Πυλώνας της φημισμένης κρητικής διατροφής, τα άγρια χόρτα φυτρώνουν σε διάφορα σημεία, έτοιμα να προσφέρουν γεύση και ευεργετικές ιδιότητες.
Η μυρωδιά από τη ζεστή σοκολάτα που απολαμβάνει ο Μανώλης Παπαδογιαννάκης, επιβάλλεται με τη γλύκα αυτής του καφέ μου. Κάθεται δίπλα μου στο όμορφο και γυαλισμένο καφέ στο κέντρο του Ρεθύμνου καθώς περιμένουμε να σταματήσει το ψιλόβροχο για να εξορμήσουμε στην εξοχή να μαζέψει άγρια χόρτα αυτός και να προσπαθήσω να μάθω εγώ έστω να ξεχωρίζω κάποια από αυτά.
Τον Μανώλη τον γνώρισα στον ομώνυμο καφενέ –ταβέρνα που διατηρεί στο Ατσιπόπουλο, πολύ κοντά στην πόλη του Ρεθύμνου. Απολαμβάνοντας υπέροχους μεζέδες με γεύσεις καθαρές και καθόλου μπερδευτικές, γεμάτες Κρήτη και Μεσόγειο, μου πρότεινε να μοιραστεί μαζί μου μια από τις συχνές βόλτες του για μάζεμα χόρτων. Το ραντεβού κλείστηκε για την επομένη νωρίς το μεσημέρι. Η βροχή δείχνει πια εξασθενημένη. Σακούλα και μαχαίρι είναι τα μόνα εργαλεία που χρειάζονται.
Κατευθυνόμαστε σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, λίγα χιλιόμετρα δυτικά του Ρεθύμνου, αν και ο ίδιος μαζεύει χόρτα, ανάλογα με την εποχή, από πολλές διαφορετικές περιοχές, από το βορρά μέχρι το νότο του νομού. Κοιτώντας το ύψωμα μπροστά μας, από το επίπεδο της θάλασσας, ένα απότομο ανέβασμα σε καφετί, σκούρες πράσινες και γκρι αποχρώσεις, δεν είναι εύκολο για τον άπειρο τροφοσυλλέκτη να ξεχωρίσει κάτι ωφέλιμο. Ο Μανώλης προπορεύεται στην απότομη, λασπωμένη αναρρίχηση κατευθυνόμενος προς ένα γνώριμο σε εκείνον σημείο για να ξεκινήσουμε. Κρατώντας με το ένα χέρι τη φωτογραφική μηχανή και προσπαθώντας να μη γλιστρήσω στο υγρό χώμα, τον ακούω να μου εξηγεί.
Η άγρια βρώσιμη χλωρίδα της Κρήτης, βρίσκεται σχεδόν παντού, από τα παράλια μέχρι ορεινά, από καλλιεργήσιμα χωράφια μέχρι σε πετρώδη και χέρσα χωράφια. Ανάλογα στην εποχή τους, πολλά από αυτά τα φυτά δίνουν και πανέμορφα άνθη. Τα χόρτα είναι σημαντικό συστατικό της κρητικής διατροφής, για την οποία, ως γνωστό, πολλές μελέτες έχουν γίνει για να ερευνήσουν τους λόγους και τα αίτια της μακροβιότητας αλλά και της καλής υγείας των κατοίκων της νήσου, κυρίως όμως πριν την έλευση του γρήγορου φαγητού και την υπερβολική εδώ και αρκετά χρόνια, κατανάλωση ζωικών λιπαρών.
