Λέγομαι Μαρία και κατοικώ στο Ηράκλειο με το σύζυγό μου Βασίλη. Τη γερόντισσα τη γνώρισα την άνοιξη του 2020 ένα χρόνο ακριβώς πριν απο την οσιακή κοίμησή της. Χάριτι Θεού την είδαμε 3-4 φορές. Παρόλο που είμαι ανηψιά του “αγαπημένου γιου” της γερόντισσας Αντώνη Μωραιτάκη, δεν την είχα γνωρίσει μέχρι τότε. Τη ζωή μου τη διαχωρίζω σε ζωή προ Γαλακτίας και ζωή μετά Γαλακτίας. Δηλαδή ζωή προ Χριστού και ζωή μετα Χριστόν!
Με το σύζυγό μου ήμασταν εντελώς κοσμικοί. Πιστεύαμε και εμεις με αυτή τη σύγχρονη μετριότητα που αγγίζει τα όρια του Προτεσταντισμού. Στην εκκλησία πηγαίναμε μόνο το Πάσχα για να κοινωνήσουμε και χωρίς εξομολόγηση. Είμαστε αρκετά χρόνια παντρεμένοι και προσπαθούμε να κάνουμε παιδί, οπότε αποφασίσαμε να πάμε στη γερόντισσα να μας ευλογήσει.
Μια μέρα πριν είχα πολύ άγχος και φοβόμουν για το τι θα δει..τι θα μας πει..θα δει τις αμαρτίες μου σκεφτόμουν και ντρεπόμουν πολύ. Λογισμοί που λίγο πολύ όλοι έχουν όταν πρόκειται να συναντήσουν έναν άγιο άνθρωπο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν για το σπιτάκι της γερόντισσας και όταν φτάσαμε ο Βασίλης με άφησε απ’έξω και εκείνος πήγε να παρκάρει, οπότε μπήκα πρώτα μόνη μου. Μόλις μπήκα την αντίκρυσα ξαπλωμένη στο κρεβατάκι της. Με καλωσόρισε σαν να με γνώριζε και να με περίμενε. “Καλώς το! Πως είσαι σήμερα? Χθες δεν ήσουνα καλά..” μου είπε. “Μα χθες δεν ήμουν εδώ γιαγιά.” της απάντησα. “Όχι, εδώ ήσουνα!!” είπε. Ο πατήρ Αντώνιος που ήταν παρών, με ρώτησε αν την σκεφτόμουν την προηγούμενη μέρα και όταν του είπα ότι τη σκεφτόμουν όλη μέρα και είχα άγχος για τη συνάντησή μας, μου εξήγησε ότι εκείνη το αισθάνθηκε. Έπειτα με ρώτησε ” Ο Βασίλης που είναι?” Έμεινα κατάπληκτη! Γνώριζε ότι θα πάμε και ήξερε και τα ονόματά μας! Όταν ήρθε και ο άντρας μου πήγαμε να της φιλήσουμε το χέρι και εκείνη έσκυψε να φιλήσει τα δικά μας όπως συνήθιζε να κάνει με πολλούς.
Στην αρχή μας μάλωσε..μας είπε με ένα ύφος αυστηρό αλλά και γεμάτο αγάπη “Τα αντρόγυνα μια φορά είχανε σεβασμό εδά πράμα! Ο παππούς μου αυτός κάτεχε τι θα πει σεβασμός!”. Μετά είπε “Εσείς μόνο τα σπίτια και τα αυτοκίνητα ξανοίγετε!”. Εκείνο το διάστημα φτιάχναμε δυο σπίτια στο χωριό και είχαμε αγοράσει πρόσφατα και καινούργιο αυτοκίνητο. Το είδε και αυτό! “Έχεις δίκιο γιαγιά μου!” της απάντησα. Σαν να μας έλεγε αμαρτία δεν είναι μόνο να κλέψεις και να σκοτώσεις είναι και η υπερβολική ενασχόληση με τα του κόσμου αφήνοντας στην άκρη την πνευματική ζωή, αυτό δηλαδή που κάναμε και εμείς.
