Απόσπασμα από ηχητική συνέντευξη του π. Αντωνίου Φραγκάκη σχετικά με τη Γερόντισσα Γαλακτία
…Πολλοί που δεν την γνώρισαν είχαν εύλογες επιφυλάξεις… Εν μέρει τους καταλαβαίνω, τους δικαιολογώ. Ξέρετε πόσοι οραματιστές πλανεμένοι έχουν κατακλύσει τον ελλαδικό χώρο; Ξεπετάγονται μέσα στον αγρό της Εκκλησίας και είναι περισσότεροι από τα μανιτάρια που φυτρώνουν στα βουνά της πατρίδος μας… Πολλοί απ’ αυτούς που επιδίδονται με αρχικά ένθεο ζήλο στην βίωση του μυστηρίου της πίστεως, αφήνουν ανοιχτή μια αδιόρατη «κερκόπορτα» στο κάστρο της ψυχής τους… Από εκεί εισέρχεται ένα λεπτοφυές και αδιόρατο δαιμόνιο, αυτό της κενοδοξίας… Είναι το δαιμόνιο από το οποίο πειράζονται εκ δεξιών οι ευσεβείς! Το αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφορικά με την αίτηση των δύο προκρίτων και αυταδέλφων μαθητών Ιακώβου και Ιωάννου, να τύχουν πρωτοκαθεδρίας δίπλα στο Διδάσκαλό τους. Λέγει ο Άγιος επ’ αυτού: «ευάλωτοι οι ενάρετοι τη καινοδοξία»!
Ένας αγωνιζόμενος χωρίς διάκριση και ταπείνωση χριστιανός, πειράζεται από τα δεξιά και τότε ο διάβολος αρχίζει την παραγωγή ενυπνίων, «αποκαλύψεων» και «οραμάτων»! Η «σοφία η άνωθεν κατερχομένη» για την οποία κάνει λόγο ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, μετασχηματίζεται από το «δηλητήριο» της κενοδοξίας και αλλάζει περιεχόμενο… Γίνεται όπως λέγει ο ως άνω Άγιος «επίγεια, ψυχική, δαιμονιώδης»! Εκεί πατάει ο διάβολος και αυξάνει την δραστηριότητά του σε παραγωγή οραμάτων, συνομιλιών με “Αγίους”, μυστηριωδών εμφανίσεων τάχατες, και δεν συμμαζεύεται… Άλλο το θαύμα που γίνεται σε έναν άνθρωπο που βιώνει μια οριακή κατάσταση στη ζωή του και κάνει εν συντριβή καρδίας έμπονη προσευχή και άλλο η μόνιμη δραστηριοποίηση κάποιων ευσεβοφανών στο πεδίο της συγκεκαλυμμένης δαιμονικής πλάνης που τροφοδοτείται από τα εύσημα που οι ίδιοι δίνουν στον εαυτό τους και την άνευ ταπεινώσεως ασκητική τους ζωή… Το γνήσιο θαύμα το επικυρώνει το αποτέλεσμα, η αδήριτη πραγματικότητα… Τις παραπλανητικές ενοράσεις τις συνοδεύει η πεισμώδης εμμονή, η λαχτάρα για προβολή, η θυμώδης αντιμετώπιση των αντιφρονούντων, η εμπαθής αποτίμηση κάθε αντιρρησία προς αυτές…
Είναι προτιμότερο να πέσει κάποιος μέσα σε πυρακτωμένο καμίνι, παρά σε στόμα οραματίστριας γυναίκας ειδικά, της οποίας θα αμφισβητήσει την συλλεκτική ή μεμονωμένη έκθεση των οραμάτων της… Έχουν συνήθως πολύ φτιασιδωμένη εξωτερική εικόνα. Ήτοι κλαψιάρικο ύφος, έκδηλη ταπεινοσχημία, υποκριτική σεμνοπρέπεια και ζηλωτική προσκόλληση στους εξωτερικούς τύπους της ορθόδοξης πνευματικότητας… Όταν, όμως, υποστούν απόρριψη, αυτομάτως πέφτει η ειρηνοφανής μάσκα και διαφαίνεται αγριεμένη η «διατρίζουσα οδοντοστοιχία» τους! Με ακόρεστο μένος στρέφονται ενάντια σε όσους δεν αποδέχονται το μόρφωμα που δημιούργησαν γύρω από τον εαυτό τους… Εντείνουν την προσοχή τους εξωτερικά στα οράματα και αδυνατούν να κοιτάξουν εσωτερικά την ψυχή τους! Έτσι δεν βλέπουν τα πάθη και τις αδυναμίες τους και δεν μετανοούν ειλικρινά… Αυτή τους η τακτική αναπτύσσει περισσότερο το πάθος του εγωισμού και του θυμού! Το επιθυμητικό δεν το ερεθίζει ο διάβολος γιατί έχει εμφανέστερες πτώσεις και φοβάται μήπως αφυπνισθούν συνειδησιακά από σαρκικούς π.χ. πειρασμούς και αλλάξουν πορεία…
