Ανάλογα με το είδος του ρόλου που κοπίασα να ενσαρκώσω στη σκηνή
κατά καιρούς, ύστερα από επίπονες γνώσεις και μελέτη, η συγκίνηση είναι βασικά χρήσιμη και κάποτε απολύτως απαραίτητη.
Όπως ανάλογα πάλι, σε ορισμένες περιπτώσεις, περισσότερο από τη συγκίνηση, η φαντασία, η τεχνική, η ευστροφία και η εμπειρική, είναι τα κατάλληλα όπλα για την κατάκτηση της θεατρικής μορφής.
Οι τραγικοί και οι δραματικοί ρόλοι απαιτούν τη συγκίνηση του ηθοποιού, γιατί απ’ αυτόν μεταδίδεται και στο θεατή η αίσθηση της αλήθειας και της γνησιότητας.
Οι ρόλοι χαρακτήρων, πάλι, ή οι συμβολικοί, οι αντιπροσωπευτικοί ιδεών ή κοινωνικών καταστάσεων, οι συνθετικοί, ας τους πούμε, αποζητούν τεχνική περισσότερο και δεξιοτεχνία – όταν παίζω τη Ζαχανασιάν στην ”Επιστροφή της γηραιάς κυρίας”, πιότερο από προσωπική συγκίνηση επιστρατεύω νοημοσύνη και όσο γίνεται περισσότερη σκηνική δεξιότητα.
Αλλά όταν προσπαθώ να γίνω η κυρία Άλβινγκ στους ”Βρικόλακες” ή Μπερνάρντα Άλμπα ή Εκάβη, ή Ηλέκτρα, τότε η συγκίνησή μου είναι το βάθρο όλης μου της σκηνικής ενέργειας.
Συγκίνηση βέβαια, που την παρακολουθώ με διαίσθηση και την εποπτεύω με λογική σε κάθε στιγμή που προσπαθώ να την υποτάσσω όσο μπορώ στους αισθητικούς κανόνες που με δίδαξε ο χρόνος και ο κόπος, αλλά συγκίνηση πάντως βαθιά και ανθρώπινη – εννοώ την εμπειρία του ευαίσθητου.
Η ζωή του ηθοποιού είναι μαζί του όταν παίζει τους ρόλους που μπορούν να ταυτιστούν με την προσωπικότητά του.
Σε μένα, πάντα οι μητρικοί ρόλοι είχαν μια βαθιά απήχηση και μια ισχυρή συγγένεια.
Τους παίζω από τα πρώτα μου βήματα στο Θέατρο με λαχτάρα και βαθύ καημό, ίσως γιατί δέχτηκα από πολύ νωρίς το μητρικό τραύμα με το θάνατο αγαπημένου παιδιού.
Η καλλιτεχνική δύναμη όταν μας επισκέπτεται, τόσο σπάνια αλίμονο, μας χαρίζει το δώρο της ποιητικής έξαρσης και την ικανότητα της μετουσιώσεως των υποκειμενικών μας καημών σε λυτρωτικές μορφές, βγαλμένες αρχικά από τη συγκίνηση και τη θαυματουργή φαντασία των άξιων συγγραφέων.
Κατίνα Παξινού
Σαν σήμερα, το 1973, έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: Πρόσωπα
