Του Γιώργου Μαμάκη
Αυτές οι παροπλισμένες αναλογικές αντλίες απεικονίζουν πλέον τις αναμνήσεις των ανθρώπων.
Αποτελούν αντικείμενα επιστροφής, που επανενεργοποιούν τις αναμνήσεις.
Σχηματίζουν μνημονικά περιβάλλοντα και σημεία αναφοράς, στα οποία, στον φυσικό χώρο, ο καθένας μπορεί να επιστρέψει.
Στον φυσικό χώρο ο άνθρωπος έχει διαρκώς γύρω του τα αντικείμενα που συμμετέχουν, ορίζουν, κλονίζουν και επαναπροσδιορίζουν τη μνημονική διαδικασία.
Στον ψηφιακό κόσμο όμως με την εξίσωση της μνήμης με την έννοια των «δεδομένων», το ψηφιακό τεκμήριο χάνει τη μοναδικότητα του, καθώς κάθε φορά που ανασύρεται και που προβάλλεται σε κάποια τεχνολογική συσκευή ή εφαρμογή, αποδομείται η διάσταση του πρωτότυπου και έρχονται στο προσκήνιο οι πολλαπλές αναπαραστάσεις του.
Αποδεσμεύεται από τη γραμμική χωρική αιτιότητα και υφαίνεται πλέον σε χωρικά πλέγματα δυνητικής πραγματικότητας όπου η μνήμη ταξιδεύει με ιδιαίτερα μεγάλες ταχύτητες παγκοσμίως, μεταξύ «τόπων», που στερούνται τις κλασικές συντεταγμένες.
Μέσα σε ένα κλίμα εκτεταμένης συνδεσιμότητας, ο χρήστης θυμάται και ανακαλεί, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες μιας αρένας «καθομολόγησης»: ο καθένας μας εκτίθεται και εκθέτει ανέξοδα σε δημόσια σφαίρα παρελθοντικές μνήμες.
