Γράφει ο Κώστας Αντ. Παραδεισανός
Εκεί που φύτρωνε θυμάρι, ρίγανη κι άγρια ορχιδέα, κυκλάμινα κι αγριολούλουδα, τώρα στάχτη κι αποκαΐδια…
Ένας μοναδικής ομορφιάς τόπος, ενταγμένος στο Παγκόσμιο Γεωπάρκο UNESCO Ψηλορείτη, ένα μοναδικό οικοσύστημα, η Αμπαδιά, το Αμάρι της αρχοντιάς, το Αμάρι της καρδιάς μας, με μνήμες μινωικές, βυζαντινές, με πολιτισμό, παράδοση και φιλοξενία, λίκνον του Ξένιου Δία, παραδόθηκε στην πύρινη λαίλαπα, μαζί και η ψυχή μας…
Εκεί που φύτρωνε θαμνώδης και δεντρώδης βλάστηση,
εκεί που τα πουλιά, τα ζουζούνια και τα μελίσσια έδιναν πέταγμα ελευθερίας και “οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούνε”, οι συκιές κι οι ασημόφυλλες υπεραιωνόβιες ελιές, τόπος με άγρια ομορφιά και μια φύση μαγεύτρα, ανάτασης ψυχής, έμπνευσης, περισυλλογής, παράδεισος των νέων, των παιδιών μας και των φίλων τους τα καλοκαίρια, των νέων των brain drain, για μια ζωή αλλιώς…
εκεί που φύτρωνε αγάπη και φιλότιμο,
εκεί που ο ιδρώτας των ανθρώπων του γινόταν ευλογία και “Δόξα σοι”,
τώρα γκρίζο και μαύρο με φωτιά, καπνοί και δάκρυα κι άνθρωποι σε απόγνωση να κρατάνε το κεφάλι τους.
Τέσσερις μέρες και τρεις νύκτες κρατάει ο εφιάλτης στα χωριά του Αμαρίου.
Πυροσβέστες και εθελοντές, δώσαμε και την ψυχή μας.
Υπάρχει ελπίδα.
Η απάντηση είναι: “Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ”.
Θα φυτέψουμε ξανά τη γη μας, με τη δύναμη αναδημιουργίας που κρύβει,
θ’ αναγεννήσουμε τον τόπο μας, αλλά τίποτε δε θα ‘ ναι πια το ίδιο….
Θέλουμε και πάλι τους σημάντορες ανέμους στις φυλλωσιές των δέντρων.
Άγιος Ιωάννης, 10 Αυγούστου 2024
