Το Θέατρο Τέχνης ιδρύθηκε το 1942.
Η εποχή της Κατοχής ήταν μια συναισθηματικά πλούσια εποχή.
Έπαιρνες πολλά κι έδινες πολλά.
Μας ζώσανε κίνδυνοι, στερήσεις, βία και τρομοκρατία.
Γι’ αυτό σαν άνθρωποι αισθανόμασταν την ανάγκη της πίστης, της εμπιστοσύνης, της συναδέλφωσης και της θυσίας.
Αισθανόμασταν την ανάγκη για έναν σωστότερο κόσμο, έναν κόσμο με λιγότερες ανθρώπινες ατέλειες, γι’ αυτούς από μας που θα επιζούσανε.
Αψηφούσαμε το θάνατο και κυνηγούσαμε με μανία τη ζωή, χωρίς περίσκεψη, χωρίς προφύλαξη και ταπεινές σκέψεις.
Ήμασταν γνήσιοι και αληθινοί.
Ήμασταν όλοι στην αντίσταση και σχεδόν όλοι στις γραμμές του Ε.Α.Μ.
Κάθε έργο τέχνης, εφόσον έχει για βάση τη γνώση, την αλήθεια, την επικράτηση του δίκαιου και του σωστού, δεν μπορεί παρά να είναι και πολιτικοποιημένο και να συνάπτεται με την κατά καιρούς πραγματικότητα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου ότι ένα έργο τέχνης πρέπει να προβάλλει θέσεις στενά κομματικές, να προβάλλει συνθήματα πολιτικά, ή να προπαγανδίζει, δημοσκοπικά, περιστασιακές θεωρίες.
Τέτοια έργα τέχνης συνθέτουν μια εικόνα μόνο με πρόσκαιρα βιώματα, μια τέχνη που δεν αντέχει στο χρόνο και που κατά βάθος δεν είναι τέχνη.
Επιδίωξή μου ήταν και είναι η διαμόρφωση ενός θεάτρου οργανικού, όπου με την προβολή της ποίησης και της αλήθειας της ζωής,
να δημιουργείται η θεατρική μαγεία.
Ένα θέατρο όπου νους, αισθήσεις, κίνηση και φωνή θα πειθαρχούν στη μορφή και στους στόχους του έργου.
Είναι μια θεατρική διδασκαλία που στις τεχνικές βάσεις και λεπτομέρειες εξελίχθηκε σταδιακά και διαμορφώθηκε εμπειρικά.
Δεν μου είναι δυνατόν να δουλέψω προγραμματισμένα’ ούτε καν να σκεφτώ δε μπορώ προγραμματισμένα.
Δουλεύω εμπειρικά και ερεθίζομαι βλέποντας και ακούγοντας.
Μόνο το ζωντανό σώμα, η φωνή, ο λόγος και η κίνηση με κεντρίζουν και με καθοδηγούν.
Θέλησα πάντα τα έργα μου να απευθύνονται στον λαό, αλλά χωρίς να κάνω συμβιβασμούς σε αυτό που πιστεύω.
Κάνω θέατρο που προσπαθεί να τραβήξει.
όσο γίνεται. περισσότερο κόσμο.
Μ’ ενδιαφέρει ο αγνός άνθρωπος του λαού.
Αν δεχτούμε πως το κοινό δημιουργεί έναν κύκλο, μ’ ενδιαφέρουν αυτοί που είναι στην αρχή του για την αγνότητά τους, και αυτοί που είναι στο τέλος, για την πείρα και τη σοφία τους.
Αδιαφορώ για τους μεσαίους.
Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο.
Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε.
Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί, κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς,
ψυχικά πλούσιος και ακέριος πολιτισμός στον τόπο μας.
Το Θέατρο ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε,
ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλο, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια.
Να γιατί διαλέξαμε το Θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου.
Κάρολος Κουν
Σαν σήμερα, το 1987, έφυγε από τη ζωή.
…………………………………………………….
Πηγές:
Απόσπασμα από το βιβλίο: ”Κάρολος Κουν, για το θέατρο”
Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (1981) Απόσπασμα από συνέντευξη στον Βάιο Παγκουρέλη.
Εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΗ (1978) Απόσπασμα από συνέντευξη στην Μαίρη Παραπονιάρη.
Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (1973) Απόσπασμα από συνέντευξη στον Γιώργο Πηλιχό.
Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (1978) Απόσπασμα από συνέντευξηστη Σούλα Αλεξανδροπούλου.
Περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ
Πηγή: Πρόσωπα
