Η πρώτη δημοτικού είναι από τις πιο απαιτητικές τάξεις…
Όλες οι τάξεις έχουν τη ομορφιά τους, μα είναι κάποιες που μας αρέσουν περισσότερο ή τέλος πάντων μας ταιριάζουν. Άλλες θεωρούνται πιο εύκολες, άλλες πιο δύσκολες. Κάποιοι δάσκαλοι προτιμούν τις μεγαλύτερες τάξεις, άλλοι τις μικρότερες.
Προσωπικά, δεν είχα κάποια προτίμηση, αφού δεν είχα μεγάλη εμπειρία σε σχολείο. Είχα όμως στο μυαλό μου ότι η πρώτη δημοτικού είναι από τις πιο απαιτητικές τάξεις. Όταν το συζητούσαμε αυτό με ανθρώπους που δεν ήταν εκπαιδευτικοί δεν το καταλάβαιναν. Τι δυσκολία, άλλωστε, έχει το 1+ 1 =2 και το β και α βα;
Αυτό που δεν γνώριζαν είναι ότι η πρώτη δημοτικού δεν είναι μια τάξη σας τις άλλες. Οι στόχοι είναι, βέβαια, μαθησιακοί, όμως υπάρχουν κι άλλα πολύ βασικά πράγματα που πρέπει ένας δάσκαλος να σκεφτεί.
Είναι μια τάξη μεταβατική, μια τάξη – είσοδος του παιδιού στον καινούριο χώρο του δημοτικού σχολείου. Είναι η πρώτη επαφή με τετράδια και μολύβια, με υποχρεώσεις και εργασίες. Είναι ένας χώρος που πρέπει το παιδί να αγαπήσει, αφού θα παραμείνει εκεί 6 ολόκληρα χρόνια.
Ο δάσκαλος πρέπει να κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν το σχολείο, να τα κάνει να μαθαίνουν διασκεδάζοντας, έτσι ώστε να συνδυάζουν το σχολείο με ευχάριστες σκέψεις .
Άλλωστε, «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός»!
Όλα αυτά είχα στο μυαλό μου και σε συνδυασμό με την κακή εμπειρία που είχα εγώ από τη δασκάλα της πρώτης δημοτικού, φοβόμουν κατά κάποιο τρόπο να αναλάβω την τάξη.
Τη φετινή σχολική χρονιά προσλήφθηκα τον Νοέμβριο ως δασκάλα Παράλληλης Στήριξης. Δηλαδή, παράλληλα με τη δασκάλα, θα βρισκόμουν κι εγώ μέσα στην τάξη για να βοηθώ παιδιά που παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες.
Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι η τάξη στην οποία θα πήγαινα ήταν η πρώτη δημοτικού! Έτσι, θα αποκτούσα κάποια εμπειρία από την τάξη που… φοβούμουν, χωρίς όμως να αναλάβω μόνη μου την ευθύνη.
Οι πρώτες μου μέρες στην τάξη ήταν γεμάτες ευχάριστες εκπλήξεις! Η πρώτη εικόνα που έχω στο μυαλό μου είναι πολλά μικρά ματάκια να με κοιτούν όταν με παρουσίαζε η δασκάλα της τάξης.
Και είχαν τόσες απορίες… Τι θα έκανε μια δεύτερη δασκάλα στην τάξη τους; Θα τους έβαζα κι εγώ αντιγραφή και ορθογραφία; Τώρα, δηλαδή, θα είχαν περισσότερη δουλειά;
Και ακόμα μερικές πιο άσχετες με το μάθημα ερωτήσεις: Αν έχω παιδιά, από πού είμαι και κυρίως… Τι γλώσσα μιλούν στην Κινέτα (περιοχή έξω από την Αθήνα), αφού τους είπα ότι έρχομαι από εκεί!
Όσο περνούσε ο καιρός έβλεπα ότι οι δυσκολίες που είχα στο μυαλό μου, έσβηναν. Πράγματι, πρόκειται για μια ιδιαίτερη τάξη. Μια τάξη που παίρνεις πολλή αγάπη, πολλές αγκαλιές και πολλά φιλιά! Κάθε μέρα ένα λουλούδι και μια ζωγραφιά μας περίμενε στην έδρα.
Στην πρώτη δημοτικού, δεν αρκεί να μεταδώσεις μόνο γνώσεις, αλλά κυρίως ενδιαφέρον, όρεξη και αγάπη…
Πρόκειται για εξάχρονα παιδιά που πρέπει να μάθουν το… σχολείο. Δεν μπορούν να βρίσκονται πέντε ώρες σε μια καρέκλα, να γράφουν, να διαβάζουν και να ακούν μια δασκάλα να μιλάει! Ακόμα κι αν υπάρχουν διαλείμματα ανάμεσα σε αυτές τις ώρες!
