τελευταίους επιζώντες με άμεση εμπειρία των δραματικών γεγονότων του εμφυλίου. Η φρίκη των γεγονότων του πολέμου είχε καταγραφή ως ήταν φυσικό ανεξίτηλα στη μνήμη του και πολύ συχνά αναφερόταν σε αφηγήσεις του που δεν ξέρω αν κάποιος από τους οικείους του τα έχει καταγράψει όπως θα άξιζε. Σε αυτό που μπορώ να αναφερθώ εγώ είναι η αντικειμενικότητα των περιγραφών του. Ποτέ δεν εκφράστηκε με μίσος μονομερώς κατά του αντιπάλου που ήταν οι μαχητές του δημοκρατικού στρατού.
Η σχέση μου με τον Στεφανή, που χαρακτηρίζεται από αμοιβαία εκτίμηση και συμπάθια, προέκυψε από μακρά συνεργασία εμού ως αρχιτέκτονα και εκείνου ως αρχιμάστορα στην υλοποίηση έργων στις Κουρούτες, όπως το μιτάτο στο Παρδί. Εκείνος εκτιμούσε και υλοποιούσε την πρωτοτυπία και ακρίβεια των σχεδίων μου και εγώ, ως νέος διδασκόμουν από την εμπειρία του στις παραδοσιακές ορολογίες και τοπικές μεθόδους δόμησης. Από αυτόν έμαθα τι είναι ο «έγριπος», η «σομαροσκέπαση». η «σκάρπα», η «ξεμπανιστρέ». Το ποιο σημαντικό έργο που υλοποιήσαμε μαζί αφορά στην κατοικία του Μανώλη Νουκάκη, ένα από τα ποιο αξιόλογα και ιδιαίτερα νεανικά μου έργα. Πρόσφατα και αυτό αποτελεί πολύ συγκινητική σύμπτωση, προκειμένου το σπίτι αυτό να παρουσιαστεί σε διεθνές συνέδριο τον Οκτώβριο στο «Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου» στα Χανιά. Ξεφυλλίζοντας τον φάκελο των σχεδίων ανακάλυψα μια χειρόγραφη επιστολή του Στεφανή που μου ζητάει κάποιες λεπτομερείς διευκρινίσεις. Την παραθέτω αφιερωμένη στη μνήμη του. ΄
Μ ε συγκίνηση αναφέρομαι στην τελευταία μας συνομιλία την 16 /8. Αποχωρώντας από την έκθεση στο Πνευματικό Κέντρο βρήκα την ευκαιρεί να καθίσω δίπλα του στο καφενείο της Ιφιγένειας. Ήταν σαν αποχαιρετιστήρια συνομιλία… Τον ρώτησα πως είναι η όραση του και αν μπορεί να πάει να δει την προτομή του Νουκογιώργη που εκθέτω γιατί είναι από αυτούς που θα μπορούσε να τον αναγνωρίσει. Μου είπε για τις εκπτώσεις της υγείας του « ε ίντα θές εδά Αντώνη εκατό χρονώ είμαι» Σε πλήρη πνευματική διαύγεια και διατήρηση μνήμης μου εξήγησε αυτό που τον ρώτησα –πως λέγαμε τις ανταλλαγές στις αγροτικές και οικοδομικές εργασίες- «δανεικάρια».
Ο Στεφανής συνήθιζε να λέει μιαν ευχή: Να μας αξιώσει ο θεός να φύγομεν ακατούρητοι, αντιμετωπίζοντας με απέχθεια αυτή την εξευτελιστική κατάντια των γηρατειών.
Έφυγες όρθιος διαυγής και ευθυτενής Στεφανή. Καλό σου κατευόδιο!
Αντώνης Νουκάκης
Φωτογραφική ιστόρηση του βίου του Στεφανή
1Παρέα νέων στου Μηνά
2Πριν την αναχώρηση για τον στρατό
3Στο καφενείο του Αναστάση
4Με τον φίλο του Χαρίδημο ζωή νάχει στην πιάτσα 1920.
