Έτυχε να είμαστε στο ξεκίνημα
τού Κινηματογράφου. Είδαμε
τη δημοτικότητα που αποκτήσαμε
και δεν το αποκρύπτω ότι
κολακευόμασταν σε τέτοιο βαθμό,
που λέγαμε: ”Βρε, τί γίναμε εμείς!”
Οι εκδηλώσεις ήταν πρωτοφανείς.
Θυμάμαι τα βράδια
που τρώγαμε μετά την παράσταση.
Ενθουσιασμένοι, κατά κάποιο τρόπο,
λέγαμε:
”Πρέπει να φύγω, παιδιά,
γιατί το πρωί έχω γύρισμα!”
Το ”γύρισμα”
το λέγαμε με μια χαρά,
με μια ηδονή, με μια απόλαυση…
Φανατιστήκαμε με το Σινεμά
και κυνηγούσαμε διαρκώς
μια κινηματογραφική μηχανή,
πού θα στηθεί,
να πάμε να στηθούμε κι εμείς.
Έτυχε να γυρίσω
έξι ταινίες συγχρόνως.
Είχα ένα αυτοκίνητο γεμάτο ρούχα.
Πήγαινα πότε στη μία, πότε στην άλλη.
Βέβαια, αυτό δε με τιμά καθόλου,
αλλά ήταν στην αρχή, ήταν ο ζήλος,
δεν ήθελα να χάσω καμία, και ήταν
και η αμοιβή η οποία ήταν υπολογίσιμη
γιατί μπορούσαμε να καλυτερεύσουμε
τη ζωή μας.
Υπήρξα θεατρικός επιχειρηματίας
για εικοσιοχτώ συναπτά έτη.
Υπήρξε εποχή
που είχα τέσσερα θέατρα μαζί.
Πολλές επιτυχίες κι αρκετές αποτυχίες.
Ένα μονοπάτι είναι η ζωή η ίδια
με τα ”πάνω” της και τα ”κάτω” της.
Έλεγα πάντα:
”Εμένα δε μου χρωστάει κανείς,
δε θα μου δώσεις κανείς,
άρα, ό,τι πάρω
πρέπει να το πάρω μόνος μου.”
Αυτά που λένε για την τύχη,
τ’ ακούω χρόνια και λέω:
”Ναι, καλά…”
Βέβαια, θα μου πεις: ”Περίμενες
να γίνεις ό,τι έγινες στη ζωή σου;”
Όχι, βέβαια.
Δεν περίμενα αυτή την έκταση.
Δεν περίμενα αυτό το μέγεθος.
Αν σκεφτείς
ότι έφυγα από το χωριό μου
μ’ ένα κατοστάρικο στην τσέπη…
Νίκος Ρίζος
Σαν σήμερα,
πριν 25 χρόνια, έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: Πρόσωπα
