Της Έφης Μιχελάκη*
Δε ποχορταίνει μπλιό ο Χάρος, δε καταλαγιάζει..
Και ήρθε να κόψει πάλι νέους ανθούς,
για να στολίσει τις αυλές του Κάτω Κόσμου..
Δε ξέρω ποιον να πρωτοπαινέσω απ τσι δυό..
Την Αρη μας που όλο “χαμήλωνε” το μπόι ντου για να ‘ναι ίσος με το συνάνθρωπο ντου, την Αριστερόσυνη, τη τιμιότητα και τη ντομπροσύνη ντου, ή το Γιώργη έναν ήσυχο άθρωπο, χαμογελαστό πάντα και σιγανό, που ολοένα και “ψήλωνε” το. εδικό ντου μπόι μέσω της προσφοράς του για το Ασήμι μας και τη νεολαία ντου;
Απλοϊκιές οι ψυχές και των δυό, κι άφησαν οπίσω ντως μικρά παιδιά, ξεπεταρούδια που όμως θ’ αναθιβάλουν το γονέα ντως εις τους αιώνες.
Γήινοι κι οι δυό ντως, χωμάτινοι, που η ζωή τους όφειλε ακόμη πολλά, και δε τως τα δωκε..
Κι είναι το χώμα το Ασημιανό που σκέπασε και θα δεχτεί την ακρίβεια ντως νιότη..
Καλήν αντάμωση Γιώργη Γενιτσαρίδη..
Εις το επανιδειν Άρη Γυπαράκη…
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι, με καταγωγή τους Παρανύμφους Αστερουσίων
