Του Νίκου Ψιλάκη
Αξιώθηκα να ζήσω πολλές ξεχωριστές στιγμές όσο διαρκούσε η έκθεση «Κρήτη, Νήσος Λαλέουσα – Έθιμα που δεν έσβησε ο χρόνος». Να δω ανθρώπους που δάκρυζαν καθώς έβλεπαν εικόνες που τσιγκλούσαν τη μνήμη και θύμιζαν τα παιδικά τους βιώματα, να συνομιλήσω με νέους και γέρους, μα πιο πολύ με παιδιά. Ένιωσα πολλές φορές την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη εκ μέρους της γενιάς μου, της γενιάς που άφησε πολύ νερό να κυλήσει στο αυλάκι χωρίς να σκύψει να ξεδιψάσει, της γενιάς που στέρησε από τα παιδιά της το βίωμα και τη μέθεξη, την προσδοκία της γιορτής και τη χαρά του πανηγυριού.
Και μια επισήμανση που με συγκλόνισε:
Τις τελευταίες ημέρες της έκθεσης δέχτηκα τους μαθητές του Γυμνασίου Αρκαλοχωρίου. Εξαιρετικό υλικό, παιδιά με ζωντάνια και δίψα, εξαιρετικοί και οι διδάσκοντες, η κ. Χαραλαμπάκη και οι καλές συνάδελφοί της. Είχαν, μάλιστα, φροντίσει να τα ενημερώσουν λεπτομερώς για την έκθεση που θα έβλεπαν). Την ίδια ώρα βρίσκονταν μαζί μας στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου οι αγαπητοί μου τρεις ιερείς από την Παναγίτσα του Μασταμπά -Νικόλας, Αντώνιος, Ιωάννης. Σύστησα στα παιδιά τον π. Νικόλα Πασχαλίδη (Καπετάν Παπά τον λέω και άδικο δεν έχω, Αβγιώτης είναι).
«Έχω περάσει πολλά χρόνια σε σχολικές αίθουσες σαν τις δικές σας» είπε ο καλός ιερέας πιάνοντας κουβέντα με τα παιδιά.
Και τότε ακούστηκαν κάμποσες φωνές, κορίτσια κι αγόρια μαζί αναφώνησαν αυθόρμητα:
«Μα εμείς δεν έχουμε…»
Καμιά απόχρωση παραπόνου, καμιά κλάψα. Λόγος ευθύς, αποφασιστικός, γεμάτος αξιοπρέπεια.
Είδα τον παπά Νικόλα να σκουπίζει διακριτικά τα μάτια του. Ναι, μαθητές χωρίς σχολικές αίθουσες κι ας έχουν περάσει μήνες και μήνες μετά τον σεισμό! Με θρανία στριμωγμένα μέσα σε ψυχρά μεταλλικά κοντέινερ. Μα με μάτια που λάμπουν και σκορπίζουνε φως, έτοιμα να πυρπολήσουν το σκότος.
ΣΗΜ. Η φωτογραφία είναι από επίσκεψη άλλου σχολείου (Δημοτικού).
Για την έκθεση που τελείωσε στις 8 Δεκεμβρίου βλ. τον παρακάτω σύνδεσμο: https://karmanor.gr/…/teletoyrgies-kai-ethima-poy-den…
