Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1840-1824), που η μνήμη του εορτάζεται στις 10 Νοεμβρίου, κοιμήθηκε στην Κέρκυρα, ως πρόσφυγας, το 1924, ξεριζωμένος από τον τόπο του.
Μάλιστα τον κατατρεγμό των Μικρασιατών είχε προβλέψει χρόνια νωρίτερα. Καταγόταν από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, όπου γεννήθηκε και ο όσιος Παΐσιος, τον οποίο βάπτισε ο αρχιμανδρίτης Αρσένιος.
Είναι συγκλονιστικές οι περιγραφές του Οσίου Παΐσιου, που αν και πολύ μικρός, διατήρησε στη σκέψη και στην καρδιά του διδάγματα του αγίου, βιώματα της ζωής του, καθώς με την οικογένεια Ενζεπίδη ο Αρσένιος έφτασε στην Κέρκυρα, γέροντας πια, και πικραμένος από την ανελέητη σφαγή. και την άδικη μεταχείριση σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Ακόμα συγκίνηση προκαλεί οι αναφορές του αγίου Παϊσίου για το πώς ο ίδιος έκανε την ανακομιδή των λειψάνων του.
Πήγε τον Οκτώβριο του 1958 στην Κέρκυρα, ξέθαψε ο ίδιος τα οστά από τον τάφο του και τα μετέφερε στην Κόνιτσα. Και από το 1970 φυλάγονται στο γυναικείο Μοναστήρι, που ίδρυσε, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Μάλιστα σημειώνει πως το βράδυ, μετά την ανακομιδή, ενώ προσευχόταν μπροστά στα λείψανα του αγίου, ένιωσε να του περισφίγουν άγρια το λαιμό για να τον πνίξουν.
Τότε φώναξε έντρομος «άγιε Αρσένιε, βοήθησέ με». Και αμέσως από δύο δυνατά χέρια ελευθερώθηκε. Όμως δεν είναι το μοναδικό θαύμα του Αγίου Αρσενίου.
Ζωντανός ακόμη θεράπευε αδιάκριτα Χριστιανούςκαι Τούρκους. Δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους, αλλά τους έβλεπε ως εικόνες του Θεού, άρα ως αδελφούς του, που χρειάζονται αγάπη και ανοχή.
Στείρες γυναίκες τεκνοποιούσαν, αφού διάβαζε ευχή ή έδιδε «φυλακτό», που ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες αυτοσχέδιες ευχές.
Σε τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονιζόμενους έκαναν ανάγνωση ευαγγελικών περικοπών και γινόντουσαν καλά. Χριστιανοί και Τούρκοι έπαιρναν από το χώμα του κελιού του, το κατάπιναν με νερό και αποκτούσαν υγεία.
Μετά την κοίμησή του, το 1945, τα αδέλφια του οσίου Παϊσίου πήραν χώμα από τον τάφο του στην Κέρκυρα, το έριξαν στο σώμα ενός ανθρώπου, που επί πολλά χρόνια έμενε άλιωτο κι έλειψε στη στιγμή.
Ο άγιος Αρσένιος, το καταθέτει ως μαρτυρία ο συντοπίτης του όσιος Παΐσιος πίστευε και βίωνε την πίστη του. Παρ’ ότι ζούσε ανάμεσα στον κόσμο, δεν άφηνε να τον κυριαρχήσουν οι κοσμικές επιθυμίες.
Πολύ απλός ήταν, γιατί γνώριζε, κάτι,που εμείς φαίνεται να το αγνοούμε, ότι η εγωπάθεια διώχνει το Θεό. Αντίθετα κοντά στο Χριστό φέρνει η πίστη και η προθυμία στα πνευματικά.
Χωρίς την έμπνευση της πίστης, χωρίς τη φλόγα της αγάπης, δεν νιώθει κανείς ότι πλησιάζει τον Χριστό. Στις ημέρες μας παρατηρείται να πιστεύουμε με νωχέλεια, λες και κάνουμε αγγαρεία.
Όταν εργαζόμαστε το καλό, όταν είμαστε πραγματικά πιστοί, χρειάζεται να βάζουμε τα δυνατά μας. Το παράδειγμα μας το δίνει και ο άγιος Αρσένιος. Η πίστη, που συνοδεύεται με διαφορετική, που εκδηλώνεται χωρίς όρεξη, ή ένα πνευματικό καθήκον, που επιτελείται με απροθυμία, δεν έχουν αξία.
Η αμέλεια, η βραδύτητα, η οκνηρία προς το Θεό και προς το συνάνθρωπο μαρτυρούν ότι λείπει η ολόψυχη πίστη. Διαπιστώνεται πολλές φορές η εξής τραγικότητα στον άνθρωπο: Προσφέρει γενναία την καρδιά του στον κόσμο, ενώ στο Θεό τα υπολείμματα των δυνάμεων και των διαθέσεών του.
Ο Αρσένιος ακολούθησε αντίστροφη πορεία, γι’αυτό στέφθηκε με το στεφάνι του θαυματουργού Αγίου.
Πηγή: romfea.gr
