Στη γιορτή του πατέρα μου ‘ρθε στο νου ο Παπά-Στρατής. Που έγινε πατέρας για πολλούς ανθρώπους. Που έλεγε: «Έχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά,για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι» Ο Παπά-Στρατής που με τα σωληνάκια στη μύτη απ’ την αρρώστια του πήγαινε στους κατατρεγμένους, που αν και χρειαζόταν δέκα λεπτά ν’ ανέβει λίγα μόνο σκαλιά πήγαινε με τον αναπνευστήρα του στην άλλη άκρη του νησιού να βοηθήσει τους πρόσφυγες. Ο παπά- Στρατής που στο πέρασμά του βοήθησε δέκα χιλιάδες ανθρώπους. Μου ήρθε στο νου ο παπά-Στρατής. Που έλεγε: “Τους δίνουμε φαγητό, νερό, γάλα για τα μωρά, παπούτσια, ρούχα. Μπορούν επίσης να μείνουν εδώ: έχουμε κουβέρτες και στρώματα”. Ο Παπά- Στρατής. Ο άνθρωπος που οι πρόσφυγες τον έλεγαν μπάμπα- Νουρ. Ο πατέρας των φτωχών.
Πηγή: Gianna Kouka
