Πρωί πρωί με την δροσιά που ανοίγει το λουλούδι
αφρουκαστείτε να σας πω λυπητερό τραγούδι.
Τραγούδι είναι των Καμπιανών που χουν τσι μαύρες πόρτες
για τσ’ άνδρες όπου πνίξανε οι Γερμανοπροδότες.
Εις το (44) σαραντατέσσερα μην είχε ξημερώσει
και εις τσι Κάμπους το χωριό ήλιος μην είχε δώσει.
Σ’ τα’οκτώ του Μάη ήτανε που χαν το πανηγύρι
γλέντι γερό στελιώσανε στ’ Αγίου το χατίρι.
Γλέντι μεγάλο είχανε τον Άγιο εορτάζαν’
βιολιά λαούτα παίζανε στα μαγαζιά, και βράζαν.
Εγλέντιζε όλο το χωριό με ανοικτές τσοι πόρτες
μα φέρανε τσοι Γερμανούς οι σκύλοι οι προδότες.
Εφέρανε τσοι Γερμανούς και το χωριό κυκλώσαν
και τσοι πολλούς επιάσανε και άλλους εσκοτώσαν.
Καλογερή το μαγαζί γλέντ’ είχανε μεγάλο
και ένας νιός εχόρευγε οπού δεν είχαμ’ άλλο.
Και τ’ όνομά του θα σας πω με πικραμένα χείλη
ήταν ο νιός ο μορφονιός ο Ποντικοβασίλης.
Ως είπανε: οι Γερμανοί! Πετάται εις την πόρτα
τα πολυβόλα τον κεντούν μα δεν τον εσκοτώσαν.
Δεν τον σκοτώσαν τότεσας δεν του βαρήκαν μπάλες
μα η κύκλωση που έκαμε μέρες δεν είχε άλλες.
Έπεσε απάνω στο σκοπό δεν έδωσε λεμόνι
με το πιστόλι τσι’ριξε το Γερμανό σκοτώνει.
Μα είσανε κι άλλοι Γερμανοί κεντούν τα πυροβόλα
και παίρνει και στην κεφαλή διάλε αυτήν την ώρα.
Και είχε κι αρραβωνιαστεί με μια παπαδοπούλα (Παπαδάκη)
μα φάγανέ τον τα σκυλιά και έχασέ τα ούλα.
Στον πλάτανο τον πήγανε χάμες τον εξαπλώσαν
θρήνος μεγάλος γίνονταν γιατ’ όλους τσοι μαζώξαν.
Εκλειούσανε τζοι στο σχολειό με ξύλο τσοι ρωτούνε
άνε τον εγνωρίζουνε θέλουν να τώνε πούνε.
Φέρνουν και τον Θρασύβουλο όπου ταν αδελφός του
στο σκοτωμένο πάνε τον στένουν τόνε ομπρός του.
Άγρια του φωνάζουνε να δει να τον γνωρίσει
κι έτρεμ’ο κακορίζικος μην τύχει και δακρύσει.
Γιατί θα τόνε γνωρίσουνε και θα τόνε σκοτώσουν
και με τ’ αδέλφι του μαζί στο χώμα θα τσοι χώσουν.
Εξήντα άντρες δέσανε όμορφους σαν ο κρίνος
Θε μου μεγαλοδύναμε εις το χωριό νας θρήνος.
Με τα σκοινιά τσοι δένουνε μπαίνουν και τσοι λαλούνε
τα παντελόνια πέφτουνε με ξύλο τσοι χτυπούνε.
Τον σκοτωμένο αναβαστούν κάνουνε τον σταυρό των
και κράτιε κι ο Θρασύβουλος όπου ταν αδελφός του.
Έδερναν και λαλούσαν τσοι φέρνουν τσοι στην Τσακίστρα
αποστεμένοι ήτανε πο ξύλο κι από δίψα.
Και όταν επερνούσανε στο σπίτι του Βασίλη
επρόβαλε η μάνα του με μαυρισμένα χείλη.
Τον σκοτωμένο σοντηρά μα δεν τόνε γνωρίζει
πως ήτανε ο μορφονιός ο γιός τση ο Βασίλης.
Εδέρνανέ τσοι από κειδά και στη Ραμνή τσοι πάνε
τα πολυβόλα οπλίσανε έκειδα να τσοι φάνε.
Όταν των εξαμώνανε τα όπλα να κεντήσουν
ήλθε να τηλεγράφημα να μην τσοι καταλύσουν.
Το τηλεγράφημα έγραφε να μην τσοι αφαιρέσουν
και να τσοι πάνε στην Αγιά και κεια να τσ’ εκτελέσουν.
Το σκοτωμένο θάφτουν κεια σ’ ένα βαθύ νταμάρι
με πέτρες το πετρώσανε χαμός στο παληκάρι.
Παίρνουνε τσ’ άλλους από κεια και τσοι πισταγκωνίζουν
και πάνε τζοι στου Μπαμπαλή τ’ αμάξια τους γεμίζουν.
Εις την Αγιά τσοι πήγανε στην φυλακή τσοι κλείσαν
το ξύλο που των ρίξανε και πως το νταγιαντίσαν.
Μια δεκαρέ αφήκανε που θέλαν οι προδότες
τσ’ άλλους χουνε στην φυλακή εκλείσανε οι πόρτες.
Τον Ποντικοθρασύβουλο φωνάζουν να πορίσει
κάποιος προδότης έγνεψε οπίσω να γυρίσει.
Γυρίζουν τον στην φυλακή και κλείσαν τον με τσ’άλλους
και δερνοκοπανίζουν τσοι ούλους μικρούς μεγάλους.
Μια πρωινή πορίζουν τσοι λεν’ των πατ’ εξορία
και στο παπόρι βάζουν τσοι δήθεν στη Γερμανία.
Εις το παπόρι βάζουν τσοι εκλείσανε τ’ αμπάρια
στη θάλασσα τσοι πνίξανε εφάγα τσοι τα ψάρια.
Εις το γιαλό τσοι πνίξανε στη θάλασσα στη μέση
κι ο Θεός όπου μπορεί ας τόνε συγχωρέσει.
Σπίτια εξεκληριστήκανε συκιές βγήκαν στις πόρτες
μα δεν έφταιγαν οι Γερμανοί τσοι φάγαν οι προδότες.
Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε από το Ράμνο Ραμιώτη στις 27/9/1988 όπως υπαγορεύθηκε από τον ποιητή Νικόλαο Ελευθ. Ποντικάκη.
Από το βιβλίο «οι εραστές της Λευτεριάς»
Πηγή: anavaseis.blogspot.gr
