του Αντώνη Κουκλινού
Τα πάνω κάτω ήρθανε, πάλι στη κοινωνία,
αυτή τη χώρα δυστυχώς, τη (γ)κάμαν Μπανανία.
Πολιτικοί βαλθήκανε, πάλι να μας διχάσουν,
με νόμο μέσα στη βουλή, που πάνε να περάσουν.
Δε φτάνουν τα προβλήματα, πού ‘χομε τα μεγάλα,
ν’ απαρνηθούμε προσπαθούν, τση μάνα μας το γάλα.
Η Μάνα πάντα θα γεννά, σ’ ούλη την οικουμένη,
αυτή ναι η Φύση κι ο Θεός, τη ν’ έχει ετσά πλασμένη.
Σα θέτε να παντρεύγεστε, η υπογραφή σας φτάνει,
σαλεύγετε στο Δήμαρχο, να βάλετε στεφάνι.
Μ’ ένα χαρτί δεσμεύγεστε κ’ ήσαστονε ζευγάρι,
μα… όσα δε φτάνει η Αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρι.
Προσωπικά ο κάθα ης, τι κάνει δε με γνοιάζει,
δικό ντου είναι το κορμί κι ως θέλει ας το μοιράζει.
Όμως δυό ‘’άντρες’’ να θωρείς, να σέρνουνε κοπέλι,
εικόνα απαράδεκτη, πέτε μου πχοιός τη θέλει.
Τα δύο φύλλα ο Θεός, με γάμο θα Βλογήσει,
ετσά ναι τι να κάνουμε..? θ’ αλλάξουμε τη Φύση..?
Ότι δεν είναι σύμφωνο, πάνω στη λογική μας,
εσείς θα επιβάλετε, παρά τη θέλησή μας..?
Διαχρονικά υπήρξανε και Άρχοντες και δούλοι,
δε ντο διατυμπανίζανε, να τσι κατέχουν ούλοι.
Αθρώποι με επίπεδο και μόρφωση επίσης,
που ξέρανε τη διαφορά, πως είχανε τση φύσης.
Κι έφταξε το παράλογο, εδα να βγάνει γλώσσα,
ο Πετεινός να κάνει αυγά, να τα πυρώνει η Κλώσα.
Ο κάθαής τη γνώμη ντου, να λέει δε πειράζει,
είναι σωστό και δίκαιο, αντί να κάνει χάζι.
