Του Κωνσταντίνου Νούση – Θεολόγου
Όταν τα πράγματα δεν λέγονται με το όνομά τους, όταν η αλήθεια πάει να στρογγυλοποιηθεί με άτεχνο τρόπο ή πονηρή διάθεση, τότε κανείς δεν ωφελείται και δημιουργείται ένα αλαλούμ το οποίο φυσικά δεν ωφελεί στην τελική ουδένα. Και η αλήθεια είναι πάνυ ωφέλιμος προς πάσα κατεύθυνση. Δεν πρέπει να αποφεύγεται. Είναι θεραπευτική και σωτήρια. Μπορεί να λέγεται για λόγους διάκρισης με κάποιο πλάγιο τρόπο μερικές φορές και σε ειδικές περιστάσεις, εξάπαντος όμως δεν πρέπει να αποκρύπτεται. Το πρόβλημα βέβαια καθίσταται σοβαρότερο, όταν δεν ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια, οπότε και δεν θα πείσουμε κανέναν όσο και να προσπαθήσουμε. Ο άλλος οπωσδήποτε, αργά ή γρήγορα, θα το διαισθανθεί και τον μεν άσχετο ή κρύπτοντα την αλήθεια θα απορρίψει ή μισήσει, τον δε φορέα της θα αγαπήσει ή παραδεχθεί, διότι θα νιώσει πως ό,τι ειπώθηκε είναι, τουλάχιστον ουσιωδώς και μακροπρόθεσμα, προς το συμφέρον του.
Αυτό το μπέρδεμα αναφορικά με την αλήθεια περί της ομοφυλοφιλίας παρατηρούμε στον λόγο εκκλησιαστικών ανδρών που τοποθετούνται τελευταίως σχετικά λόγω της καυτής επικαιρότητας. Και είναι αναμενόμενο, όταν η αλήθεια αποκρύπτεται ή δεν εκφέρεται ορθώς και εξαρχής, να εκτίθεται ο φορέας των τοιούτων λόγων και να αυτοαναιρείται, πολλές φορές μάλιστα χωρίς να το αντιλαμβάνεται ούτε ο ίδιος. Η βάση λοιπόν είναι η αλήθεια. Και ξέρουμε ότι αυτή δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά ένα συγκεκριμένο πρόσωπο: ο Χριστός και Θεός μας. Ο πλάστης του ανθρώπου και δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Ο Χριστός είναι αναλλοίωτος και αυτά που αποκαλύπτει ισχύουν διαχρονικά (Εβρ. 13,8). Τι πιο απλό, επομένως, για έναν ορθόδοξο κληρικό ή θεολόγο από το να απαντήσει στο οποιοδήποτε θέμα μέσα από τον ίδιο τον Κύριο και τη θεϊκή αυθεντία του; Να μεταφέρει τη διαχρονική πίστη και παράδοση της Εκκλησίας και όχι τις δικές του απόψεις, ιδέες και ερμηνείες; Κι όμως, δυστυχώς, αυτό δεν το βλέπουμε πάντα και το λυπηρό είναι ότι αυτοί που περισσότερο βλάπτονται είναι οι ασθενείς πνευματικά αδελφοί μας, που πάσχουν από κάποιο σχετικό νόσημα και, αντί να τους υποδειχθεί θεραπεία, τους παρέχεται μια ακατάσχετη αγαπολογία και απενοχοποίηση των πράξεων τους χωρίς οντολογική προοπτική, χωρίς Θεό δηλαδή…
Το πρόβλημα ξεκινάει εν τη γενέσει του. Από τη στιγμή που συζητάς με τον διάβολο, είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο ότι είσαι χαμένος. Με το μικρότερο ταγκαλάκι αν συζητήσουν όλοι οι δικηγόροι της γης, έλεγε ο σοφός άγιος Παΐσιος, στο τέλος δεν θα τα βγάλουν πέρα. Και εν προκειμένω, όταν μπαίνεις σε συζήτηση με το κακό, έχεις από την αρχή προδιαγράψει την τελική του επικράτηση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το