Η Γερόντισσα Γαλακτία ήταν το αντίθετο από όλες αυτές τις νοσηρές καταστάσεις… Οι ένθεες αρετές στόλιζαν την αγνότατη ψυχή της… Αποστρέφονταν μετά βδελυγμίας τους επαίνους, χαιρόταν στην αρνητική κριτική γύρο από το πρόσωπό της και με την ανεξικακία της συγχωρούσε και συμπαθούσε τους εχθρούς και τους συκοφάντες της! Τους θεωρούσε ευεργέτες της. Δεν αιχμαλωτίσθηκε από υλικά πράγματα, δεν έγινε έρμαιο των ματαίων λογισμών. Εξέπεμπε χάρη το βλέμμα της, το ακτινοβόλο της πρόσωπο, το αγγελικό της χαμόγελο, η ιλαρότητα της έκφρασης, η αταραξία της συμπεριφοράς της… Όλα αυτά αποκρυπτογραφούσαν την εσωτερική πληρότητα, την ψυχική καθαρότητα, την πηγαία ταπεινοφροσύνη που διέθετε… Έκρυβε την κατάσταση που ζούσε επιμελώς, είχε αφοπλιστική απλότητα που δεν σου άφηνε το περιθώριο να την θεωρήσεις ανώτερη από εσένα. Ταυτόχρονα όμως εξέπεμπε και τέτοια στοργική μητρότητα και θυσιαστική δοτικότητα, που σε έκαναν να αντιληφθείς αυτοστιγμεί το ουρανόμηκες πνευματικό μεγαλείο της και την αρχοντιά της εν-Χριστωμένης βιοτής της, γι’ αυτό και αυθόρμητα υποκλινόσουν ενώπιόν της….
Η αυτομεμψία, όχι σαν υποκριτικό σχήμα εντυπωσιασμού, αλλά σαν έκφραση μόνιμης ανελέητης αυτοκριτικής, ήταν σύμφυτη με την επίγεια διαδρομή της… Κι αυτό γιατί ήταν αληθινά ταπεινή… Δεν ίσχυε γι’ αυτήν ο λόγος του Μεγάλου Βασιλείου: «της ταπεινοφροσύνης το μεν σχήμα πολύ, η δε αλήθεια ουδαμού»! Δεν πίστευε ότι θα εισέλθει στον Παράδεισο. Καθικέτευε ένδακρυς για το πιο μικρό και τελευταίο «τοπαλάκι» και χαιρόταν με αυτή την σκέψη, διότι είχε επενδύσει στο έλεος του Θεού… Είχε μια φυσική ευγένεια, λεπτότητα ψυχής, γλυκύτατη συμπεριφορά, χαριέστατο τρόπο επικοινωνίας παντού και πάντοτε… Με δύο λέξεις ήταν δεξαμενή χάριτος που αφειδώλευτα σκόρπισε το περιεχόμενό της σε όλους όσους διψούσαν τον ουράνιο γλυκασμό και έκαναν διασύνδεση μαζί της…
Και κάτι τελευταίο. Όταν διέκρινα όλες αυτές τις χαρισματικές καταστάσεις της Οσίας Γερόντισσας, που ήταν κοινό βίωμα πολλών, δεν εμπιστεύθηκα την δική μου κρίση και άποψη… Ζήτησα πιστοποίηση από επιφανείς και έμπειρους ως προς τα πνευματικά θέματα Αρχιερείς και από αναλόγου ποιότητος Αγιορείτες Πατέρες… Έτσι άρχισε η εράστρια της αφανούς πνευματικής εγρήγορσης, της εύλαλης σιωπής, της φιλάνθρωπης κένωσης και της ασκητικής κακουχίας, να γίνεται, άθελά της, βασική φωτοδότρια όλης της σύγχρονης εκκλησιαστικής κληρουχίας…
