Και τώρα το χειμώνα τα αγαπώ τα Μάταλα…
Μ΄ αρέσει να τα περπατώ, να τα βλέπω στο μουντό χρώμα της εποχής και στη χειμωνιάτικη μοναξιά τους.
Το ασφαλές φυσικό λιμανάκι του κόλπου της Μεσαράς όλο και κάτι έχει να σου πει, όλο και κάτι έχει να σου θυμίσει.
Οι σπηλιές σου θυμίζουν την ιστορία…
Μινωίτες, Ρωμαίοι μα και χίπηδες και τουρίστες!
Ψαράδες παλιοί μα και σύγχρονοι έχουν γράψει τι δική τους ιστορία στα νερά του Λυβικού…
Το ηλιοβασίλεμα αυτή την εποχή δύσκολα το συναντάς, αλλά και όταν το συναντήσεις έχει την ίδια χάρη με το καλοκαίρι…
Το πολύβουο καλοκαιρινό πλήθος το χειμώνα σωπαίνει.
Το χειμώνα ακούς μόνο το γλυκό κοχλασμό της θάλασσας.
Είναι το καλύτερο να κάτσεις κάπου στην ακρογιαλιά και να βλέπεις και να ακούς τη θάλασσα.
Σιωπηλός, να κλείνεις τα μάτια και να ανοίγεις την ψυχή.
Να τη βλέπεις με τα μάτια της ψυχής…
Ήσυχη να σου σιγοτραγουδεί ή τα υμνεί το Δημιουργό!
Σίγουρα τα Μάταλα στη μοναξιά του χειμώνα είναι το ίδιο όμορφο…
Φωτογραφίες: Έφη Φαρσάρη την οποία και ευχαριστούμε…
