Κείμενο – Εικόνες: Γιώργος Παναγιωτάκης
Ο Λασιθιώτικος κάμπος ήταν πριν χρόνια ένα από τα πιο εντυπωσιακά τοπία παγκοσμίως. Η εικόνα των χιλιάδων ανεμόμυλων με τα άσπρα πανιά, που αντλούσαν νερό για το πότισμα των καλλιεργειών, μάγευε και γοήτευε. Το Λασίθι έγινε κινηματογραφική ταινία, αφίσα, καρτ ποστάλ, γραμματόσημο, τουριστικός προορισμός, έγινε γνωστό στα πέρατα του κόσμου.
Όμως, αυτό το παραμυθένιο σκηνικό έμελλε κάποτε να σβήσει. Η λεγόμενη πρόοδος σήμαινε το τέλος των ανεμόμυλων, το τοπίο έχασε την αίγλη του ,η εποχή πέρασε στην ιστορία και στο χώρο του μύθου. Πλέον μόνο οι εικόνες μας θυμίζουν εκείνο το Λασίθι και μόνο αυτές στο μέλλον θα μπορούν να “ταξιδεύουν” τους μετά από εμάς σ’ αυτόν τον τόπο, που όμοιος του δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ξανά.
Πολύτιμη μαρτυρία στο μέλλον θα είναι το πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Η εικαστική απεικόνιση υστέρησε παραδόξως, μπορεί όμως, τώρα αλλά και μετά, να καταγράψει την εποχή και να μας “μιλήσει” με εικόνες για το παρελθόν εξ ίσου καλά. Η δική μου προσπάθεια, “Το Λασίθι με τά χρώματα της ζωγραφικής”, είναι ένα μικρό βήμα, ένα ξεκίνημα με την προσδοκία να βρει συνεχιστές. ‘Ετσι σκεφτόμενος, μέρος των έργων μου έχει παραχωρηθεί σε δημόσιους και άλλους φορείς. Και επειδή τα σχολεία πρέπει να μεταλαμπαδεύουν στους νεώτερους την ιστορία του τόπου τους, σύντομα δύο ακόμη έργα, μεγάλα σε μέγεθος,θα βρίσκονται σε σχολική αίθουσα του Οροπεδίου Λασιθίου. Στα μάτια των παιδιών θα είναι ένα παράθυρο ανοιχτό στο χθες του γενέθλιου τόπου τους.
