Του Θανάση Μαλέτσικα
Αντισμήναρχος (Ι) Αθανάσιος Μπουρολιάς του Θεμιστοκλή, ο πατέρας.
Πτέραρχος (Ι) Θεμιστοκλής Μπουρολιάς του Αθανασίου, ο γιός.
Αεροπόροι και οι δυό τους. Ξεχωριστοί Αεροπόροι! Αεροπόροι με βαθύ αποτύπωμα χιλιάδων ωρών στα δύσβατα και επικίνδυνα εναέρια μονοπάτια. Άνθρωποι ταγμένοι στο καθήκον. Ταπεινοί χαρακτήρες. Παραδοσιακοί οικογενειάρχες.
Ήταν 29 Μαΐου του ΄79, πριν σαράντα πέντε χρόνια, όταν ο πατέρας πέταξε για πάντα στον ουρανό παρέα με το αεροπλάνο του, αφήνοντας τον 17χρονο τότε γιό του να… πετάξει μόνος του πλέον στην ζωή. Νωρίς! Πολύ νωρίς για την σχέση κάθε πατέρα με τον γιό του. Όμως ο πατέρας πρόλαβε. Πρόλαβε, πέραν του αυστηρού κώδικα αρχών και αξιών, να εμφυσήσει στον γιο του και την Αεροπορική Ιδέα. Και με την θυσία του, ως τελευταίο μάθημα, να του διδάξει και το βαρύ τίμημα αυτής. Τον είχε προετοιμάσει για συνεχιστή του. Για ατρόμητο πολεμιστή. Τον είχε προετοιμάσει, λες και οι μοίρες σε κάποια νυκτερινή πτήση του, από πολύ νωρίς, του το είχαν πει!
Με νωπά ακόμα τα πρώτα θλιβερά αισθήματα της απουσίας του πατέρα, ο γιός πιάνει στον αέρα την σκυτάλη που του την πέταξε ο πατέρας-μέντοράς του και πρωτεύει στην Σχολή Ικάρων. Βαρύ το πρώτο βήμα. Πολύ βαρύτερα και τα επόμενα. Και αυτό διότι κουβαλάει μία μολύβδινη άυλη κληρονομιά. Μία θυσία. Την θυσία του πατέρα του. Και πρέπει να την τιμήσει. Να την τιμήσει σε όλη του την διαδρομή στον απαιτητικό στίβο της Πολεμικής μας Αεροπορίας.
Η μάνα. Αχ αυτή η γυναίκα! Με συμπιεσμένα τα συναισθήματα από την απώλεια του συζύγου της, φυλαγμένα σαν ιερό μέσα στα σωθικά της, σφίγγει την ραγισμένη της καρδιά και συνεχίζει απτόητη τα καθήκοντα της πιστής και αφανούς υπηρέτριας. Αυτή την φορά όμως της υπηρέτριας του νέου υπηρέτη της Πολεμικής Αεροπορίας. Του γιου της. Το θεωρεί ύψιστη τιμή για την ίδια και την οικογένειά της. Πράγμα που αργότερα μεταλαμπαδεύει σε όλες του τις διαστάσεις και σε μία άλλη γυναίκα, αφανή υπηρέτρια και αυτή. Την σύζυγο του γιού της. Και ναι, στο πρόσωπο, και αυτών των δύο γυναικών, επιβεβαιώνεται η καταλυτική αλλά αθέατη προσφορά της Ελληνίδας γυναίκας. Και ως μάνα, και ως σύζυγος.
Ο γιός! Ο γιός με οδηγό τις διδαχές του πατέρα, και νοιώθοντας παρούσα την έγνοιά του, ακολουθεί πιστά τα βήματα αυτού. Και στον αέρα και στην ζωή. Πετά με σύγχρονα αεροπλάνα και αρχίζει την δική του προσφορά στην Πολεμική Αεροπορία. Ένας χώρος που μεγάλωσε από μικρό παιδί, που είναι το σπίτι του, που είναι η μεγάλη του οικογένεια.
Αφετηρία του η ίδια Πολεμική Μοίρα που διοίκησε ο πατέρας του, και η Μονάδα που στερήθηκε τον πατέρα. Δυνατή ψυχή ο γιός. Μια δυνατή ψυχή που ζει για να πετάει. Ο επικίνδυνα απρόοπτος ουρανός είναι ο χώρος του. Το γράφει η στόφα του.
Με χιλιάδες ώρες πτήσεων πρωτεύει στα δύσκολα και επικίνδυνα στενά σοκάκια του αέρα. Πολύ γρήγορα αναγνωρίζεται απ΄ όλους η μαχητικότητά του. Στον δε χαρακτήρα του δεν χωράει η έπαρση, πρόλαβε η ταπεινότητα και τον κατέλαβε όλον από τα παιδικά του χρόνια. Και με αυτή την ταπεινότητα διοικεί χιλιάδες ανθρώπους στο έδαφος υπηρετώντας σε θέσεις υψηλής ευθύνης. Και με την πάροδο των χρόνων ηγείται της Πολεμικής μας Αεροπορίας. Άξιος, και Πολεμιστής και Ηγέτης!
Όχι, δεν ξεπέρασε τον πατέρα του. Ούτε καν ένοιωσε ανταγωνιστής αυτού. Εξάλλου εκείνος θυσιάστηκε. Προσπάθησε όμως να τιμήσει αυτή την θυσία. Και το πέτυχε! Και ως άνθρωπος. Και ως Αεροπόρος. Και ως Αξιωματικός.
Σήμερα, σαράντα πέντε χρόνια μετά την απώλεια του πατέρα, ο Πτέραρχος γιος ολοκληρώνοντας την αποστολή του προσγειώνεται, και αναφέρει στον Αντισμήναρχο πατέρα ότι «αποστολή εξετελέσθη!»
Σήμερα, εκεί ψηλά στον ουρανό, ο πατέρας, περιτριγυρισμένος από τους άλλους Αεροπόρους που έφυγαν πολύ νωρίς, δάκρυσε από συγκίνηση. Δάκρυσε από συγκίνηση και ικανοποίηση, και με ταπεινότητα υποκλίνεται στον γιο του! Ποιος ξέρει! Ίσως, σε εκείνη την νυκτερινή πτήση του πατέρα, οι μοίρες να του το είχαν πει!
Σήμερα, για τον γιο η απουσία του πατέρα είναι πιο έντονη. Τον ήθελε δίπλα του, όπως κάθε γιος τον πατέρα.
Σήμερα, όλοι εμείς, που ζήσαμε στιγμές με αυτούς τους δύο Αεροπόρους στο Αεροδρόμιο της Σούδας στα Χανιά, νοιώθουμε και συγκίνηση ως πατεράδες, και υπερηφάνεια για τον 17χρονο τότε Θέμη.
Με Αρετή και Τόλμη!
Ναι, αυτές οι δύο λέξεις χαρακτηρίζουν τον Πτέραρχο (Ι) Θεμιστοκλή Μπουρολιά.
Με Αρετή και Τόλμη, όπως διδάχθηκε από τον πατέρα του, και όπως ο ίδιος διδάσκει!
Πατέρας και γιός λοιπόν, έστω και στην φαντασία μας, σε μία πτήση κλειστού σχηματισμού, με τον πατέρα ως Νο1 Αρχηγό αυτού του σχηματισμού. Όπως και οι δυό θα επιθυμούσαν να έχει συμβεί. Άλλωστε ως Αεροπόροι το δικαιούντο!
Αφιερωμένο στην Μνήμη του πατέρα και στην Αξιοσύνη του γιου.
Πηγή: eleftheriaonline.gr
