Kάποτε ο παπα-Νικόλας ο Πλανάς, θυμιάτιζε την ώρα της ενάτης ωδής, όταν έψαλλαν οι ιεροψάλτες «την Τιμιωτέραν των Χερουβείμ και Ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ».
Πέρασε μπροστά από μία κυρία, που στεκόταν στα πλαϊνά στασίδια, και δεν την θυμιάτισε.
Δεν την θυμιάτισε καθόλου, πέρασε απλώς δίπλα της. Ύστερα από δύο στασίδια ήταν ένα άδειο.
Στάθηκε εκεί, το θυμιάτισε πέντε-έξι φορές και έφυγε.
Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πήγε αυτή η κυρία και του είπε:
-Παπα-Νικόλα, στην ενάτη δεν με θυμιάτισες και πήγες και θύμιαζες το άδειο στασίδι…
-Εμ, κυρα Γεωργία, της είπε, δεν ήσουν εκεί!
Το άδειο όμως στασίδι είναι το στασίδι της κυρα Μαρίας, που είναι άρρωστη.
Εκείνη ήταν άρρωστη στο σπίτι, αλλά με την καρδιά και τον νού της ήταν εδώ.
Εσύ ήσουν με το σώμα εδώ, αλλά με τον νου ήσουν στα γίδια!…
