Σύνταξη κειμένου – Φωτογραφικό υλικό: Φανούριος Ζαχαριουδάκης
Αν μπορούσαμε να βρεθούμε μερικές δεκαετίες πίσω, θα βρισκόμαστε στις δεκαετίες των παιδικών μας χρόνων, για κάποιους τουλάχιστον από εμάς.
Για να είμαι πιο σαφής, εννοώ τις μεταπολεμικές δεκαετίες, τις δεκαετίες του 50 και του 60.
Ήταν δεκαετίες εξαιρετικά δύσκολες. Όλοι πάλευαν για επιβίωση.
Λίγοι ήταν, όπως και στη σημερινή εποχή, που βρισκόταν σε κάποια πλεονεκτική θέση εν σχέσει με όλους τους άλλους.
Ωστόσο βέβαια η δεκαετία του 60, ήταν κάπως καλλίτερη, από αυτή του 50.
Όλοι όσοι πηγαίναμε στο Δημοτικό σχολείο, το πρώτο μισό της δεκαετίας του 60, θα θυμούμασθε πολύ καλά, ότι, τα πρωϊνά που ξεκινάγαμε από το σπίτι για το σχολείο, εκτός από την ντάσκα, κουβαλάγαμε και ένα μικρό κατσαρολάκι, για να μας βάλουν λίγο ζεστό γάλα, που τόσο το είχαμε ανάγκη.
Το γάλα αυτό, ήταν από σκόνη γάλακτος και το έβραζαν συνήθως στο προαύλιο του σχολείου, μέσα σε ένα πολύ μεγάλο καζάνι.
Μια κουταλιά με την τσίγκινη κουτάλα και ένα κομμάτι κίτρινο τυρί για κάθε παιδί, ήταν αρκετό για το πρωϊνό του ξεκίνημα.
Και όλα αυτά στα πλαίσια του σχεδίου Marshal.
Το δεύτερο όμως μισό της δεκαετίας του 60, εκτός από το πρωϊνό γάλα, μας μαγείρευαν και το μεσημέρι, σε ειδικό στεγασμένο και κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο.
Σ’ αυτόν τον χώρο αναστορούμαι το περιστατικό που θα σας διηγηθώ στη συνέχεια.
Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή του 1966… Καλή ώρα…
Το μεσημβρινό πρόγραμμα σίτισης, το είχαν κανονίσει οι δάσκαλοι του σχολειού μας, που καθόλου δεν ήταν προσαρμοσμένο με τα Χριστιανικά δεδομένα.
Αυτό το συμπέρασμα θα μπορούσαμε να βγάλουμε αν εξετάζαμε το πρόγραμμα, καθ’ όσο τη Τετάρτη και τη Παρασκευή, είχε κρέας, και όλες τις άλλες ημέρες της εβδομάδας, ότι θα μπορούσε να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό. Όπως όλα τα όσπρια που παρήγαγε το χωριό μας, καθ’ όσον ήταν το πλέων παραγωγικό χωριό την εποχή εκείνη πάνω στον αγροτικό τομέα.
Βλέποντας οι γονείς μας, ότι, Τετάρτη και Παρασκευή το πρόγραμμα σίτισης είχε κρέας, ενώ διανύαμε το Μεγαλοσαράκοστο, μας προέτρεπαν να μην τρώμε… σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Εμείς τα παιδιά, πιστά στις εντολές των γονιών μας, αρνούμαστε τη σίτιση της Τετάρτης και της Παρασκευής.
Οι δάσκαλοι μας όμως, ανένδοτοι ως ήταν, δεν άλλαζαν το πρόγραμμα, αλλά προσπαθούσαν να μας μεταπείσουν, λέγοντας μας, ότι, δεν είχαμε καμία αμαρτία.
Μια Παρασκευή μεσημέρι, την ώρα του φαγητού μπαίνει μέσα στην αίθουσα ένας από τους δασκάλους μας και συγκεκριμένα ο Φραγκίσκος Πλατάκης και έχοντας μπροστά του όλα εμάς τα παιδιά, ενώ η πλάτη του εφαπτόταν στον τοίχο της αίθουσας, προσπαθούσε να μας μεταπείσει με χίλια δυο καλά λόγια.
Μεταξύ των άλλων μας έλεγε, ότι, δεν ήταν αμαρτία αν θα τρώγαμε κρέας. Αμαρτία λέει πιο μεγάλη θα ήταν να μην έχομε να φάμε τίποτα.
Αμαρτία θα ήταν, αν θα κάναμε κακές πράξεις.
Αμαρτία θα ήταν, να μην αποδίδουμε τον πρέπων σεβασμό στους γονείς μας, στους δασκάλους μας, στους ανωτέρους μας.
Αμαρτία θα ήταν, να μπορούμε να βοηθήσομε κάποιο που έχει ανάγκη, που υποφέρει, που δυστυχεί και εμείς να το αγνοούμε.
Μας είπε δε και την εξής χαρακτηριστική φράση: ”Παιδιά…….. φάτε όλο σας το φαγητό και εγώ θα έχω την αμαρτία σας!”.
Την ώρα που έλεγε αυτήν την φράση, ξεκολλά από το πάνω μέρος του τοίχου ένα κομμάτι σοβάς βάρους περίπου δυο και πλέον κιλών και πέφτοντας δίνει στο κεφάλι του κυρίου Πλατάκη με αποτέλεσμα να πέσει κάτω λιπόθυμος.
Όλοι οι μεγάλοι έτρεξαν να τον βοηθήσουν και αφού τον σήκωσαν, τον μετέφεραν έξω και με το νερό της βρύσης προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν!!!
Σύμπτωση ή ….Θεία δίκη;;;
Περιμένω να μου πείτε την γνώμη σας… για να μάθω και εγώ.Εγώ βέβαια μπορώ να πω με σιγουριά, ότι, οι δάσκαλοι μας δεν είχαν καθόλου κακή πρόθεση ως προς τα Χριστιανικά δεδομένα.
Αυτή τη γνώμη τη στηρίζω, βάσει της προσευχής που μας είχαν μάθει και που αποτελούσε τη καθημερινή προσευχή λίγο πριν το φαγητό.
Τη προσευχή αυτή την έχω περισώσει στο ”πρώτο μου τετράδιο” σαν μαθητής της πρώτης τάξης του δημοτικού σχολείου και κατά το διδασκαλικό έτος 1962-1963.
Η συγκεκριμένη προσευχή συνοδεύει τη παρούσα δημοσίευση:
Θεέ μου παντοδύναμε
ευλόγησε φαγητό μας
ευλόγα το ψωμάκι μας
βοήθα το σχολειό μας.
και συ Χριστούλη μας καλέ
που έζησες στη γη παιδάκι
και πείνασες και έκλαψες
σαν ήσουνα μικράκι
δίδε μας καθημερινώς
ψωμάκι και φαγάκι.
Όπως και να έχει το πράγμα, εγώ τουλάχιστον θα πάρω το μέρος των δασκάλων μου , που… αλήθεια έπαιζαν πάντα το ρόλο του δεύτερου γονέα και θα υποστηρίξω ότι ήταν … σύμπτωση!
Εξάλλου ο Θεός είναι μεγάλος και συγχωρεί…
Άλλα τα σπουδαία!
