Της Χαριστής Φανουράκη Κουκουμπεδάκη
Αγαπητέ γιατρέ μας Μανώλη Καλογριδάκη σήμερα είναι σαράντα μέρες που έφυγε η λατρευτή σου μητέρα και με λόγια ψυχής να της πεις….
Σαράντα μέρες πέρασαν
μάνα μου αγαπημένη
κι είν’ η καρδιά μου κλάημενη
θλιτή και λυπημένη…
Μα κι η καρέκλα σου αδειανή
το σπίτι ορφανεμένο
και τη μορφή σου δε θωρώ
και μοιρολόι στένω…
Και σ’ ανημένω πως θα ρθείς
να μ’ αρμηνεύγεις πάλι
να μ’ αγκαλιάσεις τση χαράς
ήλιος να ξεπροβάλει….
Ν’ ανθίσουνε τα λούλουδα
άνοιξη να κοπιάσει
κάθε γλυκόλαλο πουλί
φωλιά ψηλά να σάσει…
Σαράντα μέρες πέρασαν
απού μου λείπεις μάνα
μα στση καρδιάς μου το μπαξέ
θ’ ανθείς σα ματζοράνα…
Μάνα μου πού να βρίχνεσαι
ήθελα να κατέχω
Κοντό πεινάς κοντό διψάς
την έγνοια σου μην έχω….
Κι αν είσαι στον Παράδεισο
κι αγγελοσεργιανίζεις
κι όθεν τα δεξιά του Θιού
μάνα μου ανε καθίζεις…
Κι αν είσαι με την Παναγιά
και σ’ έχει αγκαλιασμένη
γ-ή σ’ έχει εις τη Σκέπη τζη
μάνα μου αγαπημένη…
Να πάψω τσ’ αναστεναγμούς
ΜΑΝΑ μου να ξεγνοιάσω
με αναμνήσεις σου αγκαλιά
τη ζήση να περάσω…
Και στο σαλόνι τση καρδιάς
να βάλω τη μορφή σου
να χαίρεσαι από τα ψηλά
σα βλέπεις το παιδί σου…
Κι εγώ στον τόπο τση καρδιάς
θα σ’ άφτω το καντήλι
και αιωνία η μνήμη σου
θα λέν’ τα δυο μου χείλη….