αυτονόητο, επομένως, της απαράδεκτης από κάθε άποψη ομοφυλοφιλίας, όταν το βάζεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αναπόδραστα θα καταλήξεις στην αποδοχή και του πολιτικού γάμου τους – ίσως και θρησκευτικού αργότερα – και της τεκνοθεσίας και όλων των παρεπομένων τους. Και φυσικά το κακό δεν θα σταματήσει εκεί. Αργότερα θα συζητήσουμε σε νέα βάση την παιδεραστία, την κτηνοβασία και κάθε διαστροφή, μέχρι να πιάσουμε πάτο και να καταλάβουμε στο πετσί μας τη δαιμονική πλάνη στην οποία υποχωρήσαμε εγκαταλείποντας τον αγαθό Θεό και Πατέρα μας…
Πάμε στο τώρα. Βγαίνουν, ιεράρχες κυρίως, και λένε μπερδεμένα πράγματα. Ότι, ας πούμε, αντιτίθενται στην τεκνοθεσία, αλλά μπορεί να δοθεί μια ευλογία στον γάμο των ομοφυλοφίλων! Το ένα αποδεκτό και το άλλο όχι! Μα το ένα φέρνει το άλλο, οπότε θα πρέπει να απορριφθεί εξαρχής οποιαδήποτε κατάφαση σε μια παρά φύσιν κατάσταση. Και τι σημαίνει ευλογία, αλλά όχι γάμος; Το σίγουρο είναι ότι η “ευλογία” κάποια στιγμή θα οδηγήσει και στο “μυστήριο”. Ο Θεός να μας ελεήσει…
Ναι στη βάπτιση των υιοθετημένων τέκνων από γκέι ζευγάρια ή και τρανς ή και οτιδήποτε άλλο μπορεί να παράγει η νοσηρή φαντασία του ανθρώπου. Τεράστιο σφάλμα. Τούτο καθίσταται αυτομάτως μια έμμεση αποδοχή των πράξεων των γονέων. Θυμάμαι που μικρότερος δεν μπορούσα να χωνέψω την παλαιότερη απόφαση και πράξη της Εκκλησίας να μη βαπτίζει τέκνα από ζευγάρια που τέλεσαν πολιτικό γάμο. Και όμως, όπως και στην περίπτωση της αυτοχειρίας που απαγορευόταν η εκκλησιαστική κηδεία, ήταν μια άριστη παιδαγωγική – ποιμαντική μέθοδος, προκειμένου να συνετιστούν οι αμαρτάνοντες γονείς. Σήμερα όλα αυτά ισοπεδώθηκαν. Γίναμε, βλέπετε, “προοδευτικοί”, και η κατρακύλα μας προβλέπεται όλο και πιο θεαματική…
Παρατηρείται επίσης σήμερα και μια άλλη τάση στους θεολόγους άνδρες: μια προσπάθεια να συζητηθεί το θέμα επί τη βάσει της ανθρωποκεντρικής και κοινωνιοκεντρικής παράδοσης και ηθικής. Και πάλι όμως δεν βγαίνει άκρη και νικητής θα καταλήξει το κακό. Και τούτο, διότι η κτιστή βάση των αξιών που προβάλλονται επιχειρηματολογικά είναι σαθρή και ασταθής εκ της φύσεώς της. Το μόνο σταθερό και ακλόνητο αξιακό σύστημα είναι το άκτιστο και εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε την απάντηση και τη λύση στο πρόβλημα που μας απασχολεί. Ένα πρόβλημα που καθιστά ολοένα και πιο ορατή την αυτονόμηση των ανθρώπων από τον Θεό και την αλήθεια, με τη δημιουργία της δικής τους καινής ανθρωποκεντρικής αλήθειας, έστω και αν αυτή έρχεται σε αντίθεση με τον Θεό, με τη φύση, με την ιστορία, με την παράδοση, με τη λογική, με οτιδήποτε… Η αυτοθέωσή μας σε νέα μεγαλειώδη έκδοση. Ο άνθρωπος δημιουργώντας ξανά την ίδια τη φύση του, μια νέα κτίση, μια νέα ιστορία. Τόσο δελεαστικό και ταυτόχρονα τόσο δαιμονικό, τόσο τρομακτικό…
