Του Ζαχαρία Καψαλάκη
Πριν από μερικά χρόνια, στο Αρκαλοχώρι γνώρισα τη Χαρά Λιουδάκη, μια σεβαστή γριούλα, υπέργηρη τότε, που με τη σεμνή της παρουσία τίμησε τον ήρωα Ναπολέοντα Σουκατζίδη, καταθέτοντας ένα κόκκινο γαρύφαλλο στον ανδριάντα του ήρωα, σε εκδήλωση που είχε πραγματοποιήσει ο τότε Δήμος Αρκαλοχωρίου!
Ήταν η αρραβωνιαστικιά του Αρκαλοχωρίτη ήρωα, που μέχρι τότε την ξέραμε μόνο από τα γράμματά του, αυτά τα σημειώματα που άφησε λίγο πριν την εκτέλεση.
Ήταν πρωτομαγιά του 1944, όταν λίγο πριν στήσουν τον Ναπολέοντα στον τοίχο της Καισαριανής, ήταν τότε που έγραψε ένα στερνό αντίο σε τρία αγαπημένα του πρόσωπα.
Γράμμα 1ο (Στον πατέρα του)
«Φώτην Σουκατζίδην, Αρκαλοχώρι, Ηρακλείου Κρήτης
Πατερούλη,
Πάω για εκτέλεση, νάσαι περήφανος για το μονάκριβο γιό σου.
Ν’ αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα σου και την αδελφούλα μου, κι οι δυο μεγάλοι άνθρωποι.
Γειά πατερούλη»
Γράμμα 2ο (Στην αρραβωνιαστικιά του)
«Δίδα Χαρά Λιουδάκη, καθηγήτρια Αναμορφωτικής Σχολής Θηλέων
Δρομοκαΐτιον Αθήναι
Η τελευταία μου σκέψη μαζί σου.
Θάθελα να σε κάνω ευτυχισμένη.
Να βρεις σύντροφο της ζωής σου άξιο μου.
Κάτι ενθύμια θα σου δώσει ο Ζήσης»
Γράμμα 3ο (Στην κουνιάδα του)
«Δίδα Μαρία Λιουδάκη, Ιεράπετρα Κρήτης
Αδελφούλα μου πάω για εκτέλεση
Σε λάτρευα πολύ, όσο λάτρευα και τη γυναίκα μου.
Δεν μπόρεσα να σας κάνω ευτυχισμένες.
Λίγη αγάπη στον μπαμπά, όσο να ζει.
Για σου, γεια σου λατρευτή μου αδελφούλα.
Ναπολέων 1-5-44»
Τα παραπάνω γράμματα ήρθαν στο μυαλό μας στο Αρκαλοχώρι εκείνη την ημέρα!
Ήταν γράμματα από το παρελθόν, ήταν μια κατάθεση ψυχής, όπως θα λέγαμε στις μέρες μας. Λίγο πριν την εκτέλεση.
Η γιαγιά Χαρά, με τρεμάμενη φωνή, μας ψέλλισε τότε όταν την ρωτήσαμε, λίγα λόγια για την αδερφή της την Μαρία: «Είμαι πολύ λυπημένη για τον τραγικό χαμό μιας ιέρειας της εκπαίδευσης της Μαρίας Λιουδάκη, αν την έχετε ακουστά…».
Η Μαρία Λιουδάκη, έπεσε από βόλια Κρητικά νεκρή, λίγο μετά την απελευθέρωση, κάπου στο Ηράκλειο…
Κείνη τη μέρα στο Αρκαλοχώρι θα ήταν σίγουρα όλοι εκεί. Και τα κόκκινα γαρίφαλα που κατατέθηκαν στα πόδια του Ναπολέοντα, σίγουρα θα πρέπει να παραμείνουν για πάντα ανθισμένα…
Ίσως κάποτε, φωτισμένοι δάσκαλοι, να διδάξουν στα σχολεία του τόπου μας και τους πραγματικούς μας ήρωες!
Να μη λησμονήσουν να πουν και δυο λόγια για τον Ναπολεόντα Σουκατζίδη και δασκάλες Μαρία και Χαρά Λιουδάκη!
Έχουν υποχρέωση!
