Με τη Μάρθα η σχέση μας αρχίζει
πριν από τον Κινηματογράφο.
Ήταν στο Θέατρο Περοκέ το 1956.
Θεατρινάκι κι εγώ ακόμα τότε.
Κάναμε νούμερα μαζί.
Θεέ μου,
τί κορίτσαρος ήταν αυτός!
Τέλεια σχηματισμένο θηλυκό
κι ένα μουτράκι,
κουκλίστικο να το πεις,
λίγο θα ‘ναι.
Ό,τι χρειαζόταν
για το μουσικό θέατρο,
αφού χόρευε κιόλας
και χόρευε καλά και σωστά.
Μαθήτρια της χορογράφου Λουκίας,
γεγονός που το εκμεταλλεύτηκε
αργότερα στον Κινηματογράφο.
Αυτό κι όλα τ’ άλλα προσόντα της.
Τέλεια σουμπρέτα.
Την είχε πρωτοβγάλει
ο Ορέστης Λάσκος τη Μάρθα, όπως
κι εμένα, στην ταινία ”Η Άγνωστος”.
Άλλος ρόλος εκείνος και σ’ άλλου
είδους ρόλους δούλεψε μαζί μου.
Αρχίσαμε με το ”Ζητείται Ψεύτης”,
που βασιζόταν στο θεατρικό έργο
του Δημήτρη Ψαθά.
Μικρός ο ρόλος
αλλά χαρακτηριστικός,
κι ο τρόπος που τον έπαιξε η Μάρθα,
τον έκανε μεγάλο.
”Πίτσα Κίτσα, καλλιτέχνις”,
έλεγε και ξανάλεγε περιφέροντας
το κουνιστό κορμί της σ’ όλο το φιλμ.
Ήταν αυτό που ζητούσε ο ρόλος.
Ύστερα ήρθαν οι μουσικές ταινίες.
Ήταν αδύνατον να γυρίσω μουσική
ταινία χωρίς τη Μάρθα Καραγιάννη.
Πάντα μου κάλυπτε τους ρόλους
της ωραίας και της μπριόζας.
Ώσπου αποφάσισα να της αλλάξω
στυλ, να την κάνω καρατερίστα.
Και τότε έβαλε τα κλάματα.
Πήγε στον Φίνο, κλαίγοντας,
γιατί δεν καταλάβαινε
ότι εγώ πήγαινα να εκμεταλλευτώ
όλες τις δυνατότητές της.
– Μην κλαις, της λέω.
Εγώ πάω να σου εξασφαλίσω
ψωμί ως τα βαθιά γεράματα.
Δεν το καταλαβαίνεις;
Το κατάλαβε γρήγορα και από τότε
έκανε με μεγάλη επιτυχία τις μπούφες
στις ταινίες μου.
Ωραία,
αλλά μπούφα, χαζούλα δηλαδή.
Αυτά στις ταινίες,
γιατί στη ζωή η Μάρθα είναι
από τα πιο έξυπνα πλάσματα που
έχω συναντήσει στη δουλειά μας.
Δε μετράει ποτέ
με το υποδεκάμετρο το ρόλο.
Δεν την ενδιαφέρει πόσο μεγάλος
είναι, αλλά πόσο ενδιαφέρον έχει.
Τί δυνατότητες έχει, ώστε
να παίξει η ίδια, να δημιουργήσει,
κι αυτό αποδείχτηκε πολύ καλά
στο Θέατρο,
όταν έπαιξε τη γριά
στο ”Αρσενικό και παλιά δαντέλα”.
Όταν δηλαδή δεν ήταν ακόμα
η ηλικία της τόσο προχωρημένη
για να παίξει αυτό το ρόλο.
Εκεί όμως
που πραγματικά τη χαζεύω, είναι
στην ταινία μου ”Το ανθρωπάκι”,
που μοιράζονται με τον Βουτσά
τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Πώς έδεναν αυτοί οι δύο!
Με τη Μάρθα μένουμε κοντά
και παλιά μέναμε ακόμα πιο κοντά.
Στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο πάτωμα,
σε διπλανά διαμερίσματα.
Είναι κάτι σα να μη θέλει
η μοίρα να μας χωρίσει.
Την εκτιμώ όχι μόνο σαν ηθοποιό,
αλλά και σαν άνθρωπο.
Μάρθα σ’ αγαπώ
και σ’ αγαπώ πολύ.
Γιάννης Δαλιανίδης
…………………………………………………………
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΙ ΕΓΩ
Πηγή: Πρόσωπα