Το ίδιο πίστευε και η δασκάλα της τάξης. Για αυτό, έκανε το μάθημα της πιο παιγνιώδες και πιο διασκεδαστικό. Και αφού είμαστε δύο, είναι πιο εύκολο να κάνουμε περισσότερες δραστηριότητες!:
Πολλά παιχνίδια μέσα από τα οποία μαθαίνουν όχι μόνο τα γράμματα και τους αριθμούς, αλλά και άλλα εξίσου σημαντικά. Μαθαίνουν να συνεργάζονται, να τηρούν κανόνες, να βοηθούν ο ένας τον άλλο.
Κι όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα ευχάριστο και διασκεδαστικό.
Είναι παιδιά που με την αυθόρμητη ειλικρίνεια τους μπορούν να μας… στήσουν στον τοίχο! Μπορούν άνετα να μας πουν πως αυτό που φοράμε μοιάζει με πιτζάμα, πως τα μαλλιά μας σήμερα δεν είναι πολύ ωραία, πως η μαμά τους δεν έχει τόσες ρυτίδες, όσες εμείς!!
Από την άλλη μεριά, θα είναι οι πρώτοι που θα προσέξουν το νέο μας κούρεμα, οι πρώτοι που θα μας πουν ότι είμαστε όμορφοι, ότι θέλουν να μας έχουν και του χρόνου στην τάξη τους.
Όταν έχουν γενέθλια ή γιορτή, όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους! Άκουσα, μάλιστα, συζήτηση μεταξύ τους, σύμφωνα με την οποία: «Όλοι πρέπει να κάνετε ό, τι σας λέω σήμερα. Είναι τα γενέθλιά μου». Μάλιστα, ένας μαθητής είχε γενέθλια 3 φορές μέσα σε ένα μήνα! Δεν ξέρω αν το έλεγε για να κάνει ό, τι θέλει. Πάντως, τα γενέθλια του ήταν τελικά την τρίτη φορά! Είχε φέρει και γλυκά για να κεράσει…
Όταν τσακώνονται ή έχουν κάποιο παράπονο, έρχονται αμέσως να το πουν στη δασκάλα! Στην αρχή, νόμιζα πως έρχονταν να μου κάνουν παράπονα για να λύσω την εκάστοτε διαφωνία τους. Τελικά, όμως δεν είναι έτσι… Αυτό που θέλουν πολλές φορές είναι απλώς κάποιος να τους ακούσει. Έρχονται τρέχοντας, λένε γρήγορα αυτό που θέλουν (μη χάσουν και το διάλειμμα) και φεύγουν τρέχοντας πριν προλάβουμε να απαντήσουμε…
Αν, ωστόσο, ο… τσακωμός είναι πιο σοβαρός, έρχονται μαζί κι αρχίζουν να κατηγορούν ο ένας τον άλλο. Κι εκεί που ορκίζονται πως δεν «θα τον ξαναέχουν φίλο», μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά τους βλέπουμε να παίζουν πάλι μαζί σαν να μη συνέβη τίποτα! Γιατί, όντως τίποτα δεν συνέβη. Ζητούν συγνώμη και είναι όλα όπως πριν! Γιατί η συγνώμη τους είναι ειλικρινής!
Αν, πάλι, έχουν χτυπήσει, θέλουν οπωσδήποτε την… κυρία τους! Μόνο εκείνη έχει την μαγική ιδιότητα να διώξει τον πόνο με ένα φιλί! Πραγματικά, μπορεί να κλαίνε γοερά, αλλά μόλις τους δώσουμε εκείνο το φιλί, ο πόνος ως δια μαγείας εξαφανίζεται!
Υπάρχουν όμως και φορές που η… δασκάλα γίνεται πιο αυστηρή. Τότε στεναχωριούνται. Στεναχωριούνται που τη στενοχώρησαν… γιατί η κυρία τους είναι η καλύτερη δασκάλα του κόσμου! Ακόμα κι αν φωνάζει!
Σε λίγο η χρονιά τελειώνει και δεν ξέρω πως θα τα αποχωριστώ. Αυτές τις αγκαλιές, τα νάζια, τις… απορίες τους…
Θα κρατήσω όμως τις αναμνήσεις, γιατί πιστεύω πως η φετινή ήταν από τις καλύτερες χρονιές μου. Γιατί οι μαθητές μου στην πρώτη δημοτικού με έκαναν να γίνω και πάλι παιδί. Με έκαναν να πιστέψω στη μαγεία, όπως πίστευα στην ηλικία τους… Να ξυπνάω κάθε πρωί και να πηγαίνω στο σχολείο με τόση όρεξη, σαν να πήγαινα διακοπές! Γιατί, φέτος, έμαθα πιο πολλά από όσα δίδαξα…
