Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης*
Ίσως έφταιγε και η παιδική ηλικία μου, το ακαλλιέργητο χέρσο χωράφι της μνήμης και της ψυχής μου, ίσως να ήτανε οι άνθρωποι διαφορετικοί, ίσως να ήτανε διαφορετικός και ο Θεός των ανθρώπων.
Πάντως, τα πράγματα ήτανε τελείως διαφορετικά τότε.
Μιλώ για τη δεκαετία του 50.
Τότε που, εικόνα την εικόνα, άκουσμα το άκουσμα και σκέψη τη σκέψη έχτιζα τον κόσμο εντός μου.
Στις Μοίρες ζούσαμε. Στην καρδιά της Μεσαράς.
Και στο μυαλό της Μεσαράς, μιας και η κομόπολη αυτή ήταν, και εξακολουθεί να είναι, η ατμομηχανή στο τρένο της επαρχιακής οικονομίας.
Κάθε Σαββάτο γινότανε παζάρι τρανό στις Μοίρες. Εμποροζωοπανήγυρις. Ακόμα και σήμερα συνεχίζει να γίνεται. Ανυπερθέτως κάθε Σάββατο.
Μόνο που τότε, τα κυρίαρχα στοιχεία του παζαριού ήτανε ο άνθρωπος και οι ανάγκες του. Μα πάνω και πρώτα απ’ όλα, η ανάγκη του ανθρώπου, να παραμείνει άνθρωπος.
Τότε, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να ζήσει αν δεν ήτανε άνθρωπος.
Σήμερα, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει αν είναι άνθρωπος.
Κρατώ μέσα μου, πολύτιμο θησαυρό τις θύμησες από το παζάρι των Μοιρών.
Τις εικόνες των Μεσαριτών, κυρίως αγροτών και κτηνοτρόφων που κατέκλυζαν την πλατεία της κωμόπολης.
Εκείνες τις εικόνες ανασύρω, ακόμα και σήμερα, από την ψυχή μου, σαν βρίσκομαι σε αδιέξοδο και σε πλήρη αδυναμία να κατανοήσω τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Εικόνες σαν κι αυτή της φωτογραφίας, κρύβουν μέσα τους απίστευτη δύναμη.
Για εκείνον που θέλει να την δει και για εκείνον που την έχει ανάγκη.
Ξαναβλέπω τη φωτογραφία και χαμογελώ πικρά στη σκέψη ότι πέθανε εκείνος ο καιρός που ο άνθρωπος δεν μπορούσε να ζήσει αν δεν ήτανε άνθρωπος.
Και γεννήθηκαν οι νέοι καιροί, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει αν είναι άνθρωπος.
* Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος, με καταγωγή από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
