Ο κ. Αστρινός Δαμιανάκης είχε δημοσιεύσει μια φωτογραφία της Κατοχής από το Δημοτικό Σχολείο του Πανασού του Δήμου Γόρτυνας.
Τότε ήλθε στο μυαλό μου ένα κείμενο που είχα διαβάσει στο διαδίκτυο και μου είχε κάνει εντύπωση!
Το έψαξα και ευτυχώς σήμερα το εντόπισα!
«Πρὸ μερικῶν ἐτῶν, ὅταν πρωτοεῖδα αὐτὲς τὶς φωτογραφίες, θυμήθηκα τὶς περιγραφὲς τῆς μητέρας μου καὶ τοῦ πατέρα μου, γιὰ τὶς συνθῆκες τῶν σχολείων ποὺ φοίτησαν.
Τραγικές!
Ὑποδομὲς ἀνύπαρκτες ἔως ἐπιβαρυντικές, γιὰ τὰ παιδιά.
Κι ὅμως…
Ἡ μητέρα μου, ἄν καὶ στὸ χωριό της ὑπῆρχε μόνον μία αἴθουσα, γιὰ περισσότερα ἀπὸ 150 παιδιά, δήλωνε πὼς ἡ λαχτάρα της ἦταν νὰ μάθῃ γράμματα.
Μόλις τελείωνε τὸ σχολεῖο, ἔτρεχε στὰ χωράφια, μὲ τὰ ἀδέλφια της, καὶ πάντα, μέσα στὸ ταγάρι, μαζὺ μὲ τὸ ψωμί, ἤ τὸ παξιμάδι, ἦταν καὶ τὸ τετράδιο ἤ τὸ βιβλίο.
Θλίψις…
Ἀπέραντη θλίψις…
Γενεὲς Ἑλλήνων καταδικάστηκαν στὴν ἀμορφωσιὰ καὶ στὴν ἀγραμματοσύνη λόγῳ τῆς πενίας τους.
Μίας πενίας ὅμως τεχνητῆς…
Διότι κάθε φορὰ ποὺ ἔφτιαχναν ὑποδομὲς γιὰ νὰ ἀποκτήσουν καλλίτερες συνθῆκες, ἕνας πόλεμος, μία γενοκτονία ἤ μία δανειοδότησις, ἐξακολουθοῦσε τὴν δυστυχία…
Λέτε λοιπόν νά ξαναζήσουμε τέτοιες εἰκόνες;
Χμμμ…
Ναί, θὰ τὶς ξαναζήσουμε…
Ἀλλὰ ὄχι στὰ γνωστά μας σχολεῖα…
Σὲ ἄλλα…
Ἐκεῖ ποὺ θὰ διδάσκονται Ἕλληνες, ἀπὸ Ἕλληνες Ἑλληνικὲς ἀξίες καὶ Ἑλληνικὸ ἤθος καὶ Ἑλληνικὲς ἀρχές…»