Επειδή τα προηγούμενα ίσως ακούστηκαν κάπως αφηρημένα και ακαταλαβίστικα, ας τα κάνουμε πιο λιανά, ώστε να δούμε πόσο πραγματιστικά, πόσο κοντά μας στέκονται. Η ηθική του γούστου εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε οντολογική ηθική. Θα σου πει δηλαδή ο ομοφυλόφιλος: εφόσον η φύση έχει τη δυνατότητα να παράγει πάντα ετεροφυλόφιλους προς πολλαπλασιασμό του γένους, μπορεί ταυτόχρονα να δίνει τη δυνατότητα και σε πολλούς άλλους να ακολουθούν τον δικό τους σεξουαλικό προσανατολισμό, ο οποίος είναι βαθιά χαραγμένος στον ψυχισμό τους, οπότε δεν υφίσταται λόγος να βιάζουν τη “φύση” τους. Φυσιολογικό καθίσταται οτιδήποτε αναπαύει τον άνθρωπο και, μάλιστα, όσο αυξάνει αριθμητικά, τόσο και πιο φυσικό γίνεται! Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί σε μια τέτοια επιχειρηματολογία; Έστω και ψυχολογικά, μπορεί να σταθεί μια “παρά φύσιν” οντολογία.
Με φρίκη ακούσαμε από στόμα μεγαλοσχήμονος κληρικού τις μέρες αυτές πως δεν είναι σε θέση να κρίνει την επιλογή των ομοφυλοφίλων. Πάλι, λοιπόν, ο Θεός φταίχτης; Αυτός ευθύνεται για την ορμή προς το ίδιο φύλο; Και γιατί τότε οι κληρικοί κρίνουν στην εξομολόγηση τα λοιπά αμαρτήματα; Γιατί να μη λένε και για αυτά την ίδια βλάσφημη ανοησία, ότι νίπτουν τας χείρας τους; Και έτσι να καθιστούν τη μέχρι τώρα διδασκαλία του Χριστού μια μεγάλη απάτη; Πραγματικά, θα πέσει φωτιά να μας κάψει, όχι τόσο για τα σοδομικά παραπτώματα, όσο για την αφωνία ή παραφωνία των ποιμένων της Εκκλησίας…
Το κακό όμως, όπως μας διδάσκει η ορθόδοξη χριστιανική θεολογία, δεν υπάρχει κατ’ ουσίαν. Μια φούσκα είναι που θα την σπάσει οριστικά ο Κύριος στη Δεύτερη Παρουσία του. Τότε θα αποδειχθεί το ψεύδος και ο ανυπόστατος χαρακτήρας του. Η αλήθεια είναι έξω από την κτίση και η κτίση εξ αυτής ορίζεται. Οι αρχές πηγάζουν από την άκτιστη τριαδική θεότητα. Ο κατασκευαστής μας καθορίζει και τα όριά μας και τις δυνατότητές μας και τον απώτερο στόχο της ύπαρξής μας. Και ο Θεός είναι ξεκάθαρος: ακόμη και οι κατά φύσιν ηδονές μετά την πτώση έπαψαν να έχουν καθαρά φυσικό χαρακτήρα και έγιναν εμπαθείς και αμαρτωλές. Στόχος μας να υπερβούμε το κόλλημά μας στα σαρκικά πάθη και να αναζητήσουμε τις πνευματικές ηδονές και τον θείο έρωτα, τα οποία είναι δώρα της θείας Χάριτος. Και αυτά όλα είναι ξεκάθαρα και μέσα από την αγία Γραφή και από τη μακραίωνη εμπειρία της Εκκλησίας. Οι άγιοι μιλούσαν για εγκράτεια ακόμη και μέσα στον γάμο. Οπότε τι συζητάμε; Η οδός της αγιότητας απορρίπτει πάσα ασέλγεια και έκφυλη ηδονή. Και είναι ο μόνος δρόμος για την ένωσή μας με τον Θεό, πράγμα που συνεπάγεται την αιώνια ευτυχία μας. Όλες οι άλλες ψευτοχαρές του παρόντος οδηγούν απλά στην απογοήτευση, στον κορεσμό, στον πνευματικό θάνατο.
