Γράφει η Μαρία Μαυρουδή*
Αρχίζει η Μεγάλη Σαρακοστή μία περίοδος που συνοδεύεται όχι μόνο από τη νηστεία των τροφών αλλά και από άλλες πράξεις ακόμα και λόγια που ενδεχομένως στενοχωρήσουν τους γύρω μας. Είναι μία ευκαιρία προσωπικής περισυλλογής, ταπείνωσης καθώς και αναλογισμού των λαθών που έχει κάνει ο καθένας μας. Την τιμητική τους αυτή την περίοδο έχουν δύο λέξεις που έχουν τη μαγική δύναμη να απελευθερώσουν την ψυχή μας. Συγγνώμη και συγχώρεση. Λέξεις μικρές σε συλλαβές αλλά με τόσο σπουδαίο νόημα.
Είναι άραγε τόσο εύκολο να ζητήσουμε συγγνώμη αν πιστεύουμε ότι έχουμε στενοχωρήσει τους γύρω μας. Άραγε ακόμα κι όταν δεχτούμε τη συγγνώμη ως θύμα κάποιου γνωστού ή φίλου που μας πλήγωσε ,μπορούμε πραγματικά να τον συγχωρέσουμε;
Πιστεύω ότι η συγχώρεση εξαρτάται από την προσωπικότητα κάθε ατόμου καθώς και από το γεγονός που τον έχει πληγώσει. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου που η συγγνώμη δεν αρκεί επομένως η συγχώρεση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Εξάλλου όσο ανωτερότητα κι αν δείχνει η ανθρώπινη ψυχή είναι φορές που κάποια γεγονότα την έχουν σημαδέψει σε τέτοιο σημείο ώστε δύσκολα να μπορέσει να συγχωρέσει. Γιατί είναι κάποια γεγονότα που κατά τη γνώμη μου δεν χωράνε συγχώρεση όχι από θέμα εγωισμού αλλά επειδή έχουν αφήσει κάποιο σκοτεινό και ανεξήγητο σημάδι μέσα στη ψυχή.
Ωστόσο πιστεύω ότι είναι σημαντική η συγχώρεση για την απαλλαγή της ψυχής από ένα βάρος χωρίς να είναι όμως απαραίτητη και η ανάπτυξη ΄νέων διαπροσωπικών σχέσεων με το πρόσωπο που την έχει πληγώσει. Απλά με τη συγχώρεση δίνεται η ευκαιρία να αναλογιστούμε τα λάθη , να γυρίσουμε νέα σελίδα στη ζωή μας , να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση –αυτοεκτίμηση και να προχωρήσουμε μπροστά χωρίς να αναλογιζόμαστε συνεχώς τα λάθη του παρελθόντος.
* Η Μαρία Μαυρουδή είναι Δασκάλα και Υποδιευθύντρια στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Μοιρών
