Ακολουθεί αληθινή ιστορία.
Σε ένα μικρό χωριό της Λέρου, πριν από περίπου 30 χρόνια έγινε το εξής θαυμαστό γεγονός, που μας διέσωσε αφηγηματικά ένας Άγιος συγχωρεμένος από το 2010 Ιερέας, ο π. Χρήστος.
Διαβάστε αδελφοί μας διήγηση και δείτε την απέραντη αγάπη που μας έχει ο Χριστός μας.
Ήτανε πρωί Σαββάτου.
Έκανα την Θεία Λειτουργία και ήμουν έτοιμος να καταλύσω την Θεία Κοινωνία από το Άγιο Δισκοπότηρο.
Ξαφνικά μπήκε μέσα στο ιερό ένας νεαρός, γειτονόπουλο ο Κωστάκης, λαχανιασμένος και ιδρωμένος, όλος αγωνία και μου είπε: «Πατέρα Χρήστο μου σώσε μας.
Ο πατέρας μου νιώθει ότι πεθαίνει και θέλει να τον εξομολογήσεις και να τον κοινωνήσεις».
Ξαφνικά με έλουσε κρύος ιδρώτας.
Ο πατέρας του παλληκαριού ήταν ο πιο δύσκολος, στριφνός, παράξενος άνθρωπος στο χωριό.
Με όλους στο χωριό μαλωμένος.
Σε Εκκλησία δεν πάταγε, ούτε σε κηδείες, ούτε σε γάμους, ούτε σε βαφτίσεις.
Έκανα τον Σταυρό μου και θεώρησα κλήση Θεού να πάω αμέσως κοντά του με την Θεία Κοινωνία.
Το σπίτι του ήτανε 40 μέτρα, δίπλα στην Εκκλησία σχεδόν.
Όταν μπήκαμε με το παλληκάρι στο σπίτι του ετοιμοθανατου, κυρ. Γιάννη τον λέγανε. Τοποθέτησα το Άγιο Δισκοπότηρο, που είχε περίπου ένα πόντο Θεία Κοινωνία, πάνω στο κομοδίνο, δίπλα στο κλινάρι του κυρ-Γιάννη. Του είπα αμέσως:
“Μπαρμπα-Γιάννη για να σε κοινωνήσω πρέπει πρώτα να σε εξομολογήσω και να σου διαβάσω συγχώριο (συγχωρητική ευχή).
Θέλεις;”
“Θέλω” μου απάντησε.
Βάζω το πετραχήλι επάνω του και μου είπε ό,τι τον βάραινε.
Στη συνέχεια του διάβασα συγχώριο και ετοιμάστηκα για να τον κοινωνήσω.
Πάω να πιάσω το Άγιο Δισκοπότηρο, τι να δώ; Παντελώς άδειο, σταγόνα Θεία Κοινωνία. Μου λύθηκαν τα γόνατα.
Λέω στον κυρ-Γιάννη:
«Πετάγομαι στο Ναό να πάρω από το Αρτοφόριο της Αγίας Τράπεζας, Θεία Κοινωνία γιατί το Δισκοπότηρο δεν ξέρω πώς, είναι άδειο».
Ο κυρ-Γιάννης άρχισε ξαφνικά να κλαίει με λυγμούς και μου λέει:
«Για μένα το κάνει ο Χριστός Πάτερ Χρήστο.
Θέλω να ξέρεις ότι σου ξομολογήθηκα πριν ήτανε όλα ψέματα, γιατί ντρεπόμουνα να πω τα αληθινά μου αμαρτήματα που είναι πολύ βαρύτερα.
Όμως, αν θέλεις, κάτσε να σου κάνω την πραγματική, ειλικρινή μου εξομολόγηση».
Έτσι και έγινε.
Του διάβασα δεύτερη συγχωρητική ευχή και τον παρακάλεσα να περιμένει να πάω πίσω στο Ναό να φέρω Θεία Κοινωνία.
”Πήγαινε”, μου απάντησε ο κυρ-Γιάννης, ”σε προσμένω”.
Πάω να σηκώσω το Άγιο Δισκοπότηρο και ακούστε θαύμα.
Ένας πόντος Θεία Κοινωνία βρισκόταν μέσα. Έκανα τον Σταυρό μου.
Κοινώνησα αμέσως τον ετοιμοθάνατο κυρ-Γιάννη .
Αμέσως έλαμψε και γαλήνεψε το προσωπάκι του, και αμέσως παρέδωσε την ψυχή του εκεί μπροστά μου, και ολοφάνερα μετανοημένος.
Δόξασα τον Χριστό μας και σκέφτηκα πόσο πάνσοφα, διακριτικά, αγαπητικά, συγχώρεσε και οικονόμησε τη σωτηρία του κυρ-Γιάννη.
Θεός συγχώρεσε τον.
Αιωνία του η μνήμη.
Αδελφοί μας, να μην απελπιζόμαστε για την σωτηρία μας και ας είμαστε οι αμαρτωλότεροι άνθρωποι του κόσμου.
Σας ευχόμαστε και προσευχόμαστε για όλο τον κόσμο:
Καλή μετάνοια, καλό παράδεισο σε όλους μας με ειλικρινή και ταπεινή εξομολόγηση.
ΑΜΗΝ
Πηγή: Πνευματικά Μονοπάτια
