Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης*
Απάνω σε τούτονε το μνημείο, πόδας αθρώπου δεν πρέπει να πατήσει στον αιώνα τον άπαντα.
Μήτε σκοτεινό και κακό αμάτι πρέπει να να το ξανοίξει ποτέ.
Μήτε και αναπνιά μαύρης κι άραχλης ψυχής κτηναθρώπου πρέπει να τ’ αγγίξει.
Ετούτανε τα κόκκινα γράμματα, είναι αίμα.
Δεν είναι κόκκινη μπογιά.
Αν ήτανε μπογιά, δεν θ’ ανάβανε φωθιές στην καρδιά όποιου τα θώριε.
Ετούτανε τα ονόματα, είναι που αγιοκαταταχτήκανε από τον ίδιο το Θεό.
Που εγροίκησε τη φωνή του Λαού.
Αν δεν είχανε αγιοκαταταχτεί, δεν θα ξοργίζανε τους μαγαζάτορες θεομπαίχτες, που πουλούνε την «αγιοσύνη» με τα καντάρια.
Μνημείο είναι ετούτο το κομμάτι του Δρόμου.
Που το ‘χει αγκαλιάσει ο Δρόμος.
Του Αγώνα, του Ξεσηκωμού, του Δίκιου και της Λευτεριάς.
Προσκυνώ τα 57 αιμάτινα ονόματα.
Προσκυνώ το Μνημείο.
Προσκυνώ τον Δρόμο.
* Ο κ. Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος, από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