Μετά της είπε ο πατήρ Αντώνιος να μας σταυρώσει. Μου έκανε εντύπωση ότι μας σταύρωσε αμέσως στα σημεία που είχαμε πρόβλημα. Να σημειώσω ότι πάσχω από αυχενικό, το οποίο ήταν σε έξαρση εκείνες τις μέρες και πονούσα πολύ. Μόλις μου έβαλε το σταυρό στον αυχένα άρχισε να με καίει και μόλις τελείωσε την προσευχή της σταματησα να πονάω!
Εκείνη τη μέρα είχε αρκετή διαύγεια και μείναμε κοντά της 6-7 ώρες. Μας συμβούλευε να πηγαίνουμε στην εκκλησία να εξομολογούμαστε να κοινωνούμε συχνά, να είμαστε ταπεινοί και να κάνουμε σιωπή ότι και αν μας λένε οι άλλοι. Κάποια στιγμή με κοίταξε στα μάτια και μου είπε “Αυτό που σκέφτεσαι θα το κάνεις και να το κάνεις…”. “Ποιο πράγμα?” τη ρώτησα. “Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται!” είπε. Τότε καταλαβα! Είχα στο μυαλό μου μια ελεημοσύνη για την οποία όμως κανείς δε γνώριζε. Έβαλα τα κλάματα και έπεσα στην αγκαλιά της. Έκλαιγα ασταμάτητα σα μικρό παιδί και εκείνη με χάιδευε στοργικά. Ήταν σαν να άφησα εκει ό,τι βάραινε την ψυχή μου. Κάποια στιγμή την κοίταξα βαθιά στα μάτια και ήταν σαν να βλέπω τον ίδιο το Χριστό..σκέφτηκα “Σ’ευχαριστώ Θεέ μου που μας την έστειλες”. Τότε εκείνη δάκρυσε και με αγκάλιασε πολύ σφιχτά. Κατάλαβα ότι διαβάζει ακόμα και την πιο μικρή μας σκέψη. Είπε και στο Βασίλη αρκετά πράγματα και έκλαιγε και εκείνος. Απευθυνόταν στον καθένα μας με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να καταλαβαίνει μόνο το άτομο στο οποίο απευθυνόταν και όχι οι υπόλοιποι. Τόση διάκριση τόση αγάπη και τέτοια ταπείνωση δεν ήξερα οτι υπάρχουν μέχρι τότε.
Εκείνη την ώρα των δακρύων, του χαροποιού πένθους, που λένε και οι πατέρες, ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου τη θεία χάρη να πλημμυρίζει το χώρο. Ένα συναίσθημα πληρότητας γεμάτο χαρά, αγάπη, ειρήνη, ανακούφιση που δεν περιγράφεται με λόγια. Η γερόντισσα είπε στον πατήρ Αντώνιο “Πάρε τους πάνω είναι έτοιμοι”. Τότε εκείνος μας ρώτησε αν θέλουμε να εξομολογηθούμε και είπαμε αμέσως ναι. Όταν φύγαμε με τον πατήρ Αντώνιο να πάμε στο εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα απ’το σπίτι της γεροντισσας, είπε στην κ.Ριρίκα την οικονόμο της “Εδά πάει να τη γυαλίσει!”. Έπειτα εξομολογήθηκε και ο Βασίλης. Αυτό ήταν! Από την ημέρα εκείνη η ζωή μας άλλαξε! Είχαμε πια γνωρίσει το Χριστό! Έχουμε πλεόν πνευματικό μας πατέρα τον πατήρ Αντώνιο, που αγαπάμε πολύ, εξομολογούμαστε και κοινωνούμε όσο πιο συχνά μπορούμε και βέβαια το πιο σημαντικό, προσπαθούμε να μετανιώνουμε για τις αμαρτίες που συνεχώς κάνουμε σαν αδύναμοι άνθρωποι που είμαστε. Στο τέλος, ο πατήρ Αντώνιος της είπε να σταυρώσει την κοιλιά μου για να κάνουμε παιδί. Με σταύρωσε και είπε “Εδώ είναι το μωρό έρχεται!”.
