“Το λίχνισμα”. Μετά από ατέλειωτες μέρες αλωνίσματος, κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, που έθετε σε δοκιμασία τις αντοχές ανθρώπων και ζώων, μια ακόμη σκληρή δουλειά, η τελευταία, απέμενε για την αγροτική οικογένεια για να αποκτήσει το ανεκτίμητο κάποτε αγαθό, το στάρι.
Ήταν η εργασία του διαχωρισμού του σταριού απο τα άχυρα. Χρησιμοποιώντας ένα ξύλινο φτυάρι, ο αγρότης πετούσε ψηλά το “αλώνεμα”, ώστε ο αέρας να παρασύρει τα άχυρα και να μείνει ο καρπός. Ένα ακόμη τουλάχιστον άτομο της οικογένειας μάζευε με μια χόρτινη σκούπα τα “κοντύλια”, δηλαδή τα χοντρά κομμάτια του άχυρου που δεν έπαιρνε ο αέρας και με ένα κόσκινο, το “βολίστη “,μάζευε τα μικρότερα” κοντύλια”. Αυτό επαναλαμβανόταν ως ότου το στάρι καθαρίσει τελείως. Στο Λασίθι το “λίχνισμα” τελείωνε πάντα με μια ευχαριστήρια προς το Θεό χειρονομία, “το καρποφίλημα”. Όλοι όσοι κοπίασαν μαζευόντουσαν γύρω από το στάρι, το”μάλαμα” όπως το έλεγαν τότε. Ο οικογενειάρχης έβαζε το φτυάρι όρθιο στη μέση του “μαλάματος”, έκανε το σταυρό του, έλεγε μια προσευχή, γονάτιζε και έπαιρνε μια χούφτα στάρι και το φιλούσε και ύστερα αντάλλασσε ευχές με τους γύρω του. Μια ανθρώπινη και συμβολική “τελετή” που εξωτερίκευε τα συναισθήματα της στιγμής και που σήμερα, από μόνη της, σκιαγραφεί αλλοτινές εποχές, μας θυμίζει πολλά και μας διδάσκει πολύ περισσότερα.
(Ελαιογραφία 80Χ60εκ)
