Γράφει ο Γιώργος Μαμάκης
Να έρχεσαι σε επαφή με εκείνο το απαλό σου κομμάτι! Ποια είναι η πρώτη σου αντίδραση στη θέα ενός μωρού; Όταν βλέπεις ένα λούτρινο αρκουδάκι; Όταν αντικρίζεις ένα νεογέννητο κατσικάκι στη μέση του χειμώνα;
Χαμογελάς; Νιώθεις τρυφερά; Θέλεις να πάρεις αγκαλιά το νεογέννητο; Να φωτογραφίσεις τα ανθισμένα άνθη; Να ακουμπήσεις γλυκά το πρόσωπό σου στο λούτρινο αρκουδάκι; Νιώθεις να απαλύνονται τα μέσα σου; Αισθάνεσαι μια ανακούφιση, μία τρυφερότητα να σε κατακλύζει;
Νιώθεις να έρχεσαι σε επαφή με εκείνο το απαλό σου κομμάτι;
Έτσι να αναζητάς και εκείνους τους ανθρώπους που η παρέα τους την ψυχή σου αγαλιάζει. Εκείνους τους ανθρώπους, που ο ήχος της φωνής τους σε αγκαλιάζει. Εκείνους, που δίπλα τους ηρεμείς, νιώθεις να γαληνεύει για λίγο η βιασύνη και η βουή αυτού του κόσμου. Εκείνους τους απόκοσμους, που δεν αντέχουν την ένταση και την πολυκοσμία. Εκείνους που σε χαϊδεύουν με το βλέμμα τους. Εκείνους, που θα καθίσουν να σε ακούσουν με προσοχή. Εκείνους, που θα σεβαστούν την ανάγκη σου για ηρεμία και εξομολόγηση. Εκείνους, που θα μοιραστείς τη λύπη σου και κυρίως θα χαρούν με τη χαρά σου!
Έτσι όπως τρυφερά αγγίζεις ένα μωρό, ένα αρκουδάκι και κλείνεις στη χούφτα σου απαλά ένα μικρό πλασματάκι, έτσι απαλά να προσεγγίζεις τους ανθρώπους. Γιατί ό,τι δεν απαλύνει τα μέσα σου, δεν είναι για σένα. Ό,τι ακούγεται φασαρία στα αυτιά σου, δεν ταιριάζει στην ηρεμία της ψυχής σου.
Ό,τι σε γαληνεύει να το αναζητάς. Ό,τι σε ηρεμεί, να το κρατάς. Να έρχεσαι σε επαφή με εκείνο το απαλό σου κομμάτι! Να έρχεσαι σε επαφή καθημερινά μαζί του και να το φροντίζεις όπως εσύ ξέρεις! Δεν είσαι υποχρεωμένος να αντέχεις ό,τι δε μπορείς. Δεν είσαι υποχρεωμένος να αντέχεις ό,τι δεν μπορεί να αγγίξει απαλά και ήσυχα τη ψυχή σου. Ό,τι διαφορετικό από το απαλό χάδι της αγάπης, δεν είναι για σένα!