Μια βδομαδα μετα , ο άντρας μου ξαναπήγε με άλλους τρεις συναδέλφους του. Ο ένας ήταν άρρωστος με καρκίνο, ο άλλος ήθελε να εξομολογηθεί και ο τρίτος πήγε για βόλτα. Μόλις τους είδε “διέγνωσε” αμέσως την κατάστατη του καθενός επακριβώς. Κοίταξε εκείνον που είχε έρθει για να εξομολογηθεί και είπε στον πατήρ Αντώνιο”Αυτός είναι έτοιμος πάρε τον πάνω για εξομολογηση!”, μετά κοίταξε το Βασίλη, που είχε εξομολογηθεί λίγες μέρες πριν, και είπε”Αυτός λάμπει! Είναι πεντακάθαρος!”, για τον τρίτο που πήγε για βόλτα είπε “Εσύ είσαι καλός άλλα δεν είσαι ακόμα έτοιμος θέλεις δουλειά!”. Έπειτα φώναξε το συνάδελφο που ήταν άρρρωστος, τον σταύρωσε αμέσως στα σημεία που είχε καρκίνο (χωρίς να της πει κανείς τίποτα φυσικά!) και του είπε”Μη φοβάσαι, θα γίνεις καλά παιδί μου, θα το ξεπερασεις!”. Όντως το ξεπερασε και σημερα, τέσσερα χρόνια μετά, είναι μια χαρά δόξα τω Θεω!
Τα Χριστουγεννα του 2020, σε μια ακόμη επίσκεψή μας, τη ρώτησε ο πατήρ Αντώνιος, “Θα κάνει παιδί η Μαρία?” και εκείνη είπε “Θα κανει. Γιατί να μην κάνει? Όλες κάνουν”. Το είπε όμως λίγο μαγκωμένα, όχι όπως την προηγούμενη φορα. Λίγες μέρες αργότερα έμεινα έγκυος και απέβαλα στον τρίτο μήνα. Πιστεύω ότι το είχε δει, όμως δεν είπε κάτι για να μη μας στεναχωρήσει. Ακόμα δεν έχουμε αποκτήσει παιδί. Ο Θεός σίγουρα έχει κάποιο λόγο για το καθετί και αυτός ο λόγος είναι πάντα για τη σωτηρία μας. Τώρα πια πιστεύω ότι οι δοκιμασίες είναι παιδαγωγίες Θεού για να καλλιεργήσουμε την αρετή της υπομονής και της ταπείνωσης, που εμένα τουλάχιστον, μου λείπουν. Ίσως, και για να ξεχρεώσουμε και κάποιες από τις πολλές μας αμαρτίες. Έχουμε πολλές φορές την κακή συνήθεια -και πρώτη εγώ- να θεωρούμε τη σχέση μας με το Θεό εμπορική και αν δε μας κάνει τα χατήρια κλονίζεται η πίστη μας. Ο Θεός όμως γνωρίζει καλύτερα από μας τι είναι καλύτερο για μας. Ξέρει αν και πότε πρέπει να μας δώσει αυτό που αιτούμαστε.
Πιστεύω ότι θα μας χαρίσει ο Θεός παιδί, όμως και να μη συμβεί αυτό, το μεγαλύτερο θαύμα που βιώσαμε δίπλα στη γερόντισσα Γαλακτία, ήταν η μετάνοια, αυτή η αλλοίωση που ήρθε στις ψυχές μας. Η εσωτερική ανακαίνιση του ανθρώπου που μετανοεί είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Η γερόντισσα Γαλακτία ήταν ένας ήλιος, ήταν γεμάτη φως, ένα φως που φώτισε τις ταλαίπωρες καρδιές μας και μας έδειξε το δρόμο της σωτηρίας. Ζητάω συνεχώς τη βοήθειάς της και εκείνη καταδέχεται να μου κάνει τα χατήρια ακόμα και στα πιο ασήμαντα και μικρά. Νιώθουμε την παρουσία της δίπλα μας. Δοξα τω Θεώ που τη γνωρίσαμε. Δόξα τω Θεώ για όλες τις ευλογίες. Δόξα τω Θεώ και για τις δυσκολίες. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!
Την ευχή της να ΄χουμε!
