Κείμενο – Φωτογραφία: Μιχάλης Ανδριανάκης
Είχε ένα τρόπο να απευθύνεται στον καθένα ξεχωριστά, ακόμη και αν έλεγε πράγματα, που αφορούν όλους.
Με ένα λόγο καθημερινό, σωστά Ελληνικά, χωρίς το λαϊκισμό που διακρίνει πολλούς, χωρίς τις υπερβολές, που ακούγονται στο χώρο του, χωρίς τον ψευτοευσεβισμό, που διακρίνει πολλούς και τρομοκρατεί άλλους.
Μπορούσε να απευθύνεται σε συνομήλικούς του το ίδιο άνετα με τα μικρά παιδιά, που βλέπουμε στη φωτογραφία να τον ακούνε με προσοχή.
Με το φτηνό ράσο και το οξυγονοκολημένο δεσποτικό μπαστουνάκι του, αδιαφορούσε για την εμφάνιση, που άλλοι έχουν αναγάγει σε αυτοσκοπό.
Και είχε πάντα κάτι καινούριο να πει, ακόμη και όταν μιλούσε, ή έγραφε για τα παλιά.
Και την ώρα που μιλούσε το μυαλό του “έπαιρνε στροφές” για πράγματα πέρα από αυτά που έλεγε.
Και όταν έβαζε κάτι στο μυαλό του, το υλοποιούσε οπωσδήποτε, όποια και να ήταν τα εμπόδια, που κι αυτά είχε τον τρόπο να τα ξεπεράσει, χωρίς να βλάπτει ή να παραμερίζει κάποιον.
Θα περάσουν πολλά χρόνια να ξαναγεννηθεί ένας Ειρηναίος.
