8 Απριλίου 1913. Γεννήθηκα
των Βαίων. Σημαδιακή μέρα.
Ως τα 33 μου χρόνια η ζωή μου
δεν ήταν σπαρμένη με βάγια
αλλά με αγκάθια.
Και σε μια στιγμή, στο απόγειο
της κινηματογραφικής μου καριέρας,
μπήκα σαν Μεσσίας στη Λάρισα.
Βέβαια,
δεν μπήκα ”επί πώλου όνου”, αλλά
οι θαυμαστές μου σήκωσαν στα χέρια
ένα μικρό ”οστενάκι” που είχα.
Αυτό ήταν
το πρώτο γλυκό ποτήρι που ήπια,
ύστερα από τόσα και τόσα πικρά.
Αν υπάρχουν μοιραίες μικρές αγγελίες,
τότε η μικρή αγγελία που διάβασα
ήταν η μοιραία της ζωής μου.
”Εξετάσεις στη Δραματική Σχολή
του Βασιλικού Θεάτρου”.
Ακόμα δε μπορώ να εξηγήσω πώς
μου ήρθε, έτσι στα καλά καθούμενα,
να δώσω εξετάσεις στη Δραματική.
Ως εκείνη τη στιγμή,
δεν είχα πατήσει σε Θέατρο
παρά μονάχα δύο φορές.
Τη μία είχα δει
το Βασίλη Αργυρόπουλο
και την άλλη τα Καλουτάκια.
Πιστεύω
πως εκείνο που με θάμπωσε
ήταν οι δύο τίτλοι:
”Φοιτητής
της Φιλοσοφικής Σχολής
του Πανεπιστημίου Αθηνών”,
και ”Σπουδαστής της Δραματικής
Σχολής του Βασιλικού Θεάτρου”.
Μεγάλη υπόθεση.
Ο πρώτος μου ρόλος ήταν
στη Λοκαντιέρα του Κάρλο Γκολντόνι
στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
”Από κάπου πρέπει ν’ αρχίσεις”
είπα στον εαυτό μου.
”Παίξε λοιπόν τον υπηρέτη και μη μιλάς.
Υπηρέτης σήμερα, Άρχοντας αύριο.”
Η παράσταση τελείωσε
χωρίς να με προσέξει κανένας.
Δε στεναχωρήθηκα και πολύ.
Κι επειδή από τότε
με διέκρινε απέραντη μεγαλοθυμία,
συγχώρησα το κοινό μιας και ήμουν
βέβαιος, πως κάποτε θα με πρόσεχε.
Πρώτη μου ταινία
”Οι Γερμανοί Ξανάρχονται”.
Αυτό το ρολάκι, φίλε μου,
θα μου άνοιγε το δρόμο της μεγάλης
επιτυχίας στον Κινηματογράφο.
Αυτό το ρολάκι,
θα ήταν το προσάναμα για να ανάψει
η κινηματογραφική φωτιά,
που θα με έκανε δημοφιλή
ως τα πιο απίθανα χωριά της Ελλάδας,
που θα με έκανε γνωστό
στους δρόμους της Αλεξάνδρειας,
του Μπόστον, του Σίδνεη, κι όπου
αλλού φτάνουν οι ελληνικές ταινίες.
Και κάποια βραδιά
οι Ρώσοι θα μουρμούριζαν
στους δρόμους της Μόσχας
”Σλιπόγια”, δηλαδή ”Αόοοοματος”.
Όταν σκέφτομαι πώς πέρασαν
τόσα χρόνια πάνω στο σανίδι,
ή μπροστά από την κινηματογραφική
μηχανή και με πιάνει θλίψη,
βρίσκω καταφύγιο στην ”Ιθάκη”
του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Έτσι κι εγώ,
μπήκα σε λιμένας πρωτοειδωμένους
και απέκτησα καλές πραμάτειες,
και ήταν μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Κι έτσι πρέπει να είναι
ο δρόμος και η ζωή του ηθοποιού.
Μίμης Φωτόπουλος
Σαν σήμερα, το 1913, γεννήθηκε.
Πηγή: Πρόσωπα
