( Νώντα Σκοπετέα)
…Μεσημέρι Παρασκευής 5 του Οκτώβρη 2012 η ώρα 12:30 …
– Πάρε ένα τηλέφωνο να παρακαλέσεις να μας περιμένουν λίγο μου είπε ο Νικόλας …
Πες τους πως ερχόμαστε από Όρος και μένουμε τόσο μακριά …μην χάσουμε τον Γέροντα για τόσο λίγο …κρίμα είναι που κάναμε τόση προσπάθεια με δρομολόγια και ταχύπλοα για να μαστε μεσημέρι Σουρωτή …
Πήρα τηλέφωνο στο Μοναστήρι …μα αυτό που άκουσα με απογοήτευσε …Το ησυχαστήριο παραμένει κλειστό κατά τις ημέρες Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή …η ήρεμη φωνή μιας μοναχής στον τηλεφωνητή δεν μου άφησε περιθώρια να παρακαλέσω, να ικετεύσω για μια και μοναδική ευλογημένη εξαίρεση…
Όλοι μας βουβαθήκαμε για λίγα λεπτά …Μια σιωπή προσευχής στον Γέροντα, να κάνει ένα θαύμα , να μας αξιώσει να πάρουμε την ευχή του …
– Δεν πειράζει παιδιά ας είναι και έτσι .
– Πάμε ως την πύλη της Μονής να βάλουμε νοερώς μετάνοια και φεύγουμε …
– Τι να κάνουμε ας είναι ευλογημένο …
Μετά από λίγα λεπτά βρισκόμασταν έξω από το ησυχαστήριο. Σε ψηφιδωτές εικόνες στα δεξιά μας ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και στα αριστερά ο Νονός του Γέροντα , ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τα λείψανα του οποίου ο ίδιος ο Γερο Παϊσιος έφερε από την Κέρκυρα στο Μοναστήρι. Εκεί στην πύλη και η ανακοίνωση με τις μέρες και ώρες του προσκυνήματος. Βάλαμε καλό λογισμό
και σκεφτήκαμε πως Δευτέρα Τετάρτη και Παρασκευή είναι μέρες νηστείας και αυτές οι αφοσιωμένες στον Χριστό μας Μοναχούλες, έχουν ανάγκη από ησυχία, μιας και τις υπόλοιπες ημέρες χιλιάδες πιστών έρχονται να προσκυνήσουν σε αυτό το οικουμενικό μνημείο της πίστης μας .
Κύλησαν ήσυχα σχεδόν είκοσι λεπτά. Προσμέναμε κάτι να γίνει και να τα καταφέρουμε μα δεν φάνηκε κανείς για να μας ανοίξει …
– Τόση ώρα θα μας είχαν δει …Ας φύγουμε… Έχουμε να πάμε και στον Άγιο Δημήτριο στην Θεσσαλονίκη, είπε ο Μιχάλης που βρισκόταν ήδη στην θέση του οδηγού και είχε βάλει μπρος την μηχανή. Συμφωνήσαμε μαζί του και ετοιμαζόμασταν να μπούμε μέσα …Εκείνη την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο αδερφός μας ο Γιώργος από το Άργος . Πήρε να ρωτήσει τι κάνουμε και πότε επιστρέφαμε …Στάθηκα και μίλησα μαζί του σχεδόν για πέντε λεπτά… Ο Μιχάλης μου είπε να μπω μέσα και να συνεχίσω να μιλάω καθ’ οδόν γιατί αργούσαμε.
Μα αυτή η καθυστέρηση ήταν από κάποιον άλλον υποκινούμενη. Αυτό το τηλεφώνημα που κάποιοι που τώρα διαβάζουν θα χαρακτηρίσουν τυχαίο γεγονός , έγινε από αλλού … Από κάποιον Ευλογημένο Μεσίτη του Χριστού μας που εντόπισε τα ισχνά σήματα της προσευχής μας και τα «διαβίβασε» ως Άγιος Ασυρματιστής στην Ουράνια Διοίκηση… Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν τον δρόμο μας… έφραξε ένα άλλο αυτοκίνητο… Στη θέση του συνοδηγού μια ηλικιωμένη Γερόντισσα και στην πίσω θέση άλλες δύο Μοναχές. Ο Μιχάλης βγήκε γρήγορα απ το αυτοκίνητο και πήγε στο παράθυρό της. Δεν ακούσαμε τον σύντομο διάλογο. Το ευτυχισμένο του χαμόγελο μαρτυρούσε το ποθούμενο… Η χαρά μας δεν περιγραφόταν με λέξεις. Την μοιράστηκαν και οι Μοναχές που συγκινημένες πέρασαν από μπροστά μας. Έπειτα από λίγα λεπτά συνεπαρμένοι από αυτό τα θαυμαστό γεγονός γονατίζαμε μόνοι μας μπροστά στον Γέροντα, σ ένα μικρό χαλάκι στο ύψος της τίμιας κάρας του. Δείγμα και αυτό της ταπείνωσής του. Δεν θέλει ο Γέροντας τα γόνατά μας να πονάνε όταν σκύβουμε μπρος του. Θέλει να ματώνουμε γόνατα και ψυχές μόνο μπρος τον Χριστό και τους Αγίους Του, στην Πάναγνη Μητέρα του. Θυμηθήκαμε τότε που ζούσε, που ένας νεαρός ρώτησε το Γέροντα ποιος ήταν ο Γέρων Παΐσιος και εκείνος του απάντησε :
– Τι τον θέλεις τον Παΐσιο; Σαν πολλή αξία του δώσατε. Τον Παΐσιο ο ένας, τον Παΐσιο ο άλλος… Παρατάτε τον, μην του δίνετε καμία σημασία…
Μα τους ταπεινούς μακάρισε ο Χριστός μας, τους ενάρετους ταπεινούς με την πάναγνη καρδιά θαυμάστωσε , αυτούς που ποδοπάτησαν τον εγωισμό και τα πάθη, όπως ο Ασκητής της Παναγούδας ο Άγιος Παππούς του Όρους. Φιλήσαμε το αγιασμένο χώμα και σταθήκαμε για λίγο στην ησυχία και στις μυρωδιές των λουλουδιών που στόλιζαν τον τάφο του. Μύρισε Παράδεισος και πάλι!….
Απόσπασμα από Ημερολόγιο Όρους 2012 με τίτλο : Μύρισε Παράδεισος ( 12 μέρη)
