Του Μιχάλη Κυδωνάκη*
Να σου πω για τον Πλάτανο, το χωριό που γέννησε και μεγάλωσε τη μάνα μου. Το χωριό που πέρασα όλα τα παιδικά μου καλοκαίρια και όχι μόνο. Το χωριό που έχουμε τις ελιές και τ’ αμπέλια μας. Εκεί που αντί για θάλασσα έκανα τα μπάνια στην παλιά βρύση. Εκεί που έλεγα τα κάλαντα κάθε Χριστούγεννα με τον αδερφό μου και τα ξαδέρφια μου.
Να σου πω για το Βαθιακό, τον Κούλε, που έκαμα τα πρώτα μου κυνήγια, παρέα με τον παππού μου τον Τσαουχογιώργη.
Να σου πω για τον Αη Γιάννη, που καταγόταν η προγιαγιά μου η Αγγελικώ, που ακόμα και σήμερα όταν πάω στα καφενεία του με αγκαλιάζει όλο το χωριό αναγνωρίζοντας πως έχω να κάμω κι από κει. Που έχω κάμει παρέες με φίλους μέχρι το πρωί, που τ’ αμπέλια του βγάλανε το κρασί του γάμου μου, οι ελιές του πληρώσανε τη γέννα του κοπελιού μου.
Να σου πω για την Αγία Παρασκευή, που έχω κοιμηθεί αμέτρητες φορές στην εξοχή της περιμένοντας να ξημερώσει η πρώτη μέρα της άδειας για τα τρυγόνια.
Να σου πω για το μετόχι του Ρίζικα που πήγαινα κάθε χρόνο στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα.
Να σου πω για το Αποδούλου που είχα ένα καλό φίλο, το Γιώργη του ταχυδρόμου. Που περνούσα πηγαίνοντας στη δουλειά μου στο Φουρφουρά και πάντα φωνάζανε από τα καφενεία “έλα να πιούμε μια ρακή” χωρίς να ξέρουνε καλά καλά ποιος είμαι.
Να σου πω για τη Νίθαυρη, το χωριό του κουμπάρου μου, που έχουμε περάσει αξέχαστες βραδιές στα γλέντια του Χριστού.
Σ’ αυτή την επικράτεια μεγάλωσα φίλε μου. Εκεί έμαθα να αγαπώ τη φύση, εκεί αγάπησα τη μουσική, εκεί πήγαινε η σκέψη μου κάθε φορά που είχα άγχος και ήθελα να γαληνέψει η ψυχή μου. Εκείνη τη θέα αντίκριζα κάθε φορά που έβγαινα εκπαιδευτικό με τους σκύλους μου.
Εκείνη η περιοχή είναι που λέω με καμάρι πως κατάγομαι κάθε φορά που με ρωτούνε.
Εκεί περπατούσα μέχρι χθες το πρωί.
Χθες το μεσημέρι βάλανε φωτιά και την κάψανε.
* Ο Μιχάλης Κυδωνάκης είναι Εκπαιδευτικός
Φωτογραφία: Κώστας Μανιουδάκης
