Παίζαμε στη σχολή τους ”Φοιτητές”
του Γρηγορίου Ξενόπουλου.
Μου είχαν δώσει κι εμένα
με περιφρόνηση ένα ρόλο.
Και από την πρώτη μου φράση: ”Πώς
του φαίνεται του κυρίου το δωμάτιο;”
κατάλαβα γύρω μου μια ανατριχίλα.
Από τη σιωπή που άκουσα,
κατάλαβα…
Λέει ο Κωστής Μπαστιάς στη Μαρίκα
Κοτοπούλη: ”Αυτή είναι μεγάλο ταλέντο.”
Κι έρχεται εκείνη
και με βάζει να το πω πάλι.
Και ύστερα πάλι και πάλι,
με έβαζε να το λέω σε όλους:
”Πώς του φαίνεται του κυρίου
το δωμάτιο;”
Ένιωθα σαν τον Καραγκιόζη που
τον περιφέρεις για να κάνεις θέαμα.
Αργότερα με έβαζε να επαναλαμβάνω
το ρόλο της Πολυξένης από την Εκάβη,
όταν της αναγγέλλουν ότι θα πεθάνει.
Αυτό το ρόλο μάς είχε δώσει
να τον μάθουμε όλα τα κορίτσια.
Εκείνον τον καταπληκτικό μονόλογο.
Και όταν ήρθε η ώρα μου να τον πω,
με τα πρώτα λόγια:
”Ω κακό πώπαθες κακόμοιρη μάνα,
τα βάσανα ζωσμένη…”
αρχίζουν να τρέχουν κάτι ζεστά
στα μάγουλά μου δάκρυα.
Δεν έκλαιγα, δεν ήταν όταν κλαίμε
που το κλάμα βγαίνει από το στήθος,
απλούστατα έτρεχαν τα δάκρυα.
Η Μαρίκα καθόταν σε μιαν άκρη
και απολάμβανε.
Και όταν τελείωσα, την άκουσα που
είπε σα να μονολογούσε: ”Τι είσαι εσύ..!”
Κι έπεσαν όλοι πάνω μου
κι εγώ έτρεμα από τη συγκίνηση
κι εκείνη καμάρωνε.
Η Μαρίκα Κοτοπούλη είχε πάθος
μαζί μου και ήθελε να με υιοθετήσει.
Και μόνο που μου το έλεγε,
ντρεπόμουν να δω τη μαμά μου.
Η Μαρίκα Κοτοπούλη, μια τέτοια
μεγάλη και διακεκριμένη καλλιτέχνις.
Η ιδέα πως κάποιος σκέφτεται ότι
θα μπορούσα ν’ αλλάξω τη μαμά μου,
ήταν για μένα… ένιωθα ένοχη.
Τη μαμά μου δεν την άλλαζα,
όχι με τη Μαρίκα Κοτοπούλη,
ούτε με την Παναγία.
Έλλη Λαμπέτη
Σαν σήμερα, το 1926, γεννήθηκε.
Πηγή: Πρόσωπα