Το θεολογικό αφήγημα είναι και το τελικό και το μόνο αξιόπιστο. Δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, διότι εκπορεύεται από τη θεία πραγματικότητα. Όλα τα άλλα αφηγήματα επί του θέματος είναι κτιστά, ανθρώπινα ή και δαιμονικά. Και πρέπει να βρουν τη θεραπεία και την καταξίωσή τους αναγόμενα στο θείο και παντέλειο, στο αναλλοίωτο, στο αιώνιο και αγαθό. Η Εκκλησία πάντοτε επεδείκνυε ξεχωριστή επιείκεια απέναντι στα τέκνα της. Η μετάνοια δόθηκε στον άνθρωπο, διότι φέροντας το ασθενές του σώμα εύκολα υποπίπτει σε διάφορα ατοπήματα. Όπως κάθε πάθος, έτσι και η ομοφυλοφιλία τυγχάνει συγχωρήσεως και κατανοήσεως. Μέχρι εκεί όμως. Ποτέ δεν θα μπορούσε να ευλογηθεί, όπως το ίδιο ισχύει και για κάθε αμάρτημα, πολλώ δε μάλλον για τα θανάσιμα. Θα ήταν ποτέ δυνατό, για παράδειγμα, η Εκκλησία και ο Θεός να ευλογήσουν την έκτρωση; Μη γένοιτο! Ας μην μπερδεύουμε επομένως τη θεολογία με την ποιμαντική επιείκεια, την αλήθεια με την ψεύτικη και παραπλανητική αγαπολογία. Είναι προφανές ότι έτσι προξενούμε μέγιστη βλάβη στους ανθρώπους αυτούς που είναι θύματα του διαβόλου και της αμαρτίας. Αντί να τους δώσουμε χείρα βοηθείας, τους σπρώχνουμε στον γκρεμό χειρότερα.
Για όλα τα θέματα τις απαντήσεις τις έχει και τις δίνει ο ίδιος ο Χριστός. Ας μην προσπαθούμε να τον υποσκελίσουμε, απλά ας τον αφουγκραστούμε και θα μας αποκαλύψει το σωτήριο και ωφέλιμο για μας θέλημά του. Οποιαδήποτε προσπάθειά μας να ωραιοποιήσουμε τα λόγια του ή να τα προσαρμόσουμε στα εκάστοτε ενδοκοσμικά δεδομένα, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία. Απλά φανερώνει την πνευματική μας ένδεια και την ανθρωπάρεσκη κενοδοξία μας. Ας ευχηθούμε λοιπόν να αρθούμε ως ορθόδοξος λαός στο ύψος των περιστάσεων και να μην προδώσουμε τα όσια και ιερά του ελληνικού και χριστιανικού μας γένους. Αυτό ας το ακούσουν πρώτα οι πολιτικοί μας. Πρώτα ο Θεός και μετά το εγώ και το κομματικό συμφέρον. Πρωτίστως και πάνω από όλα είμαστε Χριστιανοί και Έλληνες και μετά οτιδήποτε άλλο. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα. Τόσο φυσικά…
Πηγή: arxon.gr
