Κείμενο – Φωτογραφία: Χρυσούλα Ντρουμπογιάννη
Το ‘ βλέπε πως ήταν Καφενείο. Τόσα χρόνια πάνω – κάτω στους δρόμους της νότιας Κρήτης , από την πόλη που ζω ως στην Κωμόπολη που γεννηθηκα..128 χιλιόμετρα συναπτά alle και άλλα τόσα στο retour
Mια ενδιάμεση στάση στο περίφημο Κεφαλοχώρι της περιοχής , μέσα στα νερά και τα πλατάνια , ήταν πάντα, σταθμός απαραίτητος.
Όμως , με τόσες καφετέριες και Δροσιές γύρω γύρω , το μάτι μου ξέφευγε. Δεν είχα καθίσει ποτέ εκεί.
Ώσπου έβαλε την ταμπέλα.
“Το καφενείο του Καφετζή” .
Τότε , το προσπερνούσα πάλι , μα το σκεφτόμουν. Γιατί να γράψει κάποιος κάτι τόσο αυτονόητο;
Σήμερα , μέσα στον ήπιο χειμώνα της Κρήτης , τα πάντα κλειστά στο άλλοτε μεγάλο Κεφαλοχώρι. Καταδικασμένο κι αυτό στην εύκολη λύση της τάχα ” Τουριστικής Ανάπτυξης” και θύμα του συγκεντρωτισμού των πόλεων , λόγω “νεκρής εποχής” , δείχνει έρημο . Ψυχή στον δρόμο.
Μονάχα η καπνοδόχος της σόμπας του καφενείου , το γνωστό ταυ.. ατμίζει ακατάπαυστα. Ο λευκός καπνός της μέσα στην υγρασία της ημέρας , με ..μαυλίζει . Με κάνει να φαντάζομαι ζεστασιά , θαλπωρή ..
Δεν έπεσα έξω. Με το που ανοίγω την πόρτα για πρώτη φορά ..μεταφέρομαι με εισιτήριο πρώτα την οσφρητική Μνήμη και έπειτα με την όραση, σ΄ εναν άλλο, γνώριμο μου κόσμο , της δεκαετίας του ‘ 80 …
Ντουμάνια από τσιγάρα ανακατεμένα με μυρωδιές από τσικουδιές , ντομάτας με τυράκι και ελίτσες για μεζέ, τσάγια του Βουνού, πατάτα ούτι πάνω στην ξυλόσομπα και βεβαια , παντού, χαρμάνι ελληνικού καφέ !
Όταν, με την πρώτη ευκαιρία, ρωτάω, καθώς σερβίρει το τσαγάκι μου, τον μουστακαλή Καφετζή γιατί διάλεξε το αυτονόητο τούτο όνομα για το μαγαζί του… μ’ απάντησε αυθόρμητα..
_Διάε , πώς θα ξεχωρίζω από ούλους τούτους σας που μ΄ εχουνε πνίξει .. ;;!!!
_Έξε (6) Καφετέριες είναι επα τριγύρω , πως θα κατέει ο κάθε εις πού θα με βρει και πού θα πάει ;;!!!
_ Εγώ δεν είμαι ούτε η “Βούλα” , ούτε η ” Diamont “ουτε..κατεω εγώ πώς ,διάοτσε, τση λένε..!!!
Ούτε ξένους καφέδες έχω , παρά μόνο εκειο το ξέπλυμα με τον αφρό που το πίνουνε οι ντελικανηδες παγωμένο το καλοκαίρι , ούτε σοκολάτες, ούτε εκείνους τους διαότσους στα ντενεκεδοκούτια !
Καφέ κατεω και ψήνω καλό , μεζέ το βρισκόμενο για κιαμμια τσικουδιά ή λίγο κρασάκι, κακάο , κιαμμια μαλοτήρα , φασκομηλιά, βανίλιες , αναψυκτικά ντόπια .. ετσα κατεω εγώ , μα κι ούλοι όσοι έρχονται επαε , το Καφενείο !!!
Σε λίγο δυνάμωσε η Τηλεόραση , μαζί με τις φωνές των θαμώνων που παίζον τάβλι και παραπέρα “κολιτσίνα” ..
<< «Οι απαντήσεις που δόθηκαν στον Τούρκο πρόεδρο ήταν αυτονόητες..” σχολίασε η Αντιπολίτευση >> και γω , καθώς βουτώ το παξιμάδι στην φασκομηλιά με το μέλι, να σκέφτομαι πως ..” τ’ αυτονόητα καλιά τους είναι , τελικά , να ..μην παραλείπονται” !!
