Την Τρίτη 9 Ιανουαρίου τα Ανώγεια θα αποχαιρετήσουν, τον Κίμωνα Χαιρέτη, έναν άνθρωπο που πέρασε στην αιωνιότητα στα 97 του χρόνια, πλήρης ημερών αλλά και έργων, με αγάπη προς τον τόπο μας τον οποίο και υπηρέτησε για χρόνια ως δημοτικός σύμβουλος και επιστάτης των συνεργείων του δήμου, αφήνοντας σημαντικό έργο. Ο αποχαιρετισμός του θα γίνει στις 12 μ.μ στην Παναγία στο Περαχώρι.
Με το άκουσμα του θανάτου του, η ΑΝΩΓΗ δέχτηκε πλήθος μηνυμάτων συλλυπητηρίων και προσφορών στη μνήμη του. Παράλληλα ο ανιψιός του Γιώργης Ρούλιος, τον αποχαιρετά με συγκίνηση εκθειάζοντας αυτή του τη διαδρομή ενός αιώνα και την αγάπη του για τον συνάνθρωπο και τον τόπο του.
Αναλυτικά το κείμενο του Γιώργη Ρούλιου έχει ως εξής:
“Στην ώρα του θανάτου αρμόζουν και στιγμές σιωπής. Σιωπή και περισυλλογή για τη
ματαιότητα αυτού του κόσμου και το εφήμερο των όντων και των πραγμάτων. Και ακόμη
πως ο θάνατος και η ζωή πορεύονται μαζί σ‘ έναν αιώνιο ρυθμό και μέσα σ‘ έναν
ακατάλυτο κύκλο. Όμως αγαπημένε μου θείε, στο στερνό σου ταξίδι ας μου επιτραπούν
λίγα λόγια του ύστατου αποχαιρετισμού.
Ο Κίμων Χαιρέτης είδε το πρώτο φως της ζωής το 1926, στα αγαπημένα του Ανώγεια. Γόνος
της οικογένειας των Χαιρέτηδων. Ήταν το δεύτερο παιδί από τα επτά της οικογένειας του
Γιώργη Χαιρέτη (Δαμνιανογιώργη) και της Ειρήνης Βρέντζου.
Παιδί της βιοπάλης, μιας μεγάλης και φτωχής οικογένειας, που ορφάνεψε νωρίς από
πατέρα, όμως βρήκε το κουράγιο να αντισταθεί από τα παιδικά του χρόνια στη φτώχεια και
τη στέρηση. Οι δυσκολίες και οι στερήσεις δεν τον εμπόδισαν να στηρίξει με όλες του τις
δυνάμεις την πολυμελή οικογένεια και όχι μόνο, αλλά αντίθετα τον έκαναν να
σφυρηλατήσει και να διαμορφώσει ένα χαρακτήρα ισχυρό και αλύγιστο στις μπόρες και
στα βάσανα της ζωής.
Από την εφηβεία του, μακριά από το σπίτι και τους δικούς του, μάθαινε τα μυστικά του
ανταρτοπόλεμου, ενάντια στους Γερμανούς κατακτητές με κίνδυνο πολλές φορές της ζωής
του.
Έδειξε μετά τη κατοχή αξιοθαύμαστο ζήλο για να ανοίξει ο δρόμος των γραμμάτων και της
μόρφωσης, αφήνοντας το αποτύπωμά του στη δημιουργία του Γυμνασίου Ανωγείων, αντί
της Γεωργικής Σχολής που τα επιφανή πρόσωπα των Ανωγείων δρομολογούσαν στα
μετακατοχικά Ανώγεια, αποτυπώνοντας την διαμαρτυρία του και ποιητικά με καυστικό
τρόπο.
Υπηρέτησε την κοινωνία των Ανωγείων από τη θέση του Δημοτικού Συμβούλου και του
επιστάτη των συνεργείων του Δήμου, για πολλά χρόνια αφήνοντας και εκεί το αποτύπωμά
του, με την αποφασιστική συνδρομή του στις αγωνιώδεις προσπάθειες της τότε Δημοτικής
Αρχής να βρει χώρο κατασκευής του σημερινού Δημοτικού Σταδίου Ανωγείων, πείθοντας
τους ιδιοκτήτες των ακινήτων να τα παραχωρήσουν δωρεάν με το αφοπλιστικό επιχείρημα
“Άμα τα δώσετε και φτιαχτεί το γήπεδο θα τοποθετηθεί πλάκα με τα ονόματά σας”.
Ζούσε και έγινε πράξη αυτή του η υπόσχεση στους ανθρώπους που προχώρησαν στη
γενναιόδωρη αυτή προσφορά, φεύγοντας ένα βάρος από πάνω του όπως χαρακτηριστικά
έλεγε.
Σε όλη τη διαδρομή του υπήρξε γενναιόδωρος, δοτικός, πληθωρικός, τίμιος, δίκαιος και
δεινός ομιλητής στις κοινωνικές του συναντήσεις και συνευρέσεις, αφήνοντας σε όλους
όσους τον έζησαν τις καλύτερες αναμνήσεις.
Είχε την ευτυχία να δει τα δύο λαμπρά παιδιά του Ειρήνη και Αθανασία, που απέκτησε με
την αγαπημένη του Φρόσω στην Αθήνα, που ζούσε τα τελευταία 55 χρόνια, να προσφέρουν
τις υπηρεσίες τους στην κοινωνία της Αργυρούπολης και να χαρεί τα τρία αγαπημένα
εγγόνια του, στο ελπιδοφόρο ξεκίνημα της δικής τους ζωής.
Όμως η μοίρα τον φθόνησε χάνοντας πολύ νωρίς τον αγαπημένο του γαμπρό σε
αεροπορικό δυστύχημα, μόνιμο αξιωματικό και κυβερνήτη ελικοπτέρου.
Στο μετερίζι της ζωής στάθηκε πάντοτε όρθιος και δεν κατέθεσε πουθενά τα όπλα. Και
αφού έκλεισε τον κύκλο της προσφοράς και της δημιουργίας του, έφυγε πλήρης ημερών
για το αιώνιο ταξίδι με τη συνείδησή του, όπως τελευταία μας έλεγε ήσυχη και λευκή όπως
το φως.
Αυτές τις παρακαταθήκες αφήνει στα δύο παιδιά του Ειρήνη και Αθανασία και στις
οικογένειές τους, αλλά και σε όλους εμάς, τους συγγενείς, τους φίλους και τους
συγχωριανούς, που βαθιά στεναχωρημένοι τον αποχαιρετούμε.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου θείε”.
Πηγή: anogi.gr
