Κείμενο – Φωτογραφία: Γιώργος Μαμάκης
Εδώ μαθαίνω να ακούω τις σκέψεις μου,
να διαφεντεύω τον εαυτό μου.
Να αναγνωρίζω την ευαισθησία μου, να εκτιμώ τον δυναμισμό μου.
Να κουρνιάζω στην αντοχή μου.
Τη ζωή μου την σμιλεύω στην πέτρα.
Έτσι πορεύομαι: σκληρός και με τρυφερότητα, ανθεκτικός και ευαίσθητος, αμετακίνητος μέχρι να θρυμματιστώ σιγά-σιγά από απογοητεύσεις και έπειτα να συγκολληθώ πάλι με αποφασιστικότητα.
Η χειρότερη μοναξιά στη ζωή μας πηγάζει από την απροθυμία μας να ξοδευτούμε, να ξεκουνήσουμε.
Αυτή η συνειδητοποίηση είναι η πρώτη δρασκελιά προς τη ζωή!
Φωτογραφία: Λευκά όρη